Αν είσαι γυναίκα έχεις περισσότερες πιθανότητες να περιδινηθείς κάποια στιγμή της ζωής σου σε έναν ψυχικό ανεμοστρόβιλο. Να είσαι μία από αυτές, συνολικά 250 εκατ., που περιδιαβaίνουν σήμερα στον πλανήτη με συμπτώματα κατάθλιψης. Να υποφέρεις από στρες, να έχεις παντού κολλημένα φλούο post-it με τις υποχρεώσεις της ημέρας, να μένεις ξάγρυπνη τη νύχτα, να παθαίνεις κρίσεις πανικού, να κατατρύχεσαι από φοβίες, να πάσχεις από ανορεξία ή κάποια άλλη διατροφική διαταραχή. Και εδώ δεν μιλάμε για γονίδια. Στο βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε, με τίτλο «The Stressed Sex: Uncovering the Truth about Men, Women and Mental Health» (Το στρεσαρισμένο φύλο: Αποκαλύπτοντας την αλήθεια για τους άνδρες, τις γυναίκες και την ψυχική υγεία), ο Ντάνιελ Φρίμαν, καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας της Οξφόρδης και ερευνητής στο

Μαριγούλα Μαστρολέων-Ζέρβα, Καρπαθιά και κομμουνίστρια.
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Συμπληρώνονται ακριβώς έξι χρόνια, από τότε που κατέβασε μολύβια και έκλεισε τα τεφτέρια της ζωής, η αγωνίστρια Μαριγούλα Μαστρολέων-Ζέρβα.
Καρπαθιά, Πυλιάτισσα στην καταγωγή, όμως γέννημα και θρέμμα Πειραιώτισσα, αφιέρωσε ολάκερη τη ζωή της, σε ένα διαρκή, τις πιο πολλές φορές άνισο αγώνα, για την αλλαγή του πολιτικο-οικονομικού συστήματος.

Η Μαριγούλα γεννήθηκε το 1926, στο Χατζηκυριάκειο, δεύτερη κορούλα, σε μια σειρά από επτά

Το τραγουδάκι των γενεθλίων και η ευχή πριν το σβήσιμο των κεριών αποτελούν μια «ιεροτελεστία» που κάνει τελικά την τούρτα πιο γευστική στον ουρανίσκο μας\

Τα περίεργα «ήθη και έθιμα» πριν το φαγητό

Μια νέα μελέτη ειδικών από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότας η οποία δημοσιεύθηκε στο

 Στην κυρία του DNA,  Ρόζαλιντ Φράνκλιν και στα 93α γενέθλια της αφιερώνει η google  το σημερινό doodle  της.
Η Ρόζαλιντ Φράνκλιν ήταν η μοναδική γυναίκα που στην αποκάλυψη της δομής του DNA, τη Ρόζαλιντ Φράνκλιν. Οι τρεις άνδρες με τους οποίους έπρεπε να συνδιαλέγεται κατά τη διάρκεια της αναζήτησης της δομής του μορίου της  δεν έδειξαν τον απετούμενο σεβασμό σε εκείνη.

Η Ρόζαλιντ Φράνκλιν (Rosalind Franklin) γεννήθηκε το 1920 και πέθανε από καρκίνο σε ηλικία μόλις

Καβάλα
Ρινόκεροι, καμηλοπαρδάλεις, γαζέλες, ιππάρια και αντιλόπες μάς φέρνουν στο μυαλό εικόνες από την Αφρική. Κι όμως, πριν 9 εκατ. χρόνια όλη αυτή η πανίδα υπήρχε στη Δράμα, καθιστώντας μια ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μακεδονίας σε μια απέραντη σαβάνα.

Τα ευρήματα

Αυτό αποκαλύπτουν τα απολιθώματα που εντοπίστηκαν στην Πλατανιά του Δήμου Παρανεστίου της Περιφερειακής Ενότητας Δράμας. Το ανασκαφικό έργο που πραγματοποιείται στην περιοχή έφερε στο

Του Δημήτρη Καραλή
Τι ευχάριστο πράμα θα ‘ταν να κουβέντιαζε κανείς με κάποιον που έβλεπε τον κόσμο με τα ίδια μάτια, μοιράζοντας μαζί του ατέλειωτες στιγμές χαράς και κωμικοτραγωδίες που σεργιανούν στο κόσμο σήμερα! Μα τέτοιους φίλους πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς στη σύντομη ζωή του. Εάν πρέπει να προσέχομε σ’ ότι λέμε για να μη ενοχλούμε τον συνομιλητή μας, τότε καλύτερα να μένουμε μόνοι μας.
Να ξαπλώνομε προτιμότερο σ’ ένα καναπέ και μ’ ένα καλό βιβλίο στα χέρια μας, να διαβάζομε ανενόχλητα τις σκέψεις του μακρινού μας στοχαστή. Συνήθως οι αναπτυγμένες ψυχές προτιμούν τη μοναξιά. Δεν τους πειράζει βέβαια να βάζουν

