Η κοινωνία των «εξαθλιωμένων» στο βιβλίο «Σ΄ευχαριστώ που με αγαπάς»
Πως βλέπει η συγγραφέας Δήμητρα Νούση τους πρωταγωνιστές της δυστυχίας της καθημερινής ζωής
Η κυρία Δήμητρα Νούση, διευθύντρια του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, εδώ και χρόνια γνωρίζει ίσως καλύτερα από τον καθέναν τη λεγόμενη «κοινωνία των εξαθλιωμένων»: τους ανέργους, τους αστέγους, τους νεόπτωχους, τους πρόσφυγες, οι οποίοι με την κρίση έχουν καταστεί πρωταγωνιστές της δυστυχίας της καθημερινής ζωής.
Στο βιβλίο της «Σ' ευχαριστώ που με αγαπάς» περιγράφει τέτοιες καταστάσεις αλλά μπορεί να
αφηγηθεί κι άλλες τόσες, κυρίως με ανέργους, όπως τις έζησε τα τελευταία δύο χρόνια:

«Μια μέρα μπήκαν στο γραφείο μου δύο άντρες. Δεν θυμάμαι ούτε ένα χαρακτηριστικό τους. Ηθελαν τρόφιμα για το σπίτι. Ο ένας ήταν δημότης Αθηναίος, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα με την αίτησή του. Ο άλλος είχε έρθει από τον Πειραιά. Τυπικά δεν είχε δικαίωμα να ενταχθεί στη λίστα αναμονής του ιδρύματος. Με παρακαλούσε: "Ξέρω, δίνουν στον Πειραιά. Ντρέπομαι να πάω. Δεν θέλω να με δει η γειτονιά. Επτά μήνες τώρα περιμένω να βγει η σύνταξή μου. Εχω δύο γιους. Αν δεν ήταν άνεργοι, θα τα βγάζαμε πέρα, τουλάχιστον το φαγητό, αλλά με τόσα μαγαζιά που κλείνουν έχασαν τη δουλειά τους και οι δύο. Ξέρω ότι δεν δικαιούμαι από εσάς, αλλά σας παρακαλώ, δεν θέλω να με δουν στη γειτονιά"».

«Πριν από καιρό» λέει «έληξαν οι συμβάσεις 40 εργαζομένων στο Κέντρο. Μείναμε μόνο 18.  Κι όμως το Κέντρο δεν έκλεισε, το συσσίτιο δεν σταμάτησε, τα φάρμακα δεν σταμάτησαν να χορηγούνται στους απόρους ούτε τα τρόφιμα στις οικογένειες.
Ολοι αυτοί που δούλευαν για 700 ευρώ ή και λιγότερα συνέχισαν να έρχονται ως εθελοντές. Κράτησαν το ίδρυμα σε πλήρη λειτουργία και εγώ ντρεπόμουν τόσο πολύ για όλα αυτά. Εβλεπα τη Βιολέτα να καθοδηγεί τους ανέργους στις συνεδρίες για το πώς να βρουν δουλειά, εκτύπωνε και μοίραζε προκηρύξεις εποχικών θέσεων, τους βοηθούσε να υποβάλουν αιτήσεις, τους καθοδηγούσε στην κατάθεση των δικαιολογητικών, η Βιολέτα, που και η ίδια ήταν άνεργη τώρα πια... Ακουγα τους άλλους να την αναζητούν για να πάρουν τη συμβουλή της, έβλεπα πιτσιρίκια να της φέρνουν λουλούδια... Μια κυρία που είχε κατάστημα με αξεσουάρ και αναγκάστηκε να το κλείσει της έφερνε κολιέ και βραχιόλια σε όλα τα χρώματα.

"Πώς να σε ευχαριστήσουμε;" τη ρωτούσαν και εκείνη μόνο χαμογελούσε με το γαλάζιο βλέμμα της.

"Αν θελήσεις να καθαρίσεις το σπίτι σου, μην κουράζεσαι, εσύ δουλεύεις για εμάς" της είπε μια άλλη γυναίκα. "Φώναξέ με και θα σου το καθαρίσω εγώ το σπίτι σου, να κάνω κάτι για σένα. Τόσα έκανες για εμάς...".

 Μέσα στις ενοχές μου για αυτή τη δωρεάν και πιστή εθελοντική παροχή υπηρεσιών έδωσα εντολή να μοιραστούν σακούλες με τρόφιμα σε όλους αυτούς τους πρώην εργαζομένους που μετέτρεψαν τους εαυτούς τους σε εθελοντές. Οι στιγμές που ακολούθησαν είχαν μέσα τους ακόμη μεγαλύτερη ντροπή. Ερχονταν ένας-ένας για να μου πουν ευχαριστώ, λες και δεν τους το χρωστούσα, λες και δεν τους χρωστούσε τίποτε μια κοινωνία, μια πόλη ολόκληρη... Τώρα πια γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει να δουλεύεις για το φαγητό σου και να λες ευχαριστώ».