Ασχετο, αλλά έχω μια υποψία: Μας το φέρνουν με τρόπο αυτοί που λένε «επιστροφή στην δραχμή» κι όχι «επιστροφή στις δραχμές»:
 Από μία θα μας δώσουνε!
Τέλος πάντων, Κυριακή κοντή γιορτή.
 Μόνο πολύ κοντή να μην είναι. Ας είναι μια Κυριακή μετρίου αναστήματος. Να μπορεί να φοράει και γόβα και μπαλαρίνα φλατ. Να βλέπει και προς Δύση και προς Νότο. Και προς ευρώ και προς δραχμή. Γενικώς, να το παίζει δίπορτο κι όπου κάτσει η μπίλια…

Αύριο ψηφίζουμε. Οσοι ