-Γιατί πρέπει ν’ακούμε τις καρδιές μας?"ρώτησε το αγόρι, όταν κατασκήνωσαν εκείνη τη μέρα. 

-Γιατί , όπου είναι η καρδιά σου, εκεί θα βρεις τον θησαυρό σου".

-Αλλά η καρδιά μου είναι αναστατωμένη, είπε το αγόρι. “Όταν ονειρεύεται, γίνεται συναισθηματική και γεμίζει με πάθος για μια γυναίκα της ερήμου. Μου ζητά πράγματα, και με κρατάει ξύπνιο πολλές νύχτες, όταν την σκέπτομαι."

-Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή. Συνέχισε ν’ακούς όλα όσα έχει να σου λέει.”

-Η καρδιά μου με προδίδει," είπε το αγόρι στον αλχημιστή, όταν σταμάτησαν για να ξεκουραστούν τα άλογα. “Δεν θέλει να συνεχίσω.”

-Λογικό. Φυσικά φοβάται πως , καθώς θα τρέχεις να κυνηγάς το όνειρό σου, μπορεί να χάσεις ό,τι έχεις κερδίσει.

-Τότε γιατί πρέπει να την ακούω ;

-Γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να την ηρεμήσεις. 

-Δηλαδή να την ακούω, έστω κι αν με προδίδει ;

-Η προδοσία είναι κάτι που έρχεται ξαφνικά. Όταν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δεν θα μπορέσει να σε ξαναπροδώσει.  Γιατί θα ξέρεις τα όνειρά και τις ευχές της, και θα ξέρεις πώς να τ’αντιμετωπίσεις.

-Η καρδιά μου φοβάται πως θα χρειαστεί να υποφέρει, είπε το παιδί μια νύχτα στον αλχημιστή καθώς κοιτούσαν ψηλά τον ασέληνο ουρανό.

-Πες της καρδιάς σου ότι ο φόβος του να υποφέρει είναι χειρότερος από το να υποφέρει. Και ότι καμιά καρδιά δεν έχει υποφέρει εφόσον ξεκίνησε για την αναζήτηση των ονείρων της, γιατί κάθε δευτερόλεπτο της αναζήτησης είναι μία συνάντηση με τον Θεό και την αιωνιότητα.

Πάολο Κοέλο "Aλχημιστής"