Καθιστός παρακολουθεί τις εξελίξεις και αναρωτιέται για την γελοιότητα μας, στο προφυλαγμένο από κατάρες περιβάλλον συναντιέται με τους ανέμελους, περαστικούς ταξιδιώτες, δεν έχουν πάρει μυρωδιά τον Έλληνα.

Εκείνος ξέρει, δεν αλλάξαμε και πολύ από τότε, από τα δικά του χρόνια.

“Όσοι δεν έχουν δικά τους προσόντα, καταφεύγουν στους ενδόξους προγόνους και παππούδες τους, με άλλα λόγια, σε τάφους και μνήματα…” επαναλαμβάνει τα λόγια του, στους ξεστελιασμένους
γειτόνους.

Το πέτρινο μυαλό του έχει μέρες, χρόνια, που δεν μετρά στον χρόνο, τα φτωχά λεπτά γίνονται θρύψαλα στα πόδια του και η ράχη του κρατά μια κόντρα που κάνει τον βοριά λιόψυχο.

Ο Μένανδρος, κατοικεί τώρα πια λίγα μέτρα πριν το θέατρο του Διονύσου...

ο Μένανδρος λοιπόν, έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα, γεννημένος για την ακρίβεια, στην Κηφισιά, το 432 π.Χ., ένας εξαιρετικός κωμωδιογράφος που σαν άλλος Λασκαράτος περιγράφει περίτεχνα την καθημερινότητα, οι σχέσεις, τα συναισθήματα, η μοιραία ανθρώπινη πορεία που στο θέατρο μπορεί να μας κάνει όλους να την δούμε περισσότερο θαρρετά, εύθυμα και χαμογελαστά.

Ένα του έργο σώζεται ολόκληρο, “ο Δύσκολος”, (ο κακότυχος, ο γρουσούζης), ενώ σχεδόν ολόκληρα σώζονται οι “Επιτρέποντες”, η “Σαμία” και η “Περικειρομένη”. Έγραψε πάνω από 100 κωμωδίες, ενώ σε αυτόν αποδίδεται και η ανθολόγηση γνωμικών «Μενάνδρου γνώμαι μονόστιχοι», η οποία χρησιμοποιήθηκε για πολλούς αιώνες σαν διδακτικό βιβλίο.

Ο χρόνος σταματά στο κομμένο εισιτήριο στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου, εκεί στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου στα πόδια της Ακρόπολης.

Οι ταξιδιώτες δεν φορούν ρολόγια, στο πρωινό ξύπνημα έχουν σχεδιάσει ραντεβού με εκείνους που έκαμαν φωτεινό σπάραγμα το σάπιο παρελθόν μας.

Το θέατρο του Διονύσου στάθηκε τυχερό μέσα στην γενικότερη αναίδεια, μέσα στην ανάγκη μας να παίξουμε jenga μα σε πιο ψηλά κλαδιά.

Δεν ανακαινίσθηκε βιαστικά τα περασμένα χρόνια, δεν έγινε η αποκατάσταση του για να μετατραπεί σε ολυμπιακό ακίνητο, ίσως η απέχθεια μας για τον θεό Διόνυσο στα περασμένα, θεοσκέπαστα χρόνια να το έσωσε από την μοιραία καταστροφή που κουβαλάμε.

Σήμερα πια δουλεύεται με προσοχή, κάνοντας το συναπάντημα της παλιάς με την καινούρια πέτρα να μην είναι μοιραίο συνοικέσιο μα κεραυνοβόλος και αναπόδραστος έρωτας.

Όλα μιλούν μέσα στον χώρο, κουρασμένα αγάλματα και πέτρες, από την πολυγλωσσία, από την έλλειψη ελληνικών λέξεων, επαναλαμβάνουν φθόγγους και δίφθογγα, ξεπερνούν το θρόισμα των γύρω δέντρων και φτάνουν στα μέσα-μέσα σπειρώματα των ανυποψίαστων περαστικών της Αρεοπαγίτου.

Στην αρχή νομίζεις πως κάποιο ζευγαράκι κρυμμένο μέσα στα δέντρα ερωτοτροπεί, λόγια, κουβέντες που είπες κάποτε, μα δύσκολα θα συνταίριαζες σήμερα. Μα στην απουσία της ανάσας, στην σιγουριά των αισθήσεων, λες πως παίζει το μυαλό με παλιές εικόνες, ξεπερνάς, στέκεις πια στον μεγάλο δρόμο, στην λεωφόρο Συγγρού,χάνεις την ανοιχτοσιά του χρόνου μέσα στα τσιμεντένια δέντρα, χάνεις την αιώνια κουβέντα των μαρμάρων με την ακίνητη στιγμή που αλλάζει πρόσωπα, στήνει θεατρικά παιγνίδια στον αέρα.

Μα τι να είναι αυτό που απομένει στην κληρονομιά που προσπερνάμε βιαστικά, τι μυστικά να ψιθυρίζει ο Μένανδρος και φεύγουν χαμογελαστές οι τουρίστριες από δίπλα του, είναι που οι περαστικοί ξένοι ταξίδεψαν με την ελπίδα να αντικρίσουν ένα κομμάτι αρχαίας Ελλάδας, ένα μύθο από εκείνο που χρόνια τώρα τάζουμε, σαν εκείνα, τα μάλλον μαγικά, μύγδαλα που έτρεχε να δώσει ο τσοπάνης Βόγλης στην Αγγλιδούλα του.

Μα εμείς που τάζουμε, κρύβουμε κιόλας από τα μάτια μας την ζωντανή κληρονομιά μας, αποδεχόμαστε όσα μπορούμε να αντικρίσουμε δίχως να μας πληγώνουν, μα τα άλλα που είναι παραδίπλα και θυμίζουν κάτι, παραπέμπουν σε μια αόριστη δικιά μας αδυναμία ή προδοσία τα αφήνουμε δήθεν παραπέρα, σαν να μην υπάρχουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Αποφθέγματα, σπουδαία λόγια, κουβέντες που γίνονται διδακτικές ώρες στα σχολειά μας, μα παραπέρα δεν έχει, λίγο μετά ξεχνιούνται, όλα, σβήνουν σαν κάφτρες αποτσίγαρων που αν τυχόν και ξεχαστείς θα σου τσακίσουν τα δάχτυλα, αφήνοντας άθλιες φουσκάλες, θα σε κάμουν να θυμάσαι, να μην ξεχνάς τις αναμμένες κάφτρες.

Έτσι και τα μεγάλα λόγια καλά μα για τους άλλους, τους ανυποψίαστους περαστικούς, που στα πόδια των ξεχασμένων αγαλμάτων, μπορεί να παρασυρθούν και να συμφωνήσουν, αρκεί να μην μπλέκουν και τα δικά τους κορμιά στην ιστορία.

Δεν θα μπορουσα να βρω κάτι καλύτερο απο το κείμενο του Μανώλη σαν συνέχεια της προηγουμενης ανάρτησης