Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάθε ανθρώπινο πλάσμα, από την στιγμή της γέννησής του, εφοδιάζεται από τον Δημιουργό του με ένα ζευγάρι φτερά. Τα φτερά αυτά είναι φυτεμένα, όπως τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι…
 Ίσως δεν είναι πίσω στην πλάτη, αλλά κάπου βαθύτερα.
Με την πάροδο των ετών, τα φτερά αυτά μεγαλώνουν, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Και μπορούν να γίνουν δυνατά, πελώρια, τεράστια! Καθώς ο χρόνος περνά και συνήθως είναι αμείλικτος, παρουσιάζεται μια σχετική φθορά σε όλο το (φθαρτό) σώμα.
Τα χέρια συνεχίζουν να δουλεύουν, τα πόδια κινούν το σώμα, τα μάτια βλέπουν (καμιά φορά με
κατάλληλη τεχνητή υποβοήθηση) και τα φτερά συνεχίζουν να κινούνται πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά δίνοντας την απαραίτητη ώθηση. Δεν κάνουν ίσως έντονα φλαπ – φλαπ. Όπως ενός τεράστιου βασιλικού αετού στην αρχή της πτήσης του. Τα φτερά όμως αυτά σπρώχνουν την ψυχή να πετάξει μπροστά, ψηλά, να κάνει εφορμήσεις, να φρενάρει απότομα στρίβοντας προς τα δεξιά, να πετάει ανάμεσα από αιχμηρές βουνοκορφές…

Η ζωή που κάνει κάθε άνθρωπος συνδέεται και επηρεάζει και το σώμα και την ψυχή. Και επειδή οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και το ταίρι ενός ανθρώπου παίζει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη, υπάρχει ένας εκ των πραγμάτων επηρεασμός του σώματος και της ψυχής μέσα στην κοινή πορεία του ζευγαριού. Πόσο μπορεί άραγε να επηρεάζει ο ένας τα φτερά του άλλου; Πόσο μπορεί να τον βοηθάει να τα ξεδιπλώνει και να απολαμβάνει τις πτήσεις διασχίζοντας τα σύννεφα; Πόσο είναι διατεθειμένος να του τα περιποιείται και να τα προσέχει μην …σπάσουν σε κάποια απότομη κίνηση; Ή σε κάποια απερισκεψία; Ή σε κάποια κακή επιλογή;

Πότε μπορεί ο ένας από τους δύο να αναλαμβάνει την φροντίδα των φτερών του άλλου; Είναι και οι δυο έτοιμοι να τυλίξουν με γάζες τις πληγωμένες φτερούγες του συντρόφου τους; Μήπως εκείνη τη στιγμή πόνου είναι που βγαίνει η κακία που κρύβει ο καθένας μας μέσα του (όπως και το αντίθετο και πολλά άλλα…) σε μορφή εγωισμού, απογοήτευσης ή άλλο τι;

Ίσως να περιμένουμε πολλά από τον άλλο. Ίσως αυτό που είμαστε τελικά να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είναι και που μπορεί να δώσει ο άλλος. Ίσως να κυνηγούμε κάτι που ποτέ δεν θα γίνει με το συγκεκριμένο άτομο που είναι δίπλα μας. Πόσο δίπλα μας είναι; Πόσο μπορεί να δώσει; Μέχρι πότε θα δίνουμε χωρίς να παίρνουμε αυτό που η ψυχή μας λαχταρά; Που διψά θανάσιμα να απολαύσει, να γευτεί, να δει, να νοιώσει; Πόσο πολύ φοβόμαστε να πονέσουμε κοιτώντας την αλήθεια πίσω από ένα παραθυράκι που μόνο ένα κομμάτι της μπορούμε να διακρίνουμε; Και καθόμαστε εκεί γιατί ξέρουμε ότι δεν θα δούμε ολόκληρη την εικόνα… Πόσο πολύ κρυβόμαστε από τον πραγματικό, αληθινό, ουσιαστικό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ εαυτό μας;

Γιατί φίλοι μου καλοί, τσακίζουμε και πετσοκόβουμε τα φτερά μας; Κοίταξέ τα τι δυνατά, επιβλητικά και πανέμορφα φαίνονται στο φως του πρώτου φωτός που ο ήλιος χαρίζει απλόχερα! Νοιώσε τη δύναμη που σου δίνουν όταν σκίζεις τα σύννεφα πάνω από τα χιονισμένα βουνά, άφησε το Είναι σου να εκτοξεύσει τρισεκατομμύρια φώτα λαχτάρας, ζωής, αγάπης… Ονειρέψου όπως παλιά… Τι όμορφα που ήταν! Ήσουν ΕΣΥ, ο άνθρωπος που έδινε, που χάριζε, που μιλούσε πάντα από την ψυχή του, που τα λόγια έδιναν δύναμη και στους άλλους, που ήσουν πάντα επάνω και κατέβαινες μόνο για να τραβήξεις και άλλους μαζί σου. Πόσοι είχαν μαζευτεί εκεί πάνω… Τι παρέα είχες! Χμ…

Πρόσεχε τα φτερά σου!!!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΑ ΦΤΕΡΑ!

πηγη