Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες!!!
..Το πρώτο που συζητιέται για την δύσκολη περίοδο της κλιμακτηρίου των γυναικών είναι η τρικυμία των ορμονικών αλλαγών στο σώμα τους.
Λίγη βαρύτητα δίδεται στον άλλο παράγοντα, τον καταλυτικότερο : στην ψυχική, στη συναισθηματική ή, καλύτερα, στην υπαρξιακή στάση της γυναίκας αυτής της ηλικίας.
Διότι η ηλικία όπου κατά κανόνα ξεκινάει η αλλαγή, στα σαράντα τόσα χρόνια της και φτάνει μέχρι και τα εξήντα, δεν είναι μονάχα μια εποχή ορμονικής θύελλας μέσα στον οργανισμό της, είναι ταυτόχρονα μια εποχή σοβαροτάτων απολογισμών ζωής μέσα στο μυαλό και στην καρδιά της. Και αυτό είναι το
αγριότερο απ'αυτά που της συμβαίνουν. Είναι αναμφισβήτητο ότι η κλιμακτήριος, και ότι περιέχει, χτυπάει σκληρότερα εκείνες που έζησαν μέχρι τότε μια ζωή με πολλούς συμβιβασμούς ...;.
Μια τέτοια κρίσιμη χρονική καμπή είναι η μέση ηλικία. Η καμπή του «δεν πάει άλλο», του «τώρα ή ποτέ». Για να ακολουθήσει η επικίνδυνη όσο και εσφαλμένη εγκατάλειψη στο «ποτέ ...;.»
'Ολα συνηγορούν σ'αυτά τα επώδυνα αισθήματα. Τα παιδιά ενηλικιώνονται και αυτονομούνται. Φεύγουν από το σπίτι για σπουδές, για τους δικούς τους έρωτες, για τις δικές τους παρέες, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συμβουλές της, τη φροντίδα της, τα παράπονά της, τις απειλές της. Φεύγουν με τρόπο ήπιο ή με τρόπο εμπόλεμο και εκρηκτικό, ανάλογα, όμως φεύγουν. Οι γονείς της νεκροί ή γερασμένοι, δεν έχουν πια την ισχύ να επηρεάζουν μυαλό και αισθήματα όπως παλιά. Ο σύζυγος, συχνά, δεν είναι ο άντρας που ερωτεύτηκε. Δοσμένος τώρα στα δικά του μονοπάτια, μπερδεμένος στον δικό του ψυχολογικό χάρτη, έχει γίνει με τον καιρό ένας αδελφός, ένας συγκάτοικος, ένα παθητικό κουτί παραπόνων, ένας αποφασισμένος αντίπαλος, ένας ξένος.
Την εγκατέλειψε ίσως από χρόνια, είτε συναισθηματικά είτε συνολικά, και τον εγκατέλειψε και αυτή.
Οι φίλοι είτε χαμένοι σε άλλες επιλογές, είτε πληκτικά δεδομένοι δεν μπορούν να βοηθήσουν. Ζουν τα δικά τους βάσανα.
Και τότε μία γυναίκα νιώθει μόνη. Εχει μάλλον το χρόνο να το παραδεχτεί πως είναι μόνη, πως ήταν πάντα μόνη από πολύ παλιά.
Εγώ θα έλεγα πως είναι ελεύθερη, όμως εκείνη νιώθει πως είναι μόνη. Και αποτυχημένη. Και άδεια. Και κουρασμένη. Διότι η ελευθερία που τώρα επιτέλους θέλει δεν θέλει- της προσφέρεται, την απαλλάσσει μεν από δεκαετιών ασφυκτικά και παραμορφωτικά για την ψυχή καθήκοντα, αλλά την βρίσκει απροετοίμαστη, απαίδευτη στο να μπορεί να αναγνωρίζει τα πραγματικά της συναισθήματα. Πολύ ανίκανη να τα διαχειρίζεται. Δεν έχει μάθει άλλωστε να ασχολείται με τον εαυτό της, δεν είχε χρόνο ποτέ. Της τον λεηλάτησαν οι άλλοι κι εκείνη αυτονόητα τον παρέδωσε.
