μετέπειτα. Ξεχνάνε, όμως, πως κάποιος κάποτε έζησε μες στ’ όνειρο, αγάπησε, αισθάνθηκε, άκουσε κάποια άλλα πράγματα που συνέβησαν τότε, ευτυχείς συγκυρίες που εξακολουθούν, ακόμα και σήμερα, να σημαδεύουν εκείνη την εποχή του αισθήματος. Κι αυτός ο κάποιος είσαι εσύ. Ένας παλαιάς κοπής ρομαντικός…

Όσο κι αν ο χρόνος πέρασε στοιβάζοντας αμέτρητα άλλα, όσο κι αν όλα αυτά σκεπάστηκαν μ’ ένα σωρό σκόνη, εσύ επιμένεις να περνάς το χέρι σου από πάνω, να τη διώχνεις και να τα φέρνεις πάλι πίσω… στο φως. Λένε ότι υπάρχουν τέσσερα πράγματα στη ζωή που δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Η πέτρα, γιατί άμα τη ρίξεις δεν ξαναγυρίζει σε σένα. Η λέξη, γιατί άμα την ξεστομίσεις δεν μπορείς να την αλλάξεις. Η ευκαιρία, γιατί άμα τη χάσεις δεν την ξαναβρίσκεις, κι ο χρόνος, γιατί άμα περάσει δεν ξανάρχεται. Να όμως που εσύ βρίσκεις τον τρόπο να τον φέρνεις πίσω σε κρυσταλλωμένες εικόνες που, σαν παγωμένες ψιχάλες, αιωρούνται μπροστά σου και μέσα τους βλέπεις τη ζωή σου σε επανάληψη. Τις κοιτάς μια-μια και θυμάσαι πρόσωπα, διαδρομές, σταθμούς, αποχαιρετισμούς και αφετηρίες… Μετράς τις ρωγμές που ο χρόνος άφησε χαραγμένες επάνω τους και… μελαγχολείς.

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως, κάποιες φορές, στις σιωπές της ψυχής σου, το ρολόι του μυαλού παίρνει αντίστροφες πορείες, όπως κι εσύ που γυρίζεις στα ίδια και στα ίδια. Είσαι ένας παράξενος ταξιδευτής που ταξιδεύει από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο… Θέλεις να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τη μονοτονία της γκρίνιας. Σε βασανίζουν εσωτερικοί μονόλογοι. Ζυγίζεις, με τα δικά σου σταθμά, ομορφιές και απογοητεύσεις κι ανασύρεις από τις αποθήκες της μνήμης ό,τι αγάπησες. Ακούς ξεχασμένες νότες και γλυκές μελωδίες, συγκινείσαι, σκουπίζεις την υγρασία απ’ τα μάτια σου και… τις ξανακάνεις πάλι δικές σου. Ξεφυλλίζεις αμέτρητες σελίδες βιβλίων κι ανάμεσα στα τόσα, διαβάζεις - και θέλεις να τηρήσεις - εκείνο που έγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόζ Μολίνα: «είναι τόσα αυτά που χάνει κανείς στη ζωή του για να μη φυλάει αυτά που του έμειναν».
Και μολονότι δεν το λες, στα μάτια σου το βλέπω… Προσπαθείς να φαίνεσαι ήρεμος. Αποφεύγεις ό,τι μπορεί να σ’ ενοχλεί ή να σου προκαλεί άγχος, θλίψη ή πόνο… Κι είναι φορές που το καταφέρνεις ξεγυμνώνοντας, δίχως συμπόνια, τον εαυτό σου. Άλλωστε, τι άλλο μπορεί να είναι ο εαυτός μας, παρά οι σκέψεις μας, οι θέσεις μας, οι αγάπες και οι φόβοι μας, το γέλιο και το κλάμα μας, οι εμμονές και οι αντιδράσεις μας, το παραμικρό και το ασήμαντο που συναντάμε στη ζωή μας κι ό,τι, τέλος πάντων, εξομολογούμαστε στα γραφτά μας.
 Γι’ αυτό, κάθε τόσο σε βλέπω να καταθέτεις τα φορτία της ψυχής σου στο άψυχο χαρτί, θέλοντας έτσι να την ζωγραφίσεις…
Στράτος Δουκάκης |
http://www.emprosnet.gr/emprosnet-archive/636a132c-a5eb-4918-8f26-0656cfea5f84