Κατά τους Ινδούς, το διαμάντι είχε μαγικές ιδιότητες και μπορούσε κάποιος μέσα από αυτό να δει τους διάφορους κινδύνους και να τους απομακρύνει.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τους μύθους της μακρινής Ινδίας λέγεται ότι κρυμμένες ιδιότητες διαμαντιών βοηθούσαν τους πολεμιστές να αντικρούσουν το Κακό. Για παράδειγμα, η ιδιότητα της ανδρείας ήταν μια από αυτές τις ιδιότητες που καθιστούσε τους πολεμιστές ατρόμητους και αθέατους στη μάχη, καθιερώνοντας έτσι το διαμάντι ως σύμβολο Δύναμης, Εξουσίας, Τύχης, Επιτυχίας και Μυστηρίου.
Αξια λόγου, εν συνεχεία, ήταν η πεποίθηση των Ινδουιστών ότι ένα διαμάντι μπορούσε να
εξασφαλίσει στον Δωρητή, μέσα από το Ένατο Τυπικό και την προσφορά του διαμαντιού στον Θεό, μια θέση στην Αιώνια Ζωή και την πολυπόθητη Νιρβάνα, ενώ αντιθέτως ένα διαμάντι το οποίο περιείχε εγκλείσματα μπορούσε να στερήσει την πρόσβαση στον ουρανό. Ένα διαμάντι με κόκκινα στίγματα ή εγκλείσματα, γρήγορα θα έφερνε τον θάνατο σ’ αυτόν που το φορούσε ακόμα και αν αυτός ήταν ο κύριος του θανάτου. Τα διαμάντια λοιπόν στην Ινδία συνδέθηκαν με τη θεότητα, ενώ για να είσαι ιδιοκτήτης ενός διαμαντιού, έπρεπε να ανήκεις σε συγκεκριμένη κοινωνική κάστα. Αυτονόητο είναι ότι μόνο οι βασιλείς επιτρεπόταν να κατέχουν διαμάντια καθαρά και όλων των αποχρώσεων.

Στην αρχαία Ινδία δεν κόβανε ούτε γυάλιζαν τα διαμάντια, γιατί πίστευαν ότι, εάν έχαναν τη φυσική τους κρυσταλλική μορφή, θα έχαναν και τις μαγικές ιδιότητές τους. Έτσι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αν και οι Ινδοί ήταν αυτοί που για αιώνες επιδίδονταν στην τέχνη του γυαλίσματος των διαμαντιών, αυτά διατήρησαν για πολύ ακόμα μια λιπαρή όψη χωρίς λούστρο, κρύβοντας μέσα τους σθεναρά την ουσιαστική τους ομορφιά.

Επιπλέον, ακόμα και μέσα από τα φυσικά σχήματα των διαμαντιών ήταν δυνατό από τους σοφούς της εποχής να εκμαιευτούν συμπεράσματα για τις μυστικές δυνάμεις των διαμαντιών. Θεωρείτο ότι τα διαμάντια με φυσικό τριγωνικό σχήμα γίνονταν οι αιτίες διαμάχης και καβγάδων. Ένα τετράγωνο διαμάντι θα προκαλούσε τρόμο, ένα πεντάγωνο διαμάντι θα έσπερνε τον θάνατο. Μόνο το εξάγωνο διαμάντι πίστευαν ότι φέρνει καλή τύχη. Οι θεωρίες όμως αυτές έγιναν η αιτία για να καταστραφούν αμέτρητα ακατέργαστα διαμάντια.

Όμως, και πάλι σύμφωνα με τους Ινδουιστές, ακόμα και τα διαμάντια δεν ήταν αλώβητα στον χρόνο. Υπήρχε ένας χρονικός περιορισμός στις μαγικές τους δυνάμεις. Πίστευαν δηλαδή ότι ο μαγικός χαρακτήρας του διαμαντιού μετά το πέρασμα των δώδεκα ετών θα εξαντλείτο και τότε πλέον οι δωρεές δεν θα χρησίμευαν για τις θρησκευτικές τους τελετές. Δεν θα ήταν πλέον χρήσιμες παρά για να εκποιηθούν για τις τρέχουσες και καθημερινές ανάγκες των ναών.

Θρησκευτικά κοσμήματα
Είναι πάρα πολύ απλό να διακρίνει κανείς, ειδικά στην Ινδία, όπου τα κοσμήματα συνεχίζουν να αποτελούν μέρος της θρησκευτικής της παράδοσης, εάν αυτή που τα φοράει είναι Μουσουλμάνα ή Ινδουίστρια. Οι Ινδουιστές ποτέ δεν θα φορέσουν ένα ζαφείρι καθώς αυτό θεωρείται υπηρέτης του Κακού και ευθύνεται για το λεγόμενο «κακό μάτι». Σύμφωνα με τους Ινδουιστές, το σώμα είναι ο ναός του Θεού και για τον λόγο αυτό οφείλουν να το στολίζουν με άφθονα κοσμήματα. Προκειμένου δε να υπάρχει ισορροπία μεταξύ της δεξιάς και αριστερής μεριάς του σώματος, πράγμα που αποσκοπεί στην επίγεια ισορροπία, τα κοσμήματα φοριούνται πάντοτε σε ζευγάρια. Ένα κύριο χαρακτηριστικό θρησκευτικών κοσμημάτων είναι ότι οι θεοί τους φορούν χρυσά κοσμήματα κάτω από την ζώνη τους. Ο χρυσός θεωρείται εξαιρετικό μέταλλο για να λατρέψουν τον Θεό τους. Τα θεϊκά χαρακτηριστικά δεν χάνουν τη δύναμή τους με το να πλησιάσει ο χρυσός στη γη. Μόνον ο αυτοκράτορας και η οικογένειά του αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Χρυσά βραχιόλια που στολίζουν το πόδι γύρω από τον αστράγαλο μπορούν να φορεθούν μόνο από την αυτοκράτειρα ή από τους θεούς του ναού. Το μέγεθος του ναού είναι ανάλογο του «μεγέθους της εικόνας του θεού.» Ανάλογα είναι και τα κοσμήματα που αφιερώνονται σ’ αυτόν.
Κοινωνικά κοσμήματα
Τα κοσμήματα αποτελούν επίσης δείγμα κοινωνικής κάστας. Δείχνουν σε ποια κοινωνική ομάδα ανήκει αυτός που τα φορά αλλά μπορεί να σηματοδοτεί και κάποιο συγκεκριμένο τυπικό κομμάτι της ζωής του. Π.χ. ο Νόμος του Μανού του 200 π.Χ. όριζε ποιό κόσμημα μπορούσε να δίνεται για προίκα Μερικές γυναίκες έπεφταν μέσα στη νεκρική φωτιά ακολουθώντας τον σύζυγό τους φορώντας τα κοσμήματα της προίκας τους. Τα κοσμήματα επίσης αποκαλύπτουν εάν μια γυναίκα είναι παντρεμένη ή χήρα. Έτσι τα κοσμήματα έγιναν μέρος της καθημερινότητας.