Μέθυσα κοιτώντας τα μάτια σου!
Τα αγαπώ. Με περιέχουν και περιέχεσαι στα δικά μου. Καστανοπράσινοι φανοί, που ακτινοβολούν αγάπη κι ομορφιά. Με καλούν, όπως καλούν όλο τον κόσμο, θυσιαστήρια δυνάμεων μαγικών να πηγάζει η αγάπη, που δε φοβήθηκε να σώσει. Όποιον κοιτώ, μέσα απ’ αυτά,  θεραπεύεται η ψυχή του.
Ευλογημένη η αγάπη μέσα μας… Τη βιώνω ευγνώμων κάθε μέρα. Εκστασιάζομαι. Φορώ πέπλα χρωματιστά, κίτρινα, πορτοκαλί και κόκκινα, στα χρώματα του ήλιου την ανατολή. Φορώ αστραφτερά χρυσά γιορντάνια,  το δαχτυλίδι με το κόκκινο ρουμπίνι του πάθους μας, κρέμασα μαύρο κομπολόι τη
νύχτα με τα σπινθηρίζοντα  άστρα στο χέρι μου. Αρχίζω αράβικο γητευτικό χορό. Χορεύω για εσένα, Ήλιε του μεσημεριού, με ταξιδεύεις στον έρωτά μας!

Στέκομαι πρώτα να λουστώ με τα χέρια ψηλά μες στις ακτίνες σου. Λυτρωτική ενέργεια αντλώ στις άκρες των υγρών λιμνών σου. Να τη γυρίσω ολοκαίνουργια μετά, χρυσαφένια αγάπη προς όλο τον κόσμο.

Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο, ακόμα κι όταν με τη φαντασία μου σε συναντώ.

Με κοιτάς , όταν πρωτοκοιτάς πρωί τον κόσμο και η καρδιά σου διψά  ανοιχτή να κατακλυστεί με ίαση. Μη κλείνεις  τα μάτια, δέξου το δώρο του έρωτα να κελαρύσει σ’ όλα τα μέλη σου.

Κοίτα τα χέρια σου! Αυτά τα χέρια που τόσο αγαπώ, την κάθε τους λεπτομέρεια. Ζέστανέ τα απ’ όλες τις πλευρές, νιώσε πως όλη η αγάπη μου με άφησε κι ήρθε να αγκαλιάσει τα χέρια σου. Κι ύστερα ν’ αρχίσει να εμποτίζει σα βάλσαμο κάθε μέλος σου, που εξερεύνησα, το λαιμό σου, τα αυτάκια σου, τον αγκώνα, το στήθος σου, ακόμα κι εκείνα τα μεγάλα, τα εντυπωσιακά δάχτυλα των ποδιών.

Κάθε σπιθαμή στο σώμα σου μου είπε χίλιες  ιστορίες, μου τραγούδησε χίλιες μουσικές.

Τι χρειάζονται οι πένες και τα χαρτιά! Μπορεί ποίηση να είναι ό,τι αγγίζεις , ό,τι αισθάνεσαι, αρκεί να τ’ αγγίξεις με το μαγικό ραβδάκι του πάθους. Δε μου χρειάζεται να ξέρω να γράφω ή να διαβάζω! Όλος ο κόσμος γίνεται αιθέριο χαρτί να ζωγραφίσω την αγάπη, που τείνει προς το δημιουργό της.

«Να είσαι καλά!».Μια φράση που τη λέμε από ευγένεια. Ψιθύρισέ την, άκου την απ’ τα χείλη μου νύχτα μέρα. Αν κάποιος με ακούσει, χαμογέλασε, μην εξηγήσεις, μόνο βυθίσου, απορρόφησε κι ανάπνευσε ευγένεια να σε γλυκαίνει.

Μείνε για λίγο ακόμα, αγαπημένε! Μη! Αγκάλιασε  τρυφερά τη σκέψη μου, το έχω ανάγκη! Μη σκέφτεσαι, αυτά που όλη μέρα θ’ απασχολούν την προσοχή σου και θα έχεις την ευθύνη τους.  Περίμενε… Κράτησέ με  λίγο ακόμα σφιχτά, όπως σε κρατάω κι εγώ… Μη λες τίποτε, μη σκέφτεσαι… Για μια στιγμή! Πριν απαντήσω στην πραγματικότητα «Εντάξει , εντάξει, έρχομαι…»

Είσαι παντού μαζί μου! Κανείς δεν το κατάλαβε , μα ξαναγύρισα να σ’ αγκαλιάσω στο άδειο δωμάτιο κι  είμαστε εκεί μαζί αιώνια αγαπημένοι….

Αγάπη μου! Κάθε μέρα εφευρίσκω ένα παιχνίδι, σήμερα θα σκέφτομαι περισσότερο τις λέξεις και θα παρατηρώ πιο πολύ τα αντικείμενα, που αρχίζουν με το γράμμα που αρχίζει τ’ όνομά σου…

Όταν το μυαλό μου θέλει να διώξει ό,τι με κουράζει,  ό,τι με θλίβει,  ό,τι με ταράζει, κλείνω τα μάτια και ατενίζω την εικόνα σου. Διώχνω ό,τι υπάρχει στη ζωή αρνητικό, το σκορπίζει σαν τέφρα πάνω από τη θάλασσα ένας άγγελος με το δικό σου πρόσωπο. Φτερουγίζω μαζί σου και ζωγραφίζω τον κόσμο με χρώματα, που σου ταιριάζουν. Προσπαθώ να σχεδιάσω στον αέρα, σαν ινδή χορεύτρια, τα τατού, που ανεξίτηλα χάραξες στο σώμα σου μ’ όλα τα συναισθήματα, που κουβαλούν.