       «Μήνυμα προς  Γιατρούς και ασθενείς»

                     Του Ιατρού Δημήτρη Καραλή

Το ανθρώπινο σώμα και το αυτοκίνητο λειτουργούν περίπου σαν παρόμοιες μηχανές. Η καρδιά είναι η μηχανή, το αίμα η βενζίνη, οι πνεύμονες το καρμπιρατέρ, τα νεύρα για μανιατό η σπινθήρες και το στομάχι για ρεζερβουάρ καυσίμων- χοντρική περιγραφή.
Η ανθρώπινη μηχανή ανανεώνει όλα τα φθαρμένα κύτταρα και εξαρτήματα, επιδιορθώνει λειτουργικές βλάβες, αποβάλει μεταβολικές ουσίες (βρωμιές), παρασκευάζει μόνο του βενζίνη (αίμα) και δίνει λειτουργία για 90 χρόνια και παραπάνω- με την προοπτική να ξανανιώσει πάλη  όταν ακολουθούμε σε σωστή αναλογία τις πέντε (5) ακόλουθες ενέργειες.

Πώς μπορεί να αλλάξει η κοινωνία από ένα νέο κύμα γυναικείας σεξουαλικής επιθυμίας; Το καινούργιο βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα Ντάνιελ Μπέργκνερ «What Do Women Want?» μιλάει για το θηλυκό βιάγκρα και θρυμματίζει γρανιτένιες βεβαιότητες γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα
«Κάναμε σεξ μία φορά την εβδομάδα... Το σώμα μου ανταποκρινόταν, αλλά αντλούσα την ικανοποίηση που παίρνεις όταν επιστρέφεις βιβλία στη βιβλιοθήκη... Ενιωθα το σώμα μου ένα δωμάτιο που δεν ήθελα να το κάνει άνω-κάτω. Το ακριβώς αντίθετο με τη δεκτικότητα στην αρχή της σχέσης μας, τότε που το σώμα μου ήταν ένα δωμάτιο στο οποίο δεν με πείραζε να μπει και με τα παπούτσια». Πρόκειται για μία από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις γυναικών με μόνιμη σχέση και απισχνασμένη λίμπιντο που περισυνέλεξε ο αμερικανός συγγραφέας Ντάνιελ Μπέργκνερ στο βιβλίο του «What Do Women Want? Adventures in the Science of Female Desire» (Τι θέλουν οι γυναίκες; Περιπέτειες στην επιστήμη της γυναικείας επιθυμίας) που κυκλοφόρησε εσχάτως, προκαλώντας

Στον Ολλανδό ζωγράφο και χαράκτη Ρέμπραντ η Google τιμά και αφιερώνει το σημερινό της doodle για τα 407α γενέθλια του

O Ρέμπραντ Χάρμενσοον βαν Ρέιν γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1606 γνωστός ευρύτερα ως Ρέμπραντ, ήταν μείζων Ολλανδός ζωγράφος και χαράκτης του 17ου αιώνα, που σήμερα συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων ζωγράφων όλων των εποχών.

Γεννημένος στο Λέιντεν της Ολλανδίας,  ήταν το δεύτερο νεότερο από τα παιδιά του Χάρμεν φαν Ράιν  και της Κορνηλίας (Νεέλτχεν) φαν Ζόιτμπρουκ .

Η ιστορία της οικογένειας Αντετοκούνμπο, που έφτασε στην Ελλάδα το 1991, εγκαταστάθηκε στα Σεπόλια ως η πρώτη μαύρη οικογένεια σε μια περιοχή αποκλειστικά λευκών και επιβίωσε κάνοντας κάθε λογής δουλειά, από μπεϊμπισίτερ (η μητέρα) μέχρι πλανόδιοι πωλητές ρολογιών (τα παιδιά), θα ήταν μια τυπική ανώνυμη ιστορία προσπάθειας και μόχθου στην ξενοφοβική Αθήνα του 2013, αν δεν περνούσε την περασμένη εβδομάδα στην απέναντι όχθη: στην απόλυτη διασημότητα.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει πια στην τσέπη το χρυσό συμβόλαιο με τους Μιλγουόκι Μπακς (δύο χρόνια με προοπτική ανανέωσης για ακόμη δύο), οι οποίοι κατά τη διαδικασία αξιολόγησης των νέων ταλέντων αναγνώρισαν τις ικανότητές του και τον επέλεξαν στο νούμερο 15 του ντραφτ του NBA, θέση η

Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν. Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου. Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης. Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα. Τα δάκρυα δεν πονάνε...έτσι νόμιζες. Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου. Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου.
Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου. Το σπίτι σου