Κοιτάει τώρα πίσω και βλέπει εκκρεμότητες .... Ακρωτηριασμένες επιθυμίες ... Ατροφικές απόπειρες .... Προδοσίες ...
Σπανίως είναι ένας άλλος ο προδότης μας. Ο ίδιος ο εαυτός μας είναι που πρόδωσε τον αληθινό εαυτό μας.
Και τώρα, στη μέση ηλικία, αναγκάζεται να το υποπτευθεί αυτό. Να πονέσει. Να συντριβεί και να αποφασίσει τελειωτικά : Θα επανορθώσω ή θα αφεθώ στη φθορά? Θα αντλήσω από εμπειρίες, γνώση, αναγεννημένες λαχτάρες, νέα ελευθερία ή θα ακολουθήσει η καρδιά και το πνεύμα μου τούτα τα εν δυνάμει αιώνια κομμάτια του είναι μου- το μαρασμό που βλέπω πάνω στο σώμα μου και μέσα στο καθρέπτη? Θα παραδοθώ στην ηδονή της τεμπελιάς, της αδράνειας και της γκρίνιας ή θα πετάξω σε ταξίδια ζωής, συναρπαστικά? Θα κλείσω το ημερόλογιό μου ή θα ξεφυλλίσω το τεράστιο βιβλίο της ζωής σε παρακάτω κεφάλαια? Θα νικήσει η τωρινή ευκολία της παραίτησης ή η δύσκολη προοπτική της δράσης? Το εύκολο που με τον καιρό θα γίνεται όλο και πιο επαχθές ή το δύσκολο που με τον καιρό γοητεύει και λυτρώνει?
Κι έρχεται το φάντασμα της εφηβείας τις νύχτες της, και τις πολλές ώρες της μοναξιάς, κι απαιτεί τα χαμένα του όνειρα. Όσα σταμάτησαν ή έμειναν μισοτελειωμένα. Και παλεύει μαζί τους. Γιατί στα παραμύθια, στους θρύλους, τα φαντάσματα δεν είναι τυχαία όντα. Δεν έρχονται από το πουθενά για να μας τρομάξουν. Είναι γεννήματα του παρελθόντος έτσι όπως τους φέρθηκαν οι επιζώντες. Για να μαρτυρήσουν όπως το φάντασμα του πατέρα του Αμλετ- μια αδικία, ένα έγκλημα, μια ανάγκη.
Και η εφηβεία είναι βέβαια σαρωτική. 'Οποτε και να έρχεται η εφηβεία, ακόμα και στα πενήντα σου, έτσι είναι. Ανεμος και καταιγίδα ψυχής, κι ας μιλούν οι επιστήμονες για ορμονικές διαταραχές. Λες και η φύση ξαφνικά τρελάθηκε, δεν ξέρει τι της γίνεται και καλούνται οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί να την διορθώσουν. Η εφηβεία είναι σκληρή γιατί απαιτεί κι ονειρεύεται.

'Αξιζε η ζωή που έζησα? Αναρωτιούνται με αναπόφευκτη ειλικρίνεια οι γυναίκες τώρα. Ηταν ζωή δική μου? Εξελίχθηκε η ζωή μου όπως στο γυμνάσιο τη φαντασιωνόμουν ή κύλησα να ζω μια ζωή δανεική, ξένη?
Τώρα που δεν χρειάζεται να κάνω απανωτούς συμβιβασμούς για να πορεύομαι γιατί κανένας πια δε με απαιτεί -, πως θα επιζήσω? Από πού θα κρατηθώ?
Κι αυτό το νέο κορίτσι μέσα μου, που από πολλές υποχρεώσεις, τόσες δεκαετίες, το στραγγάλισα, γιατί αναστενάζει και νεκρανασταίνεται? Τι θα το κάνω? Μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό?
Είναι θυμωμένο μαζί μου.
Με παρασέρνει όμως..... Που να σταματήσω?