Στριμωγμένη-ος από θεόρατες σκέψεις, ούτε ανάσα δεν μπορώ να τραβήξω.

Σαν η υγρασία να έχει ρουφήξει το λιγοστό τριγύρο μου οξυγόνο.Δεν είναι όλα στατική φωτογραφία για να έχουν δικαίωμα κορνίζας έτσι οι στιγμές μου πέφτουν στο φαράγγι του χρόνου άλλες μαλακά σχεδόν αδιάφορα, νεκρές από το φόβο της πτώσης.

Μα είναι και κάποιες που αντηχούν με κρότο.

Όσο πιστεύεις, στέκεσαι σε αυτές, δεν βλέπεις τις επόμενες που σαν νεαρές χορεύτριες ετοιμάζονται
για το μοναδικό νούμερο τους.

Στιγμές σε ένα γαιτανάκι ζαλόγγου με την ανομολόγητη αλήθεια να κάνει ακόμα πιο ξέφερνο το τέμπο. Οι ακτίνες πάλι του φωτός παίζουν σχήματα στο λευκό σεντόνι, τραβούν το μυαλό από το καθιερωμένο και με αφήνουν στο ερωτικό παιγνίδι της κουρτίνας με τον αέρα που αποφάσισε να δείξει χαρακτήρα

.Πόσους φόβους κρεμάμε μέσα-μέσα στην ντουλάπα, πόσα θέλω αρνηθήκαμε και γίναν οι μόνιμοι κρυφοί νευρώνες του μυαλού μας.

Καλοκαιρινά χάδια, γλυκά λόγια, και φιλιά.

Τι παραπάνω να θελήσει κανείς από το όνειρο της ζωής. Είναι άραγε αμαρτία να αγαπάμε τη ζωή;

Είναι αλήθεια ψέμα πως μπορούμε να προχωράμε θαυμάζοντας τους συνανθρώπους μας μα και λέγοντας αλήθειες;

Μας παρασύρει το γλυκό, στατικό, φιλί της ραστώνης.

Η τεμπελιά μας κλείνει τρυφερά το μάτι, είναι και το μοντέλο που θέλει μια άκριτη κατανάλωση. Τούρκικα σήριαλ σαν άρλεκιν, φρούτα με ενέσεις, επώνυμα t-shirt φτιαγμένα λίγο έξω από το Πεκίνο.

 

Δυνατή στιγμή για αλλαγές, δυνατή στιγμή για να πιστέψουμε σε μας τους ίδιους, ίσως μια δυνατή στιγμή για να προσεγγίσουμε το αδύνατο μιας μοιραίας πορείας.