Δεν έχουν όλοι οι νέοι όνειρα για μια δουλειά στην πόλη που θα περιλαμβάνει γωνιακό γραφείο, υπολογιστή και κοστούμι. Είναι και εκείνοι που ζητούν να επιστρέψουν στις ρίζες τους, πίσω στην ελληνική γη, και να δημιουργήσουν μέσα από αυτήν. Με άλλα λόγια, να γίνουν αγρότες σε μία εποχή που για κάποιους αυτό θεωρείται ξεπερασμένο.
Οχι όμως για πολλούς όπως φαίνεται, αφού η οικονομική κρίση ήρθε στη χώρα μας για να αλλάξει αρκετά πράγματα και όχι απαραίτητα όλα προς το χειρότερο. Η ενασχόληση με τη γεωργία, η αξιοποίηση κάθε αγροτεμαχίου, κάθε ρίζας, κάθε φυτού επιστρέφει πλέον ως φυσιολογική

Τι ήταν η ραφανίδωσις; Γιατί έβαζαν στα οπίσθια του μοιχού τη ραφανίδα (: ραπανάκι); Ποιοι ήταν οι εύπροικτοι; Πως ήταν το κούρεμα ” μοιχόν”; Ποια ήταν η ονοβάτιδα;
Στην αρχαία Αθήνα, όταν ο σύζυγος έλειπε – και,  έλειπε τις περισσότερες ώρες – η γυναίκα του δεν είχε το δικαίωμα να δεχτεί άντρα στο σπίτι. Μερικές βέβαια θα το ήθελαν, αν τυχόν ήταν αηδιασμένες από το σύζυγο ή ερωτευμένες με άλλον· αλλά στην αρχαία Αθήνα η μοιχεία ήταν έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών αφηνόταν στην διάκριση του δικαστή – αν έφταναν τελικά ως εκεί, γιατί οι παλιότεροι νόμου του Δράκοντα τους παρατούσαν στο έλεος εκείνου που τους έπιανε αυτόφωρα, ενώ οι νεώτεροι του Σόλωνα πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις: είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον εξαναγκάσει με βασανιστήρια να εξαχοράσει τη

Ποιοι ήταν οι κλητήρες; /
Τι σημαίνει η φράση “από δήμαρχος κλητήρας;”/
Τι σημαίνουν οι λ. : τραμπούκος, μπράβος, κουτσαβάκης/
Ποιος και γιατί διέλυσε το σώμα των κλητήρων;
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Στα τέλη του 1800 δεν υπήρχε η αστυνομία πόλεων. Για την ασφάλεια της πόλης των Αθηνών υπεύθυνοι ήταν οι Δήμαρχοι. Ο εκάστοτε δήμαρχος έλεγχε το σώμα των Κλητήρων (έτσι ονομάζονταν οι Δημοτικοί Αστυνόμοι της εποχής και απ’  εδώ παράγεται και η φράση «από Δήμαρχος Κλητήρας»). Οι κλητηρες ήταν η πρώτη Δημοτική Αστυνομία με αυξημένες αρμοδιότητες, αλλά δεν είχαν ούτε την στοιχειώδη εκπαίδευση και ήταν, αποκλειστικά,  πολιτικοί φίλοι του Δημάρχου. Ουσιαστικά αυτή η ιδιότυπη δημοτική αστυνομία αποτελείτο από τα κοινωνικά αποβράσματα και

Ενοχη απόλαυση, προσπάθεια καμουφλάζ, φυγή από τον εαυτό ή απλώς μια τεμπέλικη συνήθεια; Τι είναι οι διακοπές; Οι μεγάλοι λογοτέχνες έχουν ήδη απαντήσει
Γιατί πάμε διακοπές; Τι θέλουμε στ’ αλήθεια να διακόψουμε; «Το ταξίδι για μένα ήταν πάντα και αποκλειστικά ένα μέσο διαφυγής από τη σύγχρονη ζωή: τον πυρετό, τις ανησυχίες, τα προβλήματα – και τη ρουτίνα της». Ο Κώστας Ουράνης, ο εθνικός μας ποιητής της φυγής, έδωσε πολύ νωρίς στις διακοπές το ορθολογικό τους υπόβαθρο. Ετσι είναι: φεύγουμε για να γλιτώσουμε.
Ή όπως το έθεσε, πολύ πιο λυρικά, ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος: «Ξεκινούμε με την προσδοκία, όλα είναι μέσα μας πολύ πρωινά, πολύ χαρούμενα. Κι επιστρέφουμε φορτωμένοι μνήμη και πείρα. Γιατί συμβαίνει να μην αγαπούμε τους διάφορους περιηγητές που θησαυρίζουν αισιόδοξα τις μικρές περιστατικές ευτυχίες. Μήτε τους φιλόκερδους που διατρέχουν τις στεριές και τις θάλασσες τεντωμένοι, σαν νεκρά κολεόπτερα, ανάμεσα σ’ ένα κατάστιχο γεμάτο λιπαρούς αριθμούς. Ετσι το ταξίδι μεταμορφώνεται σε θαυμάσια μορφή θεάς και το νιώθει ο ταξιδιώτης βαθύτατα, καθώς κι ο τυφλός, πόσο ακριβή και πόσο πνευματωμένη είναι η όραση».

