Καιρός να γνωρίσουμε, επιτέλους, τη γειτονιά μας. Καιρός να ακούσουμε και να κατανοήσουμε την οργή και το παράπονο του γείτονα.
Κάπως έτσι σκεφτήκαμε στο 24grammata.com και αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε την πολιτιστική παραγωγή της Μέσης Ανατολής (ξεκινώντας από τα ιερά και πολύπαθα χώματα της Συρίας).
Πρώτος απ όλους έδωσε το παρόν ο συνεργάτης μας και γνωστός σκηνοθέτης Μανώλης Δημελλάς, ο οποίος εμπιστεύτηκε κατ αποκλειστικότητα , ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ “the eye of Beuty”, για τις
συνθήκες διαβίωσης στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου (στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα)
Δεν ξέρω αν η χωματένια μας ζωή ξεπερνά ακόμα και τον πιο εμπνευσμένο σουρεαλιστή ποιητή, αλλά ο τίτλος του ντοκιμάντερ μας αφήνει ένα πικρό χαμόγελο στο στόμα: “the eye of Beuty”< “Ain al-Hilweh” (: To μάτι της όμορφης), έτσι ονομάζεται ο μεγαλύτερος καταυλισμός Παλαιστινίων προσφύγων στον Λίβανο (περίπου 50.000). Γιώργος Δαμιανός
“Ain al-Hilweh” / “the eye of Beuty”
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Πως θα φαινόταν αν τα απλωμένα ρούχα έσταζαν πάνω σε μνήματα,
αν τα παιδιά πήγαιναν σχολείο και δεν υπήρχε δάσκαλος, αν ο γιατρός δεν είχε φάρμακα να δώσει, αν δεν υπήρχε δικαίωμα ιδιοκτησίας, ούτε και δουλειάς.

Αν ήταν όλα αυτά δεδομένα, όχι σε πολεμικές ή άλλες εντάσεις αλλά μια φυσιολογική καθημερινότητα.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Σάμπρα και Σατίλα,ξυπνούν, φέρνουν τραγικές εικόνες στο μυαλό.
Το θέμα μας αυτή τη φορά οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες του Λιβάνου.

Είναι 300.000, 400.000 χιλιάδες ή περισσότεροι;
Κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει…

Ζουν σε άθλιες συνθήκες εδώ και 64 χρόνια σε προσφυγικούς καταυλισμούς υπό την «προστασία του ΟΗΕ στις αραβικές χώρες, αλλά στο Λίβανο σε «ιδιαίτερες» συνθήκες εγκλεισμού και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι προσφυγικοί καταυλισμοί, σωστότερα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», είναι άλλοι παράνομοι, άλλοι νόμιμοι και έχουν το “άρωμα” από τις φαβέλες τις Νοτίου Αμερικής, αλλά σε ένα ιδιόμορφο αραβικό στιλ.

Σε αρκετούς από αυτούς τους «καταυλισμούς» η είσοδος και η έξοδος επιτρέπεται μόνο για τους Παλαιστίνιους που ζουν μέσα σ’ αυτούς.

Για αυτούς, τους Παλαιστίνιους του Λιβάνου η καθημερινότητα είναι μια τραγωδία, τους απαγορεύεται να ασκήσουν 70 διαφορετικά επαγγέλματα, απαγορεύεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας ή της ενοικίασης διαμερίσματος, απαγορεύεται ακόμα και η αγορά οικοδομικών υλικών, ενώ δεν έχουν πρόσβαση σε καμία κοινωνική υπηρεσία του Λιβάνου.

Το 60% είναι άνεργοι και το 70% ζει με 1 δολάριο την μέρα που ισοδυναμεί με 1 κιλό μπανάνες.

Εκπαίδευση και υγεία τούς παρέχεται από τα ειδικά γραφεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

- 30 «κέντρα υγείας» (περίπου 1 γιατρός για 10.000 ανθρώπους) ενώ υπολογίζεται ότι ο ΟΗΕ ξοδεύει κάθε χρόνο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη το απίστευτο ποσό των 35$ για κάθε Παλαιστίνιο πρόσφυγα στο Λίβανο.

Σε μια εποχή που γίνεται πολύς λόγος για τους λαθρομετανάστες αν δούμε πως επιβιώνουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στο Λίβανο, αν συναισθανθούμε σε κοινό χρόνο θα συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της προσπάθειάς τους για επιβίωση.

Ζουν μέσα στην λάσπη, ο ένας πάνω στον άλλον, κρατιούνται μοναχά από μνήμες που ζωντανεύουν στο μυαλό, μνήμες που οι γονείς τις παραδίδουν στα παιδιά τους ανέπαφες σαν τα κλειδιά που τους αφήνουν προίκα. Τα κλειδιά από τα σπίτια στην Παλαιστίνη που υπάρχουν στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και στη μνήμη. Έτσι κυλά ο χρόνος στους προσφυγικούς καταυλισμούς.

Σε μια έρευνα την περίοδο των γυρισμάτων μας (2010) το 86% των προσφύγων πιστεύει πως πλησιάζει η στιγμή της επιστροφής στην ξεχασμένη, την απαλλοτριωμένη, πατρίδα τους

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί υπάρχουν “τρομοκράτες”, ας αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι “τρομοκράτες”.
Την ταινία τεκμηρίωσης που ολοκληρώσαμε το 2010, όταν ακόμη η χώρα μας έστεκε ψηλά, ούτε το μάτι των κερδοσκόπων την είχε στοχοποιήσει μα και εμείς γυρίζαμε περήφανα το κεφάλι στην υποψία μυρωδιάς της φτώχειας.

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, το ντοκιμαντέρ δείχνει πως το βαρέλι που κάποιοι μας πείθουν (προσπαθούν φιλότιμα) πως έχει πάτο κάνουν είτε λάθος, είτε δεν ανοίγουν τα μάτια στην γειτονιά μας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να κλείνουμε πόρτες μα να ανοίγουμε τα μάτια μας σε όλα αυτά που τρέχουν γύρω μας.
Υ.Γ. “Ain al-Hilweh” (To μάτι της όμορφης), είναι ο μεγαλύτερος καταυλισμός Παλαιστινίων προσφύγων στον Λίβανο (περίπου 50.000).

Έχει χαρακτηριστεί από τα λιβανέζικα Μ.Μ.Ε. “unlaw zone”.
Το βίντεο του Κ. Μανώλη Δημελλα  μπορείτε να το δείτε ...στα
http://www.24grammata.com/?p=33036#more-33036