Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο , το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα ταξίδι με το τρένο. Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο.
Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι , υπάρχουν ατυχήματα , σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.
  
Wenn wir geboren werden und in den Zug einsteigen, treffen wir Menschen, von denen wir gauben, dass sie uns während unserer ganzen Reise begleiten werden: unsere Eltern.    Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους , για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού : τους γονείς μας.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είνα

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο , το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα ταξίδι με το τρένο. Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο.
Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι , υπάρχουν ατυχήματα , σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.
 
Wenn wir geboren werden und in den Zug einsteigen, treffen wir Menschen, von denen wir gauben, dass sie uns während unserer ganzen Reise begleiten werden: unsere Eltern.    Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους , για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού : τους γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και

«Respect». Mια λέξη που συνήθως λένε οι ξένοι, όταν αντικρίζουν τις ελληνικές  αρχαιότητες. Ακόμα και αυτές που ξενιτεύτηκαν  με τη βια και παρά τη θέληση των Ελλήνων, εκτίθενται στα μουσεία του εξωτερικού. Εμείς ζητάμε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Στο φυσικό τους περιβάλλον. Εκεί που δημιουργήθηκαν και εκεί που ανήκουν. Γι΄ αυτό στη φράση «respect» των ξένων, σχολιάζουμε χρησιμοποιώντας λίγη από τη λαϊκή σοφία, που μας περισσεύει.... 
«Ο σεβασμός δεν χαρίζεται, κερδίζεται»  και πολλοί αγανακτούν με αυτούς που τεμάχισαν και έκλεψαν τις ελληνικές αρχαιότητες. Το αποκαρδιωτικό θέαμα όμως δεν βρίσκεται μακρυά μας. Δεν χρειάζεται να πάμε στο Λονδίνο. Έχουμε την Αθήνα. Η φωτογραφία προέρχεται από την Ακαδημία, το κτίριο κόσμημα της Αθήνας, που πρόσφατα αποκαταστάθηκε, από τους βανδαλισμούς. Η φωτογραφική λήψη έρχεται σε μια κρίσιμη συγκυρία. Τώρα που όλοι συζητούν για την Αμφίπολη, για την ιστορία μας και έχουμε μια αφορμή να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι από τη νεοελληνική μιζέρια… Τώρα που συζητάμε ακόμη και για να διαφωνήσουμε όσον αφορά τους χειρισμούς στο θέμα των ευρημάτων…... 
Τώρα διαπιστώνουμε, ότι η συγκίνηση για τον πολιτισμό μας και όλα όσα νιώθουμε ότι μας αφορούν, τελικά, δεν είναι αμοιβαίο συναίσθημα, δεν είναι κοινή ευαισθησία όλων των πολιτών. Εισπράττουμε, ότι δεν έχουν όλοι την ίδια αντίληψη για τον πολιτισμό, την ιστορία και την αισθητική. Γιατί απλούστατα κάποιοι διαφέρουν. Είναι καιρός να το παραδεχτούμε.
 Όσο κάποιοι αρχαιολόγοι ανταλλάσσουν επιχειρήματα ή ακόμη και  κοντράρονται για την χρονολόγηση του τύμβου, όσο τα κόμματα αλληλοκαταγγέλονται για την πολιτική σκοπιμότητα και κάποιοι  «ξερόλες» συμπολίτες στοιχηματίζουν για τον «ένοικο» του τάφου, κάποιοι άλλοι απλά βγάζουν με νόημα την γλώσσα και «γράφουν» τους πάντες κανονικά.... 
Συκοφαντώντας μάλιστα τα κοινωνικά κινήματα που αγωνίζονται να μην σηκώσει κεφάλι ο φασισμός και να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα στα χέρια των νεοναζιστών. Θέλουν και αυτοί να περάσουν στην ιστορία.
 Όχι με Καρυάτιδες και Σφίγγες. Αλλά με τις στημένες μουτζούρες τους. Θα προβληματιστούμε όμως; Ή απλά θα καταραστούμε τους «ταραξίες» της λεγόμενης κοινωνικής ειρήνης; Εγώ απλά τους λέω προβοκάτορες. Είναι και φαίνονται από το βρώμικο «χτύπημα» στην καρδιά της πόλης... 

 Χρίστος Βασιλόπουλος... 
Σημείωση για το κτίριο

Η επονομαζόμενη και «Σιναία» Ακαδημία θεμελιώθηκε το 1859 και ολοκληρώθηκε μόλις το 1885. Η σύνθεση του κτιρίου ακολουθεί τον ιωνικό ρυθμό και είναι κατασκευασμένο με πεντελικό μάρμαρο εδραζόμενο σε πειραϊκή πέτρα (όπως και η κατοπινή Βιβλιοθήκη), ενώ σε δύο υψηλές ιωνικές κολώνες εκατέρωθεν τοποθετήθηκαν τα αγάλματα της Αθηνάς και του Απόλλωνα, έργα του Ελληνοβαυαρού γλύπτη Λεωνίδα Δρόση, ο οποίος σχεδίασε και τα καθήμενα αγάλματα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη υπεράνω της εξωτερικής κλίμακας. Η Ακαδημία Αθηνών αποτελεί μέρος της Νεοκλασικής Τριλογίας: Ακαδημία – Πανεπιστήμιο – Βιβλιοθήκη. Αποτελείται από αυτοτελή -αισθητικά- τμήματα που σχηματίζουν ένα αρμονικό σύνολο όγκων. Το πρόπυλο έχει στοιχεία που προέρχονται από την ανατολική πλευρά του Ερεχθείου, στην Ακρόπολη.  Θεωρείται το αρτιότερο έργο του του Δανού αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν στην Ελλάδα. (Πηγή υπ. Πολιτισμού)... 


Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/giati-re-file-grafis-ston-ticho-alli-me-tis-kariatides-ke-alli-me-tis-moutzoures/

Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία

Οσο λες σε όλα «ναι», σε μια σχέση προβληματική, σε μια φιλία τοξική, σε μια δουλειά τυραννική, είναι μονόδρομος η ίδια η ύπαρξή σου να θεωρηθεί δεδομένη. Και όσων χρόνων και αν μαρτυρά η ταυτότητά σου ότι είσαι, στα μάτια όσων επωφελούνται από τα αναντίρρητα «ναι» που τους χαρίζεις, θα θεωρείσαι πάντα το παιδί για όλες τις δουλειές. Με το που θα καταφέρεις να πεις και να εννοείς το πρώτο σου «όχι», ανοίγεται μπροστά σου ο δρόμος του

Σεμπρεβίβα, το χρυσαφί λουλούδι της ελληνικής υπαίθρου που είναι πάντα ανθισμένο! Συμβολίζει την αιώνια αγάπη και συνδέεται με τον μύθο του Πάρη και της ωραίας Ελένης ... 

Το μικρό κίτρινο λουλούδι πήρε το όνομά του από την ιταλική λέξη, «sempre» που σημαίνει πάντα και τη μετοχή του ρήματος, «vivere» που σημαίνει ζω, δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση ζωντανό για πάντα. Οι Βενετσιάνοι κατακτητές χάρισαν αυτό το όνομα στο μικρό αμάραντο λουλούδι που μοιάζει αποξηραμένο και διατηρεί το χρώμα του για πολλά χρόνια χωρίς νερό. Στην πραγματικότητα, αυτό που διατηρείται για πάντα δεν είναι το μικροσκοπικό άνθος το οποίο μαραίνεται, αλλά τα μικρά κίτρινα αχυρώδη φύλλα που το περιβάλλουν....

Τριάντα επτά χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας. 
Η απόλυτη ντίβα, η γυναίκα που σφράγισε ανεξίτηλα τον χώρο της όπερας χωρίζοντάς τον σε «πριν» και «μετά», η λυρική τραγουδίστρια-σύμβολο, έφυγε πρόωρα από τη ζωή στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, προτού συμπληρώσει τα 54της χρόνια.
. Το όνομα της γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία της όπερας και μετατράπηκε σε έναν παγκόσμιο μύθο.
Η Μαρία, Άννα, Σοφία, Κεκιλία Καλογερόπουλος, όπως ήταν το πλήρες όνομα της Κάλλας, γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1923 σε νοσοκομείο του Μανχάταν από Έλληνες γονείς. Η παιδική ηλικία της ήταν μάλλον δύσκολη εξαιτίας της ταραχώδους σχέσης των γονιών της που έληξε όταν η μητέρα της Ευαγγελία πήρε την Μαρία Κάλλας και την μεγαλύτερη αδελφή της πίσω στην Ελλάδα λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ίδια η σοπράνο θυμόταν με πικρία τα παιδικά χρόνια της

το νόημα της Γιορτής

επιμέλεια:  Γιώργος Δαμιανός
Για τους πιστούς της Χριστιανοσύνης η αναπαράσταση του μέσου του μαρτυρικού θανάτου του Θεανθρώπου, ο Σταυρός, είναι σύμβολο Πίστης. Στις Γραφές η λέξη “σταυρός” αναφέρεται και ως “ξύλον” (επί ξύλου κρεμάμενος). Φαίνεται παράξενο για κάποιον που πενθεί να φιλά και να τιμά το μέσο με το οποίο θανατώθηκε ο Μεσίας του (φανταστείτε στη θέση του Σταυρού την κρεμάλα, το σπαθί, τη λαιμητόμο,  κ.ά.) αλλά η Αποστολική Διακονία θεωρεί ότι:

Δημήτρης Λιαντίνης«Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών... Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας».
Δημήτρης Λιαντίνης
Τα αρχαία ελληνικά τα αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες. Αν κάνει κανείς μια δημοσκόπηση σήμερα, το αποτέλεσμα που θα του δοθεί θα το βρει πελώριο. Στους εκατό θα ανακαλύψει πως οι ενενήντα τόσοι, τα αρχαία ελληνικά δεν θέλουν ούτε να τ' ακούσουν. Και το χειρότερο είναι, πως την ίδια αποστροφή την αισθάνεται και η πλειονότητα των φιλολόγων που διδάσκει το μάθημα στα σχολεία.

Σήμερα όταν μιλήσεις σε κάποιονε για τα αρχαία ελληνικά, αμέσως θα τον χτυπήσει ναυτία. Ένα

Το 1861 η λαϊκή αντίδραση κατά της βασιλείας είχε φουντώσει για τα καλά. Ο Όθωνας κατηγορείτο για παραβίαση του Συντάγματος και δεσποτισμό. Η κατάσταση οξύνθηκε ακόμη περισσότερο στις αρχές Μαΐου, όταν οι αρχές αποκάλυψαν συνωμοσία κατά του Θρόνου και προέβησαν σε συλλήψεις ηγετικών στελεχών της αντιπολίτευσης. Ο Όθωνας τον επόμενο μήνα αναχώρησε για ένα

Πίνακες του Αμερικανού ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Edward Cucuel (1875-1954).Απεικονίζουν γυναίκες που κρατούν ομπρέλες, αυτή τη μικρή λεπτομέρεια της γυναικείας ενδυμασίας, ένα συμπλήρωμα κομψότητας. Όλοι οι πίνακες βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές.

....Oσα πραγματικα π΄ρεπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

Να μοιράζεσαι τα πάντα.

Να παίζεις τίμια.

Να μη χτυπάς τους άλλους.

Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί