Οφείλουμε μια αναφορά σε ορισμένες από τις γυναίκες-επιστήμονες επιλεκτικά, λόγω της πρωτοπορίας τους και τιμής ένεκεν για το παράδειγμα και την προσφορά τους.


Η πρώτη αναφορά δε θα μπορούσε παρά να πάει αρκετούς αιώνες πριν, όταν η έννοια επιστήμη δεν υπήρχε όπως τη νοούμε σήμερα. Η Υπατία έζησε τον 4ο αι. Ήταν νεοπλατωνική φιλόσοφος και μαθηματικός. Ήταν η πρώτη γυναίκα δασκάλα φιλοσοφίας στην Αλεξάνδρεια που έγινε επικεφαλής της εκεί σχολής των Πλατωνιστών. Αποτέλεσε πόλο έλξης για τους διανοούμενους της εποχής και ενώ έγραψε πολλά έργα, δε σώζονται παρά μόνο αναφορές για αυτά. Επειδή η δράση της θεωρήθηκε επικίνδυνη για την εξάπλωση του χριστιανισμού, καλλιεργήθηκε κλίμα εναντίον της που οδήγησε στη βίαιη δολοφονία της από τον όχλο ή από ομάδες φανατικών μοναχών. Παρότι η ίδια είχε πολλούς φίλους χριστιανούς, προτίμησε να μείνει πιστή στις αρχαιοελληνικές παραδόσεις. Το μανιασμένο πλήθος την ξεγύμνωσε και τη πετροβόλησε μέχρι θανάτου. Το πτώμα της διαμελίστηκε και κάηκε στην πυρά. Ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε ο επίσκοπος της Αλεξάνδρειας Κύριλλος.


Το 17ο με 18ο αιώνα οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να επισκέπτονται εργαστήρια. Μπορούσαν, σε πιο
εύπορες οικογένειες, να παρακολουθούν μαθήματα στο σπίτι μαζί με τους αδερφούς τους. Η Μαρία Σιμπίλα Μέριαν μεγάλωσε στη Γερμανία από Ελβετούς γονείς. Από μικρή έμαθε να ζωγραφίζει, να σχεδιάζει, να αναμιγνύει χρώματα κτλ. Αυτό το καλλιτεχνικό της ταλέντο το αξιοποίησε αρχίζοντας μια δική της επιχείρηση με υφάσματα, αντί να ακολουθήσει, όπως συνηθιζόταν, το επάγγελμα του συζύγου της. Η συμβολή της στην επιστήμη και μάλιστα στην εντομολογία σχετίζεται με την παρατηρητικότητά της και την ικανότητα να απεικονίζει. Παρακολουθώντας ένα θέμα μη δημοφιλές για την εποχή της, τα έντομα, εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο σχετικά με τη μεταμόρφωση των καμπιών σε πεταλούδες και έλαβε θετικές κριτικές, μιας και οικονομικά προσέφερε χρήσιμες πληροφορίες για την καλλιέργεια εντόμων όπως οι μεταξοσκώληκες. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήταν πρωτοποριακή μόνο ως προς αυτήν της την ενασχόληση. Στα σαράντα της εγκατέλειψε τον άντρα της και έφυγε μαζί με τη μητέρα και τις κόρες της για το Σουρινάμ, ολλανδική αποικία στη Νότιο Αμερική. Εκεί παρατήρησε, απεικόνισε και εξέδωσε βιβλίο σχετικά με τα ζώα και τα φυτά της περιοχής. Ταυτόχρονα, άσκησε κριτική για τη σκλαβιά των ιθαγενών πληθυσμών και την απάνθρωπη συμπεριφορά των ευρωπαίων. Το έργο της ξεχάστηκε μέχρι τον 20ο αι, οπότε την τίμησαν στη Γερμανία .


Laura Bassi
Elizabeth Blackwell

Το τελευταίο κομμάτι του αφιερώματος αναφέρεται σε δύο γυναίκες που συνέβαλαν στην επιστημονική εξέλιξη του τελευταίου αιώνα, αλλά δεν είχαν εν ζωή την ίδια αναγνώριση. Πρόκειται για τις Μαρί Κιουρί και Ρόζαλιντ Φράνκλιν: η πρώτη είναι ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να κερδίσει το βραβείο Νόμπελ δύο φορές, ενώ η δεύτερη πέθανε πριν αναγνωριστεί η προσφορά της.
Για τη Μαρί Κιουρί δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις: πρόκειται για μια επιστήμονα που πέθανε πειραματιζόμενη με τη ραδιενέργεια. Είχε τη στήριξη και το σεβασμό του συζύγου της για την επιστημονική της καριέρα, κάτι που δεν ίσχυε για πολλές άλλες γυναίκες της έρευνας. Το 1903 μοιράστηκε το Νόμπελ Χημείας με τον Πιερ Κιουρί και τον Ανρί Μπεκερέλ, ενώ το 1911 το απέσπασε μόνη της για την ανακάλυψη δύο νέων στοιχείων, του ράδιου και του πολώνιου.




πηγη