Η επανάσταση των διακοπών

Το ζήτημα είναι, βέβαια, αν ταξιδεύουμε για να δούμε κάτι καινούργιο ή αν θέλουμε να πάψουμε να βλέπουμε. Αν κατά βάθος προτιμούμε να κλείσουμε τα μάτια και να ξεχάσουμε. Από αυτή την άποψη η σημερινή εποχή, η Ελλάδα της κρίσης, θυμίζει πολύ τον Μεσοπόλεμο, τη μεγάλη ανάγκη για φυγή και λήθη που ο Ντος Πάσος αποτύπωσε επιγραμματικά με τη φράση: «Θέλω να φύγω! Ω γραφεία τουριστικά που διευκολύνετε τα ταξίδια, ποια τύχη χαρίσατε στα παιδιά αυτού του αιώνα!».

Παρ’ ότι σήμερα λείπουν τα χρήματα, η ανάγκη για διακοπές είναι πιο έντονη από ποτέ. Πρόκειται περισσότερο για υπαρξιακή επιθυμία υπέρβασης της πραγματικότητας και όχι πια για τη νεόπλουτη ξιπασιά της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Οι νεοέλληνες ονειρεύονται να αποδράσουν από τη δραματική καθημερινότητα, δίνοντας νέο νόημα στον ορισμό του Εντσενσμπέργκερ για τον τουρίστα: «Είναι ένα είδος ανεσταλμένου επαναστάτη που, ελλείψει δυνατότητας να αλλάξει τον κόσμο, αλλάζει κόσμο».

Αυτή τη διάσταση των διακοπών, τη νέα σχέση με τον χρόνο, τον νέο ορισμό του αληθινού πλούτου, αποτύπωσε ιδανικά ο Καζαντζάκης: «Να γυρίζεις τη γης – να βλέπεις και να μη χορταίνεις – καινούργια χρώματα και θάλασσες και ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νοιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρησάρα του ο καιρός».

Οι πρώτοι παραθεριστές

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από τότε που ο Εκαταίος ο Μιλήσιος ταξίδευε στην Ευρώπη του 6ου αιώνα π.Χ., ο Ηρόδοτος έγραφε την Ιστορία του, ο Παυσανίας τριγύριζε τον αρχαίο κόσμο ως ερασιτέχνης περιηγητής και ο Οδυσσέας έσκιζε τις ομηρικές θάλασσες, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η έφοδος θαμώνων των ιαματικών λουτρών προς τη θάλασσα αρχίζει μόλις το 1750. Ο πρίγκιπας της Ουαλλίας βουτάει στη θάλασσα του Μπράιτον το 1787. Παράλληλα, η λογοτεχνία αρχίζει να αποτυπώνει συστηματικά την ανάγκη του ανθρώπου για αλλαγή τοπίου, για ταξίδι, περιπέτεια και φυγή με τα έργα του Γκάλιβερ, του Ντεφόε, του Κίπλινγκ, του Τζόζεφ Κόνραντ, του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον.

Ο Φιλέας Φογκ του Ιουλίου Βερν και ο οικειοθελής ναυαγός Ροβινσώνας Κρούσος του Ντεφόε έγιναν τα σύμβολα του ταξιδιού ως αυτοσκοπού, της εμβληματικής υπαρξιακής περιπέτειας. Ο Γκάλιβερ που ταξίδευε από τη Λιλιπούτη ως τη Λαπούτα δεν έχει, βέβαια, καμία σχέση με τον σημερινό παραθεριστή που ονειρεύεται μια ξαπλώστρα, μια μπίρα και τον ήχο των κυμάτων στο βάθος. Και είναι απορίας άξιον πώς από τη θάλασσα των πειρατών, των καταιγίδων, των εκδικητικών θεών, και από τον φόβο του νερού και της ερημιάς που περιγράφει ο Μισελέ το 1860 («η παραλία είναι μονότονη και άγρια, άγονη»), περάσαμε στη μεταμόρφωση της ακτής σε «χαλί προσευχής». Ετσι την είδε ο μέγας Φιτζέραλντ.

Αν και η άποψη για τα οφέλη των ιαματικών νερών είναι γνωστή από τα χρόνια του Ευριπίδη («Θάλαττα πάντα τ’ ανθρώπων κλύζει κακά»), πέρασαν αιώνες για να ξαπλώσουμε οικειοθελώς στις παραλίες, «σαν κοτόπουλα που ψήνονται στη σειρά με υπεριώδεις ακτίνες», όπως λέει ο Πολ Μοράν. Με ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία ορίζει το θαλάσσιο μπάνιο ο Αμβρόσιος Πιρς: «Είδος μυστικιστικής τελετής που αντικατέστησε τη θρησκευτική λατρεία, χωρίς ωστόσο η αποτελεσματικότητά της στον πνευματικό τομέα να έχει επακριβώς αποδειχθεί».

Το μίσος για τις διακοπές

Είναι ενδιαφέρον φαινόμενο η αδιαφορία των συγγραφέων σε όλες τις εποχές για το οργανωμένο ταξίδι, η λεπτή ειρωνεία τους απέναντι στη συνήθεια των διακοπών. Στην παραλία της Κανκάλ, ο Φλωμπέρ νιώθει ότι παριστάνει τη σαύρα. Και στα «Νέα απ’ τον Παράδεισο», ο πρωταγωνιστής του, Ντέιβιντ Λοτζ, ταξιδιωτικός πράκτορας ο ίδιος, παραδέχεται: «Ποτέ δεν κάνω διακοπές. Γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτόν τον τομέα. Πάντα απεχθανόμουν τις διακοπές, ακόμη κι όταν ήμουν παιδί. Τρομερή σπατάλη χρόνου να κάθεσαι στην παραλία και να φτιάχνεις πίτες από άμμο».

Η αλήθεια είναι ότι η σιωπηλή ευτυχία της παραλίας, το άδειασμα του μυαλού, ο μηρυκασμός, δεν είναι αφηγήσιμες καταστάσεις. Οταν κάποιος ρεμβάζει, δεν δουλεύει – και, άρα, η πλοκή δεν προχωρά. Γι’ αυτό και στα αστυνομικά μυθιστορήματα οι ήρωες πηγαίνουν διακοπές με την οικογένειά τους μόνο αν έχουν λερωμένη τη φωλιά τους (όπως στο «Μπλε δωμάτιο» του Σιμενόν, όπου ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να αποφύγει την πιεστική ερωμένη του). Στο «Λίμπερτυ Μπαρ», που διαδραματίζεται στις γαλλικές ακτές, ο Σιμενόν βάζει τον επιθεωρητή του να ποθεί τις διακοπές, και τελικά να αντιστέκεται λόγω δουλειάς, δηλαδή... φόνου. «Στην αρχή της υπόθεσης, ο Μαιγκρέ είχε την έντονη αίσθηση πως βρισκόταν σε διακοπές. Οταν κατέβηκε απ’ το τρένο, ο μισός σταθμός της Αντίμπ λουζόταν σ’ έναν ήλιο τόσο εκτυφλωτικό που τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν τους έβλεπε κανείς σαν σκιές. Σκιές που φορούσαν καπελάκια ψάθινα και άσπρα παντελόνια και βαστούσαν ρακέτες του τένις. Ο αέρας βούιζε. Στην άκρη της αποβάθρας υπήρχαν φοίνικες, κάκτοι και πέρα από τον φωτεινό σηματοδότη απλωνόταν η γαλάζια θάλασσα».

Η ένοχη απόλαυση

Ο μόνος ήρωας της αστυνομικής λογοτεχνίας που ταξιδεύει διαρκώς χωρίς τύψεις είναι ο Τομ Ρίπλεϊ της Πατρίσια Χάισμιθ που, ώριμος πια, στον πέμπτο τόμο της σειράς («Ο Ρίπλεϊ σε βαθιά νερά»), και με την κομψή Ελοΐζ δίπλα του στο αεροπλάνο, κατευθύνεται στην Ταγγέρη. Ομως το ταξίδι έχει αγωνία και η προσγείωση μια αίσθηση υφαρπαγής: «Οι δυο ευδιάκριτες διχάλες του λιμανιού της Ταγγέρης, με τις καμπύλες προς τα μέσα, να απλώνονται στο Στενό, σαν να θέλουν ν’ αρπάξουν κάτι».

Ο Γιάννης Μαρής βάζει τον Μπέκα να λύσει πρώτα το μυστήριο στο «Καλοκαίρι του φόβου» και μετά να φύγει για διακοπές στην Αίγινα, με τη γυναίκα του. Πριν ή μετά, σημασία έχει ότι οι διακοπές είναι πάντα δικαιολογία ή ανταμοιβή – άρα στο μυαλό του συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών σχετίζονται με την ενοχή.

Μια αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια: Ο δημοσιογράφος Μακρής χαρίζει στον Μπέκα ένα βιβλίο για τις διακοπές του, «Ο γέρος και η θάλασσα» του Χεμινγκγουέι. «Θ’ αρχίσεις τώρα να διαβάζεις μυθιστορήματα;» τον ρωτάει η γυναίκα του. «Τι άλλο μπορεί να κάνει ένας γέρος, άχρηστος συνταξιούχος αστυνομικός;» απαντά ο Μπέκας στο κλείσιμο του μυθιστορήματος. Ελα ντε; Τι άλλο κάνουμε το καλοκαίρι στην παραλία εκτός από τεμπέλικες απλωτές;

Η ερώτησή του μοιάζει να απευθύνεται σε όλους μας. Τι και πώς διαβάζουμε στις διακοπές; Στο βιβλίο του «Στην ακροθαλασσιά» ο κοινωνιολόγος Ζαν-Ντιντιέ Ουρμπέν παραθέτει τίτλους γαλλικών Αρλεκιν: «Το νησί της γαλάζιας λιμνοθάλασσας», «Η νύμφη των κυμάτων», «Τα κύματα του έρωτα», «Κάτω απ’ το θρόισμα των φοινικόδεντρων» κ.ο.κ. Αν οι τίτλοι σάς θυμίζουν εγχώριο υλικό, είναι επειδή η ίδια ποιότητα αφήγησης διατρέχει τις λίστες των καλοκαιρινών αναγνωσμάτων σε όλον τον κόσμο. «Ολυμποι σωρηδόν» σχολιάζει ο Ουρμπέν, «παραλιακοί ή νησιωτικοί τόποι, ορίστε οι επιλεγμένες τοποθεσίες μιας χίμαιρας απομόνωσης όπου σφραγίζονται μοιραία οι αιώνιοι έρωτες».

Ερωτευμένοι λουόμενοι

Οι αληθινοί έρωτες δεν είναι αιώνιοι ούτε απλουστευμένοι, όπως στην παραλογοτεχνία, είναι όμως σπαρακτικοί. Το πιο κοντινό τους αντίστοιχο στη λογοτεχνία θα μπορούσε να είναι το «Καλοκαιρινό ειδύλλιο» του Γουίλιαμ Τρέβορ, όπου στην Ιρλανδία της δεκαετίας του ’50 η νεαρή Ελι Ντίλαχαν, παντρεμένη μ’ έναν χήρο, ερωτεύεται τον νεαρό Φλόριαν με τον οποίο, μοιραία, θα χωρίσει. «Το καλοκαίρι που είχαν ζήσει και συνέχιζαν να ζουν θα ήταν πάντα δικό τους – τα μισοσκότεινα δάση του Λιρ, ο λαβύρινθος στο Ολερι, η λεβάντα, οι πεταλούδες».

Ενας άλλος έρωτας περιγράφεται σαρκαστικά στο καλοκαιρινό «Ταξίδι του μέλιτος» της Τζέιν Μάνσφιλντ. «Φανή!» λέει ο Τζορτζ, ο σύζυγος, «δες έναν τύπο εκεί κάτω που κάνει μπάνιο, βλέπεις; Δεν φανταζόμουν πώς άρχισαν τα μπάνια και τάχασα όλες αυτές τις μέρες». Εδώ η παραλία γίνεται έδαφος ανταγωνισμού, ενώ στο «Μακρύ Σαββατοκύριακο στο Λονγκ Αϊλαντ» του Μαξ Φρις η παραλία του Μόντοκ, στο Λονγκ Αϊλαντ, διατηρεί όλα τα ερωτικά συμφραζόμενα της εμπιστοσύνης και του φόβου της εγκατάλειψης: «Μια μακριά παραλία κάμποσων μιλίων. Ως εκεί που φτάνει το βλέμμα. Το βλέμμα χάνεται στη γαλακτώδη υποκύανη αχλή». Δύο σεζλόνγκ και ψυχή τριγύρω – αυτό το τοπίο και η τυχαία γνωριμία του αφηγητή με τη νεαρή Λιν κάνουν τον Φρις να θυμηθεί και να καταγράψει ίσως την πιο σκωπτική και σύντομη αυτοβιογραφία που γράφτηκε ποτέ.

Δεν είναι, όμως, μόνο ο έρωτας που μας σπρώχνει σε διακοπές, είναι και ο χωρισμός. Ο Χρήστος Βακαλόπουλος στη «Γραμμή του ορίζοντος» είχε περιγράψει την εμβληματική Ρέα Φραντζή, 32 ετών, χωρισμένη, να φτάνει στην Πάτμο για να ξαναβρεί το νόημα της ζωής. «Το ξημέρωμα φτάνουν στον παράδεισο, στο προστατευμένο βασίλειο της άμμου. Εχουν αρκετές ώρες μέχρι να καταφθάσουν οι κυνηγοί της ψυχαγωγίας, οι πολύχρωμες ρακέτες, τα διαστημικά φουσκωτά, τα αστραφτερά αντίσκηνα».

Η προσπάθεια φυγής

Στις διακοπές δεν καταφέρνεις να γλιτώσεις απ’ ό,τι φοβάσαι – είτε είναι τ’ αστραφτερά αντίσκηνα είτε οι Αλλοι. Το πιο πιθανό, μάλιστα, είναι ότι στις διακοπές θα πέσεις σε μια συμβολική αποτύπωση του πιο μύχιου φόβου σου και θα πρέπει και πάλι να τον αντιμετωπίσεις με θάρρος και ψυχραιμία. Συμβαίνει και στον αφηγητή του Μάριο Βάργκας Λιόσα, στον «Ανθρωπο που έλεγε ιστορίες». Ο αφηγητής μπαίνει σε μια γκαλερί όπου ξανασυναντάει την περουβιανή ζούγκλα: «Ηρθα στη Φλωρεντία για να ξεχάσω για λίγο το Περού και τους Περουβιανούς και να που η καταραμένη χώρα μού βγήκε φάντης μπαστούνι σήμερα το πρωί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο».

Ο φόβος δραματοποιείται και στο εξαιρετικό διήγημα του Ρέιμοντ Κάρβερ «Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι», όπου μια αντροπαρέα πηγαίνει για ψάρεμα στον ποταμό Νάτσες. Πόκερ, ουίσκι, βρώμικα ανέκδοτα, όμως το πρώτο απόγευμα, λίγο προτού κατασκηνώσουν, ένας από αυτούς βρίσκει μια κοπέλα γυμνή, με το πρόσωπο στο νερό. Κάποιος προτείνει να γυρίσουν πίσω. «Επικαλέστηκαν κούραση, την περασμένη ώρα, το γεγονός ότι η κοπέλα δεν θα πήγαινε πουθενά». Η αληθινή κορύφωση του διηγήματος δεν είναι οι υποψίες που στρέφονται στην αντροπαρέα, αλλά η μοιραία απόφασή τους να μη χάσουν τις διακοπές τους: κατασκηνώνουν στην όχθη του ποταμού, δίπλα στη νεκρή.

Διακοπές με κάθε τίμημα λοιπόν; Στη αισθαντική και τόσο μυστηριώδη νουβέλα «Driver’s Seat» της Μύριελ Σπαρκ, η Λιζ διαλέγει με μεγάλη φροντίδα το φόρεμα για τις διακοπές της στον ιταλικό Νότο. Ταξιδεύει μόνη της, αλλά δεν αναζητεί εραστή, αναζητεί τον ιδανικό δολοφόνο. Τα φαινόμενα απατούν. Η Λιζ δεν κάνει διακοπές – θέλει να πεθάνει.

Αλλά ακόμη και οι ήρωες που θέλουν να ζήσουν, και μάλιστα να ζήσουν καλά, αυτοκαταστρέφονται στις διακοπές πίνοντας και ξενυχτώντας. Υστερα προσπαθούν να αναστρέψουν το κακό: «Κάθε Παρασκευή πέντε καφάσια με πορτοκάλια και λεμόνια έφταναν από έναν φρουτέμπορο στη Νέα Υόρκη – κάθε Δευτέρα τα ίδια πορτοκάλια έβγαιναν κομμένα στα δύο και στυμμένα από την πίσω πόρτα σχηματίζοντας πυραμίδες» (Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, από τον «Μεγάλο Γκάτσμπυ»).

Ισως η πιο ωραία συμβουλή για τις καλοκαιρινές διακοπές είναι εκείνη του Μορίς Μπαρές: «Ενα ωραίο ταξίδι είναι μια περίπτωση μιμητισμού. Οπως εκείνα τα ζώα που παίρνουν το χρώμα, το σχήμα, την όψη των αντικειμένων που τα τριγυρίζουν». Κοινώς, καμουφλάζ. Πράγματι. Μπορεί να καμουφλαριστεί κανείς πολύ απλά μέσα στις διακοπές: μαύρα γυαλιά και ένα βιβλίο μπροστά στο πρόσωπο. Ακόμη και στην πιο θορυβώδη πλαζ κρύβεσαι αποτελεσματικά.

Το σκόρδο απλό και ανθεκτικό, με όλες τις απίθανες χημικές ενώσεις που περιέχει, δρα κατά πάντων και εξοντώνει ότι βρεθεί στον δρόμο του, ενώ για την υγεία μας είναι σχεδόν πανάκεια.
Σκόρδο μια Υπερτροφή Δύναμης
Αν θέλετε να ζήσετε μια μακρά ζωή γεμάτη ενεργητικότητα και υγεία, τροφοδοτήστε τα κύτταρα σας με σκόρδο – το πανάρχαιο βότανο με τις ιαματικές ιδιότητες- που χρησιμοποιείται πάνω από 10.000 χιλιάδες χρόνια ως τονωτικό και θεραπευτικό για όλες σχεδόν τις ασθένειες. Η επιστήμη μόλις τώρα αρχίζει να ανακαλύπτει γιατί συμβαίνει αυτό. Ο βολβός του σκόρδου περιέχει τουλάχιστον τετρακόσιες χημικές ουσίες μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και πολλές αντιοξειδωτικές ουσίες, οι οποίες προσδίδουν στο σκόρδο τις εκπληκτικές, ισχυρές ιδιότητες του στην προφύλαξη των κυττάρων από τις οξειδωτικές βλάβες και στην προστασία ολοκλήρου του σώματος από την πρόωρη

Η μεγαλοπρέπεια της ομορφότερης καλοκαιρινής χώρας στον κόσμο

Στην αστική μυθολογία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου έχει καταχωριστεί ως η καλύτερη ιστορία απόδρασης, ενώ όλα βρίσκονταν στην τελική ευθεία: πριν από μερικά χρόνια, ένας ηθοποιός που για τους δικούς του λόγους ήθελε να αποχωρήσει από την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε, έφυγε από την πρόβα λέγοντας την ατάκα «εγώ πάω να πάρω μία τυρόπιτα». Ούτε καν τσιγάρα για να γίνει καπνός. Μία τυρόπιτα. Και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Το πρώτο πράγμα που έκανε βγαίνοντας στον έξω κόσμο ήταν όχι να απενεργοποιήσει, αλλά να πετάξει στα σκουπίδια το κινητό του, ώστε να μην τον βρει κανείς. Και τα κατάφερε. Εκανε τη φαντασίωσή του πραγματικότητα, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του.
Εφέτος το καλοκαίρι, αυτές οι μαύρες πέτρες φαίνεται ότι έχουν μεγαλύτερη ζήτηση από κάθε άλλη

Ο Χαράλαμπος Ιωάννου και το project του «the exoskeleton glove» διαγωνίζονται για την πρώτη θέση στο Google Science Fair 2013.
Ο Χαράλαμπος Ιωάννου, ο δεκαεπτάχρονος Έλληνας μαθητής από την Αθήνα, και το έργο του «εξωσκελετικό γάντι», βρίσκονται ανάμεσα στους 15 διεθνείς φιναλίστ του Google Science Fair 2013, που φέτος είχε θέμα «90 τρόποι για να αλλάξετε τον κόσμο». Το Google Science Fair είναι ο μεγαλύτερος επιστημονικός online διαγωνισμός του κόσμου, ενώ ο μαθητής διαγωνίζεται για το μεγάλο βραβείο που περιλαμβάνει: α. ένα 10-ήμερο ταξίδι στα νησιά Γκαλαπάγκος με την αποστολή του National Geographic, β. υποτροφία ύψους $50.000 δολαρίων, γ. μία hands-on εμπειρία σε έναν από τους συμμετέχοντες οργανισμούς (LEGO, CERN ή Google) και δ. επιχορήγηση για το σχολείο του

Με αφορμή την απόφαση του Α. Γεωργιάδη να επαναφέρει την υγειονομική διάταξη του Α. Λοβέρδου για τις οροθετικές ιερόδουλες, άγνωστος αρθρογράφος δημοσιεύει στο blog «tintooth.wordpress.com» την παρακάτω ιστορία. Αληθινή ή όχι, δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα. Την αντιμετώπιση των αρμοδίων Αρχών και της κοινωνίας απέναντι στους οροθετικούς, τη διαπόμπευση των οποίων έχει αναδείξει με ρεπορτάζ και συνεντεύξεις το HOT DOC στο τεύχος 22 που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο.
«Ένα τσούρμο φοιτητών, θα ήταν περίπου 20 χρονών, περπατούσε στο διάδρομο του 7ου ορόφου του νοσοκομείου. Μπροστά ο καθηγητής, πίσω αυτά ακολουθούσανε. Σταθήκανε μπροστά στην πόρτα ενός θαλάμου. Κάτι τους είπανε, τους δώσανε μάσκες και μπήκανε.
Στο μοναδικό κατειλημμένο κρεββάτι, μία γυναίκα. Σκεπασμένη με ένα

Γειτονιά στο Λονδίνο; Οχι. Η λεγόμενη «πόλη του Τάμεση» στη Σανγκάη.

Εννέα γειτονιές-δορυφόροι γύρω από την Σανγκάη, η καθεμιά στο στυλ μιας ξένης χώρας
Ο σύγχρονος δυτικός κόσμος έχει υιοθετήσει γερά ριζωμένες πλευρές του κινέζικου πολιτισμού, της κινεζικής θρησκευτικής παράδοσης και τρόπου ζωής. Διαλογισμός, φαγητό, βελονισμός και παραδοσιακή ιατρική, ακόμη και κινεζικό ωροσκόπιο είναι κοινός τόπος στη Δύση. Γιατί λοιπόν μία χώρα με τόσο σημαντικό πολιτιστικό υπόβαθρο και οικονομική δύναμη, να αντιγράφει μανιωδώς κτίρια, μνημεία ακόμα και ολόκληρες πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής ;
Η λεγόμενη «Πόλη του Τάμεση» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κτίστηκε στη Σανγκάη ως