Ένα απ’ αυτά είμαι εγώ. Ένα κίτρινο τριαντάφυλλο με πέταλα πορτοκαλί στις άκρες. Στο χέρι σου, στο βραχίονα. Είμαι σίγουρη ότι το βλέπεις πάντα και του χαμογελάς. Πως το χαϊδεύεις και το φιλάς, σαν δε σε βλέπουν. Κι αν δεν τολμάς, γι’ αυτό σου δάνεισα τα μάτια μου, για να κοιτάζεις και μέσα απ’ το δικό μου πρίσμα πότε-πότε. Όλος ο κόσμος γέμισε κίτρινα τριαντάφυλλα  με αγκαθάκια να σου θυμίζω πως η ομορφιά νικάει κι οι δυσκολίες προβλέπεται να χάσουν το παιχνίδι. Υποσυνείδητο δώρο, να σε συντροφεύει σφραγίδα επάνω σου, ψάξε μέσα σου!

Σου έφερα κίτρινο για να αισιοδοξείς, να χαίρεσαι, το πνεύμα σου πάντα ζωντανό και ανήσυχο να εντρυφεί πνευματικά, να αγαπάς τη ζωή και να την υποφέρεις…

Σου έφερα και πορτοκαλί να μη ξεχνάς να ζωντανεύεις στη φύση. Να παλεύεις, να είσαι ανεξάρτητος και δοτικός, πιστός φίλος σ’ όποιον σ’ αγαπά.

Εσύ το μαύρο μου χαρίζεις κάθε στιγμή, στο κομπολόι σου. Μίγμα όλων των χρωμάτων, μου ζητάς κύρος κι αξιοπρέπεια, να στέκομαι αλύγιστη για χάρη σου για να με καμαρώνεις. Η φωτεινή ψυχή μου αποφάσισε να είναι μόνο δικιά σου,  άστρο στη μοναξιά σου. Να υποδαυλίζει τη λαμπρότητα της από εσένα, να δυναμώνει , να γίνεται αστείρευτη.  Να σ’ αγαπώ συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, με το ρυθμό, που τραγουδούν οι χάντρες στο κομπολογάκι σου.

Αχ! Τι δύναμη έχει ένα μικρό αντικείμενο, τι άμεση επίδραση στην ψυχή, τι κουράγιο δίνει να το κρατάς, όταν προσφέρθηκε από αγάπη!

Σε χαϊδεύω στις χάντρες του ή μου κρατάς το χέρι, αν σε επιθυμώ. Το μυρίζω για να αναπολώ τη μυρωδιά σου. Ενώσου  κι εσύ μ’ αυτή την αύρα, που χορεύει για εσένα μπροστά μου. Το τραγούδι της θα σε γιάνει.

Τίναξε, αγάπη μου, από πάνω σου, ό,τι κλόνισε τη σιγουριά σου! Γιατί κι η δική μου σιγουριά αρνείται να κατασκηνώσει οπουδήποτε αλλού, παρά στις παρυφές της ψυχής σου.

Κόκκινο μας λούζει, σαν ηλιοβασίλεμα κοντά σου γεμάτο διέγερση, πάθος κι υποσχέσεις για το πρωινό, που θα χαράξει.

Χρυσαφένια, χρυσαφένια, χρυσαφένια να γίνει η μέρα σου με όλο αυτό το χαρούμενο πανηγύρι, που σου στέλνω.

Έσπειρα λουλούδια σε χρώμα ρουμπινί στον κήπο της καρδιάς μου για να τιμήσω τ’ όνομά σου.

Φορώ το δαχτυλίδι σου και χορεύω κυκλικά, δονούμαι για να  δονείται  η γη, όπου πατώ, μεταγγίζοντάς σου θάρρος , γενναιότητα και θεραπεία. Φόρεσε αυτή τη στιγμή, όπως τη στόλισα για εσένα!

Όταν η επιθυμία μου  γίνεται αβάσταχτη, η παρηγοριά μου κάνει παρέα. Σε φαντάζομαι με χίλιες και μία αγάπης εκφράσεις . Χορογραφώντας κάθε έννοια σε χορό, στροβιλίζομαι λάγνα για εσένα. Σ’ ένα ηλιόλουστο ακρογιάλι μέσα στην ευωδία του πεύκου και της θάλασσας… Και τα μάτια σου ξανά και ο λαιμός σου… Τα χρώματα… Έρχομαι να σε τυλίξω με του πόθους μου, να νιώσεις τα ατέλειωτα φιλιά μου… Να τα κάνω ευωδιαστή πνοή να τ’ ανασαίνεις, ν’ ανασταίνεσαι, να μ’ ανασταίνεις, αφού η ψυχή μας είναι ίδια.

Κλείσε τα μάτια σου να οσφρανθείς το άρωμα! Άκουσε τα ψιθυριστά ξόρκια, που σου στέλνω… Άφησε την παλάμη σου ανοιχτή να έρθω να τρυγήσω μέλι από μέλισσες, γλιστρώντας τη γλώσσα μου πάνω της να φτάσω ως τα χείλη σου, να μοιραστούμε γεύση από θυμάρι κι από μέντα…

Ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια κι όλα, όσα μας χωρίζουν, εξαφανίζονται… Τι εξαίσια, που αισθανόμαστε μαζί τώρα, που έχουμε  ένα σπίτι στην ψυχή μας καταφύγιο! Μείνε λίγο ακόμα… Χόρεψε ένα παθιάρικο ταγκό μαζί μου, να αισθανθούμε ενωμένα στο ρυθμό τα κορμιά μας, θερμά, χαλαρά, νωχελικά, να αποκοιμηθούμε γελώντας αποκαμωμένοι αγκαλιά και η αλήθεια να ξεθωριάσει για λίγο…
Χρύσα Βελησσαρίου
πηγη