Για να είμαι ειλικρινής δε τη γνώριζα. «Έπεσα πάνω της» διαβάζοντας το μυθιστόρημα του IRVIN D. YALOM: Η θεραπεία του Σοπενάουερ, όπου στο 25ο κεφάλαιο αναφέρεται ο «μύθος του σκαντζόχοιρου», ένα από τα γνωστότερα κομμάτια του έργου του Γερμανού φιλοσόφου: Μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα μερικοί σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κοντά κοντά μεταξύ τους, για να προφυλαχτούν ζεσταίνοντας ο ένας τον άλλον και να γλιτώσουν από την παγωνιά. Γρήγορα όμως ένιωσαν τ’ αγκάθια των άλλων σκαντζόχοιρων πάνω τους, κι αυτό τους έκανε να ξαναχωρίσουν. Όποτε η ανάγκη για ζεστασιά τους ξαναέφερνε κοντά, το πρόβλημα με τ’ αγκάθια τους επαναλαμβανόταν. Παρέπαιαν λοιπόν ανάμεσα σε δύο κακά, ώσπου ανακάλυψαν τη σωστή απόσταση, από την οποία μπορούσαν ν’ ανεχτούν ο ένας τον άλλον.
Όσο κι αν ο συγκεκριμένος μύθος μας αποκαλύπτει την άποψη που είχε ο Σοπενάουερ (ή Σοπενχάουερ) για τις ανθρώπινες σχέσεις δεκαετίες πριν, δεν παύει να μας ξαφνιάζει δυσάρεστα