Ποιος είναι ο τελικά ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος όταν η ίδια η ζωή μας προκαλεί να διαλέξουμε αν θα υπηρετήσουμε  την ελευθερία της δικής μας ύπαρξης ή την συνύπαρξη με την ελευθερία που ίσως λατρεύουμε ενδόμυχα;;
Χρόνο με το χρόνο το μυαλό μας γεμίζει ολοένα και με περισσότερα διλλήματα , ολοένα και με πιο δύσκολες και σκληρές αποφάσεις. Αυτά τα «παιχνίδια» της σκέψης αποτελούν και ορίζουν την ωριμότητα μας. Θυμηθείτε τότε που όντας παιδιά ζούσατε μέσα στο απυρόβλητο, τότε που...
αποφάσιζαν για εσάς άνθρωποι που σαν αγαπούσαν και βίωναν –μαζί με εσάς- τις συνέπειες αυτών των αποφάσεων.
Τώρα καλούμαστε να διαλέγουμε, να δοκιμάζουμε, να ορθώνουμε το ανάστημα μας λέγοντας «ναι» και «όχι» κάθε φορά που το συναίσθημα προσπαθεί να μας ξεγελάσει.
 Γιατί, η λογική και το συναίσθημα , η ψυχή και το μυαλό,  μάχονται συνεχώς, χωρίς να αφήνουν περιθώριο επέμβασης, δίχως να αναδεικνύουν νικητή η χαμένο.
Σε «ποιον» να τολμήσουμε να «ποντάρουμε» , όταν γνωρίζουμε πως κανείς δεν θα κρατήσει το λάβαρο;; Καλούμαστε απλά να επιλέξουμε , κρατώντας την ειμαρμένη από το χέρι, συμμετέχοντας -ασυναίσθητα πολλές φορές – σε ένα τυχερό παιχνίδι με φόντο την σκληρή καθημερινότητα.
Όταν νιώθουμε πως δικαιωνόμαστε , πως κερδίζουμε , αρκεί μια στιγμή να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε πως ίσως είμαστε εμείς  ο «χαμένος» της υπόθεσης..Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την μεγαλύτερη απογοήτευση , με το χειρότερο εφιάλτη αναρωτιόμαστε …μήπως το γεγονός ή το πρόσωπο που προκάλεσε τον πόνο σε εμάς είναι ο «χαμένος»  τελικά..
Ίσως ο κερδισμένος  να είναι αυτός που αναγνωρίζει την εναλλαγή αυτής της νίκης  και της ήττας, όχι μονάχα στον εαυτό του αλλά και στον άλλο. Γιατί αν ταυτιστούμε είτε με τον νικητή είτε  με τον νικημένο αυτόματα αποδεχόμαστε  πως βρισκόμαστε  σε εμπόλεμη κατάσταση…
Ονειρευόμασταν αλήθεια, όταν ήμασταν  παιδιά  , μια ζωή σε κατάσταση πολέμου;;
Οραματιζόμαστε, σήμερα, που νιώθουμε πιο παιδιά από ποτέ, άλλο ένα χρόνο μάχης;;
Eγραψε  η Σίσσυ Τριανταφύλλου
πηγη