Να πω ο,τι  εγω δεν είμαι αυτης της άποψης , το αντίθετο μάλιστα θα ψήφιζα (και έχω ψηφίσει) γυναίκες ,αν η στάση ζωής τους, και η πορεία τους στα κοινά αξίζει.
Το κείμενο που ακολουθεί έχει
ενδιαφέρον και αξία να διαβάσουμε μια άλλη άποψη.
Αν και γυναίκα, με βλέπω πολύ δύσκολα να ψηφίζω γυναίκα
Το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι όταν βρίσκομαι μόνη πίσω από το εκλογικό παραβάν με το
 ψηφοδέλτιο στο χέρι, είναι αν θα «σταυρώσω» άντρα ή γυναίκα πολιτικό. Η λογική της «αλληλεγγύης του φύλου» και κατά συνέπεια το ότι οφείλω ως γυναίκα να προωθήσω γυναίκα πολιτικό δεν μου λέει τίποτα. Ειλικρινά δεν βρίσκω/νιώθω καμία ταύτιση μαζί τους. Γιατί θα έπρεπε άλλωστε; Επειδή έχουμε περίοδο και γινόμαστε μάνες; Αυτό δεν λειτουργεί πλέον ως πιστευτό άλλοθι για να συναινέσει κανείς σε αυτή την ιδιότυπη φυλετική μασονία.

Άκουσα π.χ υποψήφια μεγάλου κόμματος στην περιφέρεια, να μιλάει σε συγκέντρωση - καφετέριας. Το’ χω σε βιντεάκι «ντυμένο» με φτηνή μπιτάτη μουσική, γεγονός αρκετό για να με ξενερώσει. Για πάντα. Η εν λόγω πολιτευτής, που λέτε, τόσο σίγουρη για τον εαυτό της και την προσωπικότητά της, προσκαλούσε κοντά της όσες γυναίκες ήταν παρούσες λέγοντας με περισσό θράσος «σας θέλω όλες φίλες μου»! Φίλες; Για ποιο λόγο; Παρεούλα για μπιρίμπα ψάχνουμε; Πείτε με καχύποπτη αλλά κάτι τέτοια φωτογραφίζουν καταστάσεις κλίκας, αυτά δηλαδή ακριβώς τα μοτίβα νοοτροπίας και συμπεριφοράς που μας έφτασαν εδώ. Όχι απλά τράτζικ, αλλά ανατριχιαστικό.

Θα ψήφιζα με άνεση μια γυναίκα πολιτικό, αρκεί να με έπειθε ότι εκείνη πρώτη απ’ όλους τιμά το ίδιο της το φύλο. Ότι παρά την ενασχόλησή της με τον άχαρο, γκρίζο, λομπίστικο, ίσως και ύποπτο χώρο της πολιτικής (τουλάχιστον όπως τον βιώνουμε στη χώρα μας) δεν έχει μεταλλαχθεί σε αναίσθητη, ανοργασμική, σιδηρά κυράτσα. Όχι άλλο power dressing αγαπητές μου, όχι άλλη ξύλινη γλώσσα, όχι άλλο ανέκφραστο ύφος, όχι άλλη ασχήμια, όχι άλλο αφ’υψηλού υφάκι. ‘Οχι άλλα συναισθηματικά ακρωτηριασμένα απολοιφάδια γυναικών.

Γιατί αν αυτός είναι ο σωστός τρόπος, πραγματικές εικόνες σαν κι αυτές θα σπάνιζαν σήμερα, δεν θα ήταν ο κανόνας: Κορίτσια που πηγαίνουν σχολείο χωρίς το παραμικρό όραμα για ένα δημιουργικό μέλλον. Νέες μανάδες με δεξιότητες επαγγελματία ζογκλέρ που προσπαθούν να ισορροπήσουν δουλειά και οικογένεια, αλλά τελικά όλο κάτι «πέφτει και σπάει». Νέες γυναίκες που αμείβονται με ψίχουλα ενώ πρέπει να επιδεικνύουν την αφοσίωση στελέχους για να ανεβούν επαγγελματικά/κοινωνικά. Που τελικά ανέβηκαν κι αίφνης κατέβηκαν γιατί κόστιζαν πολύ ή απέκτησαν άποψη. Οι μαμάδες μας, που αυτές κι αν έχουν δώσει αγώνες και μάχες σε πολύ πιο δύσκολες εποχές, να βλέπουν τώρα τη σύνταξή τους να πετσοκόβεται με βίαιο, μαφιόζικο, για να μην πω τίποτα άλλο πιο βαρύ, τρόπο. Γυναίκες που δεν έχουν την τύχη να είναι υγιείς κι αντί να έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία να συγκεντρωθούν στη θεραπεία τους, να παλεύουν με το γραφειοκρατικό τέρας για τις εξετάσεις και τα φάρμακά τους. Ποιος επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά στις φίλες του;

Και για να το ελαφρύνω λίγο, στο δικό μου αξιακό (ουτοπικό;) κόσμο, γυναίκα σημαίνει και ομορφιά. Ασχήμια δεν είναι μόνο η έμπρακτη ανικανότητα, το ψέμα και η λαμογιά. Είναι και το ασουλούπωτο. Αυτό το ασουλούπωτο που ζέχνει έλλειψη ουσιαστικής καλλιέργειας. Που «φωνάζει» παράτημα. Κατάντια. Απουσία επαφής με τον εαυτό σου. Και κατ επέκταση με οτιδήποτε άλλο γύρω σου. Όποιος δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του και να κάνει για τον ίδιο τις καλύτερες επιλογές στο μέτρο των δυνατοτήτων του και των φυσικών του εφοδίων, δεν μπορεί να με πείσει ότι θα το πράξει για τους συνανθρώπους και τον τόπο του. Η ευθύνη δεν λειτουργεί επιλεκτικά. Λειτουργεί καθολικά. Ειδικά όταν φιλοδοξείς να κουβαλήσεις στην πλάτη σου τα «κοινά».

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο είπε ο Ντοστογιέβσκι. Τελεία.

Αλλά κι εσύ η προικισμένη από τη φύση, γιατί να νοιάζεσαι για την εικόνα σου περισσότερο από το έργο σου; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Η πολιτική θέλει γυναίκες πρότυπα και όχι μοντελάκια, με διαμέρισμα - γκαρνταρόμπα και το στιλίστα –κομμωτή – μακιγιέρ-ψυχολόγο-αστρολόγο-life coach σε απόσταση αναπνοής. Ξιπασιά και ενσυναίσθηση, έννοιες ασυμβίβαστες. Μαύρο και πάλι μαύρο. Δαγκωτό.
Απλά να είστε γυναίκες του σήμερα γίνεται; Με λιγότερη πόζα, με αληθινό χαμόγελο και γνήσια λάμψη. Με αγάπη, ταπεινότητα αλλά και όπου πραγματικά χρειάζεται, αλύγιστη αποφασιστικότητα και δύναμη. Αυτά γι αρχή, και βλέπουμε. Φίλες μου..
lifo gr