Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γλάρος…
 Πετούσε αμέριμνος στη θάλασσα, πήγαινε κοντά στην ακτή και πολλές φορές έφτανε έξω από τα σπίτια των κατοίκων. Του άρεσε να πετά σε αστικό περιβάλλον. Δεν έδειχνε να φοβάται τον κόσμο, ήθελε την παρέα των ανθρώπων… Πόσο λάθος έκανε! Και το κατάλαβε με τον πιο δραματικό τρόπο! Απάνθρωποι… άνθρωποι αποφάσισαν να δείξουν την αγριότητά τους επάνω σε αυτό το ανυπεράσπιστο πουλί: Με όπλο μια σφεντόνα και ένα μυτερό μολύβι έκαναν το… θαύμα τους! Τότε μόνο ο συμπαθής γλάρος κατάλαβε πραγματικά τι σημαίνει άνθρωπος!

Το μολύβι διαπέρασε το κεφάλι του και έμεινε ανάμεσα στα μάτια να θυμίζει αυτή την ...
πρώτη «συνάντηση» με τους ανθρώπους αυτού του κόσμου! Λίγο αίμα έτρεξε από την πληγή, «μακάβριο παράσημο» από τη βαναυσότητα των ανθρώπων-κυνηγών(!).
 Και μετά σιγά σιγά ο βασανιστικός θάνατος του γλάρου… Άλλωστε αυτό θα ήταν το «λάφυρο» της παράνοιάς τους! Τι κρίμα, όμως, ο γλάρος τους απογοήτευσε όλους… Γερός και δυνατός πετούσε στον αέρα. Αυτός ήταν ο νικητής, δίνοντας ένα μάθημα ζωής σ’ αυτούς που τον χτύπησαν ύπουλα και αναίτια. Γιατί έτσι δεν γίνεται συνήθως; Πισώπλατο είναι το χτύπημα…
Έβαλε όλες τους τις δυνάμεις να φτάσει στα βράχια μακριά, εκεί που στη φωλιά του τον περίμεναν τα μικρά του. Δεν έπρεπε να τα απογοητεύσει και να τα εγκαταλείψει τώρα που τον είχαν ανάγκη… Όταν μεγάλωναν θα τους έλεγε την ιστορία και θα τους παρακαλούσε να είναι προσεκτικά με τους ανθρώπους, να μένουν όσο πιο μακριά μπορούν, να μην πλησιάζουν. Ο ίδιος γλίτωσε το θάνατο, όμως μια θλίψη έμεινε για πάντα στο βλέμμα του, που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ…