Οριάνα Φαλάτσι-Μιά Γυναίκα Μια προσωπικότητα που μ'εκανε να θέλω να μάθω περισσότερα...
Ασυμβίβαστη, ορμητική σαν χείμαρρος, με ειλικρίνεια που πολλές φορές σόκαρε. Αν χρειάζεστε ένα παράδειγμα ανθρώπου, που έλεγε πάντα αυτό που σκεφτόταν, τότε η Οριάνα Φαλάτσι, είναι ίσως ένα από τα πιο εύστοχα, αφού δεν δίστασε να αντιμιλήσει ακόμα και σε μερικές από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες του πλανήτη.
Αυτή ήταν η ορατή πλευρά του χαρακτήρα της. Όμως, πίσω απ’ αυτήν κρυβόταν μια στοργική, γλυκιά και παράξενα μελαγχολική γυναίκα, που αγάπησε αληθινά και τόσο δυνατά έναν άντρα, ώστε μετά από αυτόν να μην μπορεί πια να δώσει σε κανέναν άλλον την αγάπη της.
Η ιταλίδα δημοσιογράφος, γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1929 στην Φλωρεντία. Στην δεκαετία του ’60 και για 20 χρόνια, η Οριάνα Φαλάτσι υπήρξε γυναίκα σύμβολο. Οπαδός της αριστεράς με μια αμφιλεγόμενη μεταστροφή προς την δεξιά, αγνωστικίστρια και φεμινίστρια, υπέρμαχος της έννοιας του πολιτισμού και της ελευθερίας. Επίσης, υπήρξε αγωνίστρια στην αντίσταση κατά της χούντας. Τα χρόνια της πάνω στην μάχιμη και χωρίς «περιτυλίγματα» δημοσιογραφία την έκαναν να καλλιεργήσει σοφία, δυναμισμό και αξιοπρόσεκτη τόλμη.
Αξεπέραστη στις διεθνείς αναλύσεις και δημοφιλής για τις συνεντεύξεις που έπαιρνε από μεγάλους και ισχυρούς πολιτικούς. Χαρακτηριστικός o τρόπος που συνήθιζε να κάνει τις συνεντεύξεις της. Είχε έναν τρόπο τέτοιο, ώστε μελετημένα να προκαλεί ανησυχία στον συνεντευξιαζόμενο, ελεγχόμενα ...
επιθετική, βγάζοντας μια πανούργα εξυπνάδα. Εξέφραζε πάντα την αντιπάθειά της στην εξουσία και τόνιζε την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού.
Σε όλη της την καριέρα η Οριάνα Φαλάτσι, υπήρξε αμφιλεγόμενη. Στις συνεντεύξεις της με πολιτικούς ηγέτες τις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80 ήταν προκλητική και δεν δίσταζε να τους φέρνει σε δύσκολη θέση..Στη συνέντευξή της με τον αγιατολάχ Χομεϊνί, στο Ιράν το 1979, τον ρώτησε «Πώς κολυμπάει κανείς με τσαντόρ;» και ο ιρανός ηγέτης απάντησε: «Αν δεν σας αρέσει η ισλαμική περιβολή, δεν είστε υποχρεωμένη να τη φορέσετε. Διότι η ισλαμική περιβολή είναι για τις καλές και ευπρεπείς γυναίκες». Η Φαλάτσι δεν έχασε την ευκαιρία: «Πολύ ευγενικό από μέρους σας, ιμάμη. Και μια που το είπατε, θα βγάλω αμέσως αυτό το χαζό, μεσαιωνικό κουρέλι» είπε και πέταξε το τσαντόρ της. Ο Χομεϊνί σηκώθηκε και έφυγε νευριασμένος.
Αλλά όπως διηγήθηκε η Φαλάτσι σε πρόσφατη συνέντευξή της στο αμερικανικό περιοδικό «New Yorker», ο Χομεϊνί δέχθηκε να την ξανασυναντήσει μία-δύο ημέρες αργότερα για να συνεχίσουν. Ο γιος του, Αχμεντ, την προειδοποίησε ότι ο πατέρας του παρέμενε εξοργισμένος μαζί της και ότι δεν έπρεπε ούτε καν να αναφέρει τη λέξη τσαντόρ. Δεν γνώριζε όμως με ποια είχε να κάνει. Η πρώτη ερώτηση της Φαλάτσι αφορούσε το... τσαντόρ. «Πρώτα με κοίταξε έκπληκτος. Επειτα τα χείλη του σχημάτισαν μια υποψία χαμόγελου, το οποίο έγινε πραγματικό χαμόγελο και τέλος μετατράπηκε σε γέλιο. Οταν ολοκληρώθηκε η συνέντευξη, ο Αχμεντ μού ψιθύρισε: "Πιστέψτε με, ποτέ δεν έχω δει τον πατέρα μου να γελά. Είστε ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που τον έκανε να γελάσει"».


