Του Δημ. Σταθακόπουλου
Πειραιάς 29.11.2016
Επειδή, τα τελευταία χρόνια και ειδικά φέτος, σχεδόν όλοι βάλθηκαν να φέρουν τις γιορτές ένα (1) μήνα νωρίτερα, στ’ όνομα τάχα της καλής διάθεσης και κατανάλωσης ( η οποία θα έχει ξεφουσκώσει όταν έρθουν οι γιορτές ) , λεκτέα τα εξής , άν ενδιαφέρει κάποιον:
Ομολογώ πως μου αρέσει η Άνοιξη. Ομολογώ επίσης πως μου αρέσει η πρασινάδα και η πισίνα και όχι το τραχύ ξερό τοπίο, ή η αλμύρα της παραλίας με πέτρες και χωρίς γλυκό νερό. Επίσης προτιμώ ήπιο καιρό και όχι πολύ κρύο ή πολλή ζέστη.
Τέλος ομολογώ πως αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στις 2 μεγάλες γιορτές, προτιμώ το Πάσχα (και δη στο χωριό ) και όχι τα Χριστούγεννα ( οπουδήποτε: πόλη, χωριό, εξωτερικό ). Ενώ δεν μπορώ τα
άκαιρα γεγονότα π.χ : να γιορτάζω 2 μήνες τα Χριστούγεννα, 1 μήνα απόκριες 1 μήνα Πάσχα κοκ. Χάνεται παντελώς η “νοστιμάδα” και η έννοια του κάθε γεγονότος ( νομίζω ).
Δεν θα μείνω ούτε στο λαογραφικό σκέλος , ούτε στο θρησκευτικό νόημα της κάθε γιορτής ( εξάλλου έχω αρθρογραφήσει στο παρελθόν για το νόημα, καθώς και τα ήθη/έθιμα της κάθε μιάς, ενώ εύκολα μπορείτε να βρείτε τ’ άρθρα στο διαδίκτυο. Τ’ ανεβάζω και στο προφίλ μου σε τακτά διαστήματα – θα το κάνω και τις επόμενες μέρες ).
Ειδικά όμως οι “κοσμικές” γιορτές του 12ημέρου ( Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά – Φώτα ), πάντοτε με “καταπίεζαν” . Αρχικά γιατί Πρωτοχρονιά θεωρούσα και θεωρώ την 1η Σεπτέμβρη που αρχίζουμε όλοι το νέο προγραμματισμό μας.
Στη συνέχεια , η λογική : “Mutlu οl bu bir emirdir” ( που λένε στην Τουρκία ), δηλ. : να είσαι ευτυχής κατά παραγγελία/διαταγή, επειδή πρέπει να μπείς “εκών άκων” σε μιά καταναλωτική και επίπλαστη ψευδαίσθηση/ illusion, κατανάλωσης κατά παραγγελία ευτυχίας ( παρασύροντας κυρίως τα παιδιά σε αυτή την εικονικότητα ), που τάχα σε κάνει να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα, με βρίσκει de profundis/ εκ βαθέων αντίθετο, ειδικά με τόσο πόνο και δυστυχία δίπλα μας.
Επί προσωπικού, ο λόγος είναι απλός : Διότι προσπάθησα και προσπαθώ να είναι η καθημερινότητά μου γιορτή και δη πνευματική (μη περιμένοντας αργίες, γιορτές, ή διακοπές για να χαρώ ), αφού την ευτυχία και τη μακαριότητα δεν τις προκαλούν ούτε τα πολλά πλούτη, ούτε οι πολλές ασχολίες, ούτε το κυνήγι της εξουσίας, ή η πολιτική δύναμη, αλλά το να μην είσαι θλιμμένος. Η πραότητα των συναισθημάτων και η ψυχική διάθεση που καθορίζει τα όρια της ύπαρξής μας είναι η ουσία, μιάς και: «φτώχεια δεν είναι το να έχεις λίγα, αλλά το να λαχταράς περισσότερα». Τι φέρνει την ευτυχία; Παραπλανητικό το ερώτημα, θα έλεγε ο παππούς Επίκουρος, γι’ αυτό και αιώνια βασανιστικό, μιάς και σημασία δεν έχει τι φέρνει την ευτυχία, αλλά τι είναι ευτυχία !
Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τη σταθερά καλή διάθεση, αυτήν που βιώνεις μόνιμα και όχι παροδικά. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα είναι η διάρκεια – το θέμα είναι να διατηρείς τη διάθεσή σου ακμαία κάθε μέρα 😉
Σε αυτό δεν βοηθά ο φανφαρισμός και η επίπλαστη ψευδαίσθηση/ illusion, κατανάλωσης κατά παραγγελία ευτυχίας π,χ : Χριστούγεννα κ.λ.π
Αν μάλιστα το δούμε και θεολογικά, φιλοσοφικά, κοινωνικά, οι Γιορτές ΔΕΝ έχουν καθόλου , μα καθόλου το νόημα που τους δίνουμε. Έχουν το ακριβώς αντίθετο.
Εν προκειμένω : Οι μέρες που θα έρθουν ( ΔΕΝ ήρθαν ακόμα ), προσφέρονται για μια προσωπική συνάντηση και μια εγκάρδια προσκύνηση εσωτερική και προς αλλήλους.
Μια οδυνηρή και γι’ αυτό τελικά χαρούμενη αναγέννηση !
Διαβάστε Κώστα Βάρναλη: ” Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη”, Γιορτάστε ρωμαίικα, όπως λέει ο Φώτης Κόντογλου.
Δείτε το φως και τη χαρά μέσα σας.
Αφήστε όλα όσα νομίζετε για Χριστούγεννα, τα οποία ΔΕΝ είναι και ίσως τότε νιώσετε πραγματικά αξέχαστες γιορτές.
Του Δημ. Σταθακόπουλου
Πειραιάς 29.11.2016
πηγη