H δουλειά μου απαιτεί πολλά χιλιόμετρα καθημερινά  , και αυτο σημαίνει  πολύωρη οδήγηση...
Οι πωλήσεις  , με την  έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, και  τον κόσμο να πιέζεται έχουν πέσει  αισθητά ,ειδικά αυτην την περιοδο που όλοι  αναζητούμε τρόπους θέρμανσης,χαράτσια, φροντιστήρια παιδιών κλπ...
Αυτό σε συνδυασμό με  άλλα ,μου δημιουργούν αγχος, νευρικότητα,με αποτέλεσμα πολλές φορές να βρίζω(το ομολογώ) όταν οδηγώ (πράγμα που δεν έκανα ποτέ άλλοτε) όταν στον δρόμο μου συναντώ αδέξιους,ή αγενείς οδηγούς..
Αν  με πιάσει δε και το κόκκινο στο φανάρι,ή όταν αργεί κάποιος οδηγός να ξεκινήσει και με ξαναπιάνει  ,  εκει
να δεις(που να ήμουν και στην Αθήνα) .
Σε ενα  φανάρι λοιπόν σταματημένη ,και  παίζοντας νευρικά τα δάχτυλά μου στο τιμόνι ,γυρνώντας  βαριεστημένα το κεφάλι μου αριστερά  ,το βλέμμα μου διασταυρώθηκε  με το βλέμμα ενός άγνωστου 70άρη πάνω κάτω  που καθόταν στη θέση του συνοδηγού στο διπλανό αυτοκίνητο.
 Τότε, το μισό αυτό δευτερόλεπτο που ανταμώσανε τα βλέμματά μας, ο κύριος αυτός έκανε κάτι το αδιανόητο: Μου χαμογέλασε!!!
 Ανταπέδωσα κι εγώ αμήχανα το χαμόγελο και μου φάνηκε ότι έδιωξα λίγο  την πρωινή μου μουρτζουφλιά.
Το ίδιο μου συνέβη αργότερα ,όταν μπαίνοντας σε ενα όμορφο ,ορεινο χωριό της Καβάλας τη Μουσθαίνη ,οι ηλικωμένοι του χωριού με χαιρέτησαν χαμογελώντας χωρίς καν να με γνωρίζουν ,πρέπει να σας πω δε ο,τι αυτό συνηθίζεται στα χωριά μας ακόμη τουλάχιστον..
Γύρισα σπίτι αργά το απόγευμα κουρασμένη  και αναλογίστηκα πώς ΄΄αγνωστοι  άνθρωποι με έκαναν σήμερα να νιώσω τόσο όμορφα, απλώς χαμογελώντας μου. Συνειδητοποίησα ότι ένα χαμόγελο από έναν άγνωστο, εκεί που δεν το περιμένεις, είναι ένα μικρό φάρμακο.

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το χαμόγελο ενός αγνώστου τόσο σημαντικό; Είναι καταρχήν ένας κώδικας συμπεριφοράς που τον έχουμε μόνο εμείς οι άνθρωποι.  Είναι μια πράξη γενναιοδωρίας.  Είναι το σπάσιμο του αόρατου φράκτη που έχουμε βάλει γύρω μας, φοβούμενοι να επιτρέψουμε την προσέγγιση του «άλλου». Είναι το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε το κλειδαμπαρωμένο καβούκι στο οποίο μας έχουν πείσει να είμαστε κλεισμένοι…

Με όλα αυτά που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Μεγαλύτερες έννοιες, αρνητικά μηνύματα, κρίση, ένα περιβάλλον που προσπαθεί να μας κάνει όλο και πιο μίζερη τη ζωή. Το χαμόγελο στις γκρίζες αυτές μέρες είναι πιο δύσκολο, αλλά και πιο ευεργετικό. Και γι αυτόν που το προσφέρει και γι  αυτόν που το λαμβάνει. Δεν χρειάζεται να είμαστε σε καλή διάθεση για να χαμογελάμε, αντίθετα μπορεί το χαμόγελο να μας φτιάξει τη διάθεση. Είναι μια μεταφορά θετικής ενέργειας, δίνει κουράγιο και διώχνει την ψυχική μας μούχλα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ωραίος όταν χαμογελάει. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες μας τις ωραίες φωτογραφίες είμαστε χαμογελαστοί.

Η σημερινή καθημερινότητά μας είναι μια συνεχής συναναστροφή με τους συνανθρώπους μας. Με βιαστικούς, ανυπόμονους, προβληματισμένους, μίζερους πολλές φορές. Ας βάλουμε λοιπόν εμείς λίγη γενναιοδωρία. Δεν είναι λοιπόν ανάγκη να γνωρίζεις κάποιον για να του χαμογελάσεις. Ένα χαμόγελο, συνήθως γεννάει άλλο ένα.  Μην περιμένουμε πάντα από τον άλλο να κάνει την αρχή…

Σχόλιο του μπλογκ
Τελικά ισως να μην έχει και άδικο σε αυτό που είπε "ο πιο υγιής άνθρωπος στον κόσμο" Α.Τζ. Τζεικομπς ,(προηγούμενη ανάρτηση)δίνοντας ως συμβουλή  εμάς τους Ελληνες,το "χαμόγελο "είπε δηλ.  ό,τι ,όταν πιέζεις τον εαυτό σου να χαμογελάσει,ακόμη και αν έχεις κακή διάθεση,εξασφαλίζεις λίγη επιπλέον χαρά.
Το πρόσωπό σου ξεγελάει το μυαλό σου ,ίσως εκεί να βρισκεται το μυστικό για μας..
"ΕΚΒΙΑΣΤΕ" ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ και κυρίως μη διστάσετε να χαμογελάσετε σε κάποιον άγνωστο το πολύ -πολύ να σκεφτούν  οτι πήρατε ληγμένα, που ειπε και η φιλη μου η Σοκακτσού ,ή ακόμη να μας ψέκασαν και μεις να εισπνεύσαμε διπλή ποσοτητα,κάποιοι άλλοι όμως θα ανταποκριθούν..

Το κείμενο προσαρμόστηκε στα δικά μου καθημερινά βιώματα η κεντρική ιδέα όμως ειναι
 του  Γιώργο Μαυρωτά συγραφέα στο protagon..