«…Μισώ αυτή τή χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ’εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μας 'ενωσε νύχτες καί νύχτες…και σ’άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαυμα και ξεχνούσαμε τόν τρόμο πού έτρεχε στούς δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας…τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων πού μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε…διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές…τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων…
Ποτέ δε θα το πίστευα πώς η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σέ τέτοια ύψη…νά είναι τόσο απύθμενη…νά προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της…
Ποτέ δε θα το πίστευα πώς η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σέ τέτοια ύψη…νά είναι τόσο απύθμενη…νά προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της…
Τέλος πάντων, ποτέ δεν συνήθισα τούς ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία.
Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θά ειναι και τα τελευταία πού θάχεις από μένα.
Μισώ αυτή τή χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα’φαγε.
Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ…»
"Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου…Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της…Έχω μέσα μου τη μοίρα της…
"Πεθαίνω σα χώρα…"
Ετσι καταλήγει το φημισμένο στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα βιβλίο του Δημήτρη Δημητριάδη "Πεθαίνω σα χώρα" ενός βιβλίου-μυθιστορήματος το οποίο γράφτηκε πριν απο 32 χρόνια αλλά ειναι τόσο επίκαιρο σήμερα.
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
No Response to "..."Πεθαίνω σα χώρα…""
Δημοσίευση σχολίου