Η βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη με τρομάζει περισσότερο από όλα, με φοβίζουν οι κυρίαρχοι Αμερικάνοι, βγάζουν σαν τρίχα από ζυμάρι κάθε τι, που τους ενοχλεί και το δικαιολογούν. Το κάνουν λόγο και εικόνα, όλα τόσο εύπεπτα, νόμιμα και ξεκαθαρισμένα, με εμάς τους υπόλοιπους, φρόνιμα συμμορφωμένους κατοίκους του πλανήτη, να σκύβουμε το κεφάλι και στο τέλος να συμφωνούμε, να αποδεχόμαστε κάθε δικό τους χρησμό και ορισμό”.

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Δεν εύχομαι σε κανέναν να βρεθεί σε ένα τρομοκρατικό χτύπημα.
Βρέθηκα, για το Μέγκα, σε αρκετές καυτές ζώνες. Ευτυχώς, για μένα,  στις αποστολές αυτές  ακολουθούσα τα γεγονότα, έτσι μοιραία κατέγραφα μονοπλάνα, από άψυχα κομμάτια κρέατα και κλάματα.

Ήχους που σπαράζουν, από τσακισμένα σώματα, κορμιά ανθρώπων και λυγισμένα λιωμένα
σίδερα, από κείνα που όταν ισιώνουν σπάνε και πονούν.

Δεν τα δείχνει η τηλεόραση όλα αυτά, δεν έχει πρόθεση να προκαλέσει εμετό και ανατριχίλα στους θεατές, ούτε έχει νόημα να αναποδογυρίζεις τον χρόνο, σε εκείνους που βρίσκονται χιλιόμετρα και χρόνια μακριά.

Η περίπτωση της Βοστόνης μου τα έφερε όλα στο μυαλό, σαν μια ξινίλα, σαν να έρχεται η γεύση, από το χθεσινό φαγητό στον ουρανίσκο.

Θυμήθηκα χτυπήματα στα Ιεροσόλυμα, στο Τελ Αβίβ, στη Βαγδάτη. Όλα έχουν ίδια μυρωδιά, ίδιο χρώμα, σαν μια στάμπα αίμα, που ανεξίτηλη στέκει στο πεζοδρόμιο και φωνάζει.

Αλλάζουν οι κουλτούρες, μα οι μανάδες με ίδια μοιρολόγια κλαίνε τα παιδιά τους.

Στο Ισραήλ αμέτρητοι έμοιαζαν οι νεκροί, μα τόσα πολλά, ήταν τα κομμάτια, αυτά που τα μαζεύαν εθελοντές, μάλιστα έχουν ειδική οργάνωση, και πριν δώσουν στους συγγενείς τα πτώματα, προσπαθούν να συνταιριάξουν τα ανάκατα κομμάτια, αυτό κι αν είναι παζλ, το παζλ της ζωής.

Στην Βαγδάτη πάλι ούτε που υπολογίζεις τον αριθμό των χιλιάδων νεκρών, από το μπάσιμο των Αμερικάνων, φήμες και λόγια, σκεπάζουν τους μοιραίους αριθμούς για αυτό το λόγο κάνουν παιδιά, πολλά παιδιά, μήπως και ζήσουν μερικά.

Όμως όλα τούτα τα χτυπήματα, τα ξεκαθαρίσματα στους ξένους τόπους, αν δεν είσαι τριγύρω, έστω στη χώρα που γίνεται το ξαφνικό μπαμ, λίγο αγγίζουν την καθημερινότητα σου.

Αν τύχει και χτυπήσουν όμως τον λέοντα, τότε είναι που πονά όλο το δάσος, ζωικό και φυτικό βασίλειο υποφέρει.

Μα κάπως έτσι γίνεται και με την Αμερική, ένα τραγικό χτύπημα στη Βοστόνη και καρδιοχτυπάμε ποια θα είναι τα αποτελέσματα σε ολάκερο τον κόσμο.

Μιλάμε για τρομοκρατία και χωρίζουμε τον χρόνο, σε δίδυμους πύργους, πριν και μετά.

Ξεχνάμε και δε λέμε κουβέντα για την απίστευτη καθημερινότητα στο Αφγανιστάν, ούτε την συνεχιζόμενη, ατέλειωτη τραγωδία στο Ιράκ. Όλες αυτές, οι δύσμοιρες χώρες, είναι μακριά και δεν μπαίνουν στο σπίτι ούτε τρυπώνουν στην καρδιά μας.

Άσε που σαν να μετρά πιο φτηνά η ζωή, στην έρημο ή σε κάποια μακρινή στέπα.

Παρακολουθούμε ακόμα μια τραγική τρομοκρατική επίθεση, τα θύματα μας μοιάζουν, δεν είναι κίτρινοι, μαύροι, σχιστομάτες, ούτε άπιστοι, βάρβαροι Σαρακηνοί, η υπόθεση  λοιπόν μετατρέπεται σε βίωμα και κάπως έτσι αποκτάμε τα περίφημα, κοινά συλλογικά συναισθήματα.

Η βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη με τρομάζει περισσότερο από όλα, με φοβίζουν οι κυρίαρχοι Αμερικάνοι, βγάζουν σαν τρίχα από ζυμάρι κάθε τι, που τους ενοχλεί και το δικαιολογούν. Το κάνουν λόγο και εικόνα, όλα τόσο εύπεπτα, νόμιμα και ξεκαθαρισμένα, με εμάς τους υπόλοιπους, φρόνιμα συμμορφωμένους κατοίκους του πλανήτη, να σκύβουμε το κεφάλι και στο τέλος να συμφωνούμε, να αποδεχόμαστε κάθε δικό τους χρησμό και ορισμό.
http://www.24grammata.com/?p=39091