Στη συνέντευξη με τον Μοχάμεντ Αλι όμως ήταν εκείνη που σηκώθηκε και τον παράτησε σύξυλο όταν ο κορυφαίος πυγμάχος «ρεύτηκε στα μούτρα της».


Η Φαλάτσι μίλησε με όλους τους μεγάλους ηγέτες του 20ού αιώνα - την Ιντιρα Γκάντι, τον Γιάσερ Αραφάτ, τον Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, τον Χένρι Κίσινγκερ, την Γκόλντα Μέιρ, τον Μοαμάρ Καντάφι, τον σάχη του Ιράν κ.ά. - και αντιπάθησε βαθιά τους περισσότερους από αυτούς. Τον παλαιστίνιο ηγέτη, για παράδειγμα, τον χαρακτήρισε «δικτάτορα» (το 1972) που «έσκουζε πετώντας σάλια». Πιο διάσημος έχει μείνει ο τσακωμός της με τον Κίσινγκερ, τον οποίο ανάγκασε να παραδεχθεί το 1972 ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν «ένας άχρηστος πόλεμος». Χρόνια αργότερα ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έγραψε ότι η συνέντευξή του με τη Φαλάτσι ήταν «η πιο καταστροφική συζήτηση που είχε ποτέ με εκπρόσωπο του Τύπου» Στη συνέντευξή της προς το «New Yorker», την τελευταία που παραχώρησε στο Μανχάταν τρεις μήνες πριν από τον θάνατό της σε κλινική της Φλωρεντίας, μίλησε κατά των μεταναστών («Αν είναι τόσο φτωχοί, ποιος τους δίνει τα χρήματα για να φθάσουν ως την Ιταλία;»), των αμβλώσεων («εκτός αν η γυναίκα έπεσε θύμα βιασμού από έναν Μπιν Λάντεν ή Ζαρκάουι»), των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων («Οπως οι μουσουλμάνοι θέλουν να μας κάνουν όλους μουσουλμάνους, έτσι και αυτοί θέλουν να μας κάνουν όλους ομοφυλόφιλους») και των... Μεξικανών («Αν κρατούσατε ένα πιστόλι στον κρόταφό μου και μου λέγατε να επιλέξω το χειρότερο μεταξύ μουσουλμάνων και Μεξικανών, θα δίσταζα για μια στιγμή και μετά θα επέλεγα τους μουσουλμάνους επειδή μου έχουν σπάσει τα αρχ...»).


Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Φαλάτσι, τα έζησε στη Νέα Υόρκη και οι δημόσιες εμφανίσεις της ήταν ελάχιστες. Πιστή της φίλη υπήρξε για αρκετά χρόνια η διάσημη ηθοποιός, Ιζαμπέλα Ροσσελίνι.


Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2006, «έφυγε» σε ηλικία 76 ετών, σε νοσοκομείο της Φλωρεντίας, «χτυπημένη» από καρκίνο του στήθους, γνωρίζοντας για πολλά χρόνια την ασθένειά της, από την οποία είχε πεθάνει και η μητέρα της.
Η ζωή της ήταν πολυτάραχη, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο που δεν «μασάει» τα λόγια του. «Η ελευθερία είναι καθήκον, πριν ακόμα γίνει δικαίωμα», ήταν η φράση που πίστευε και υπηρέτησε μέχρι τέλους.

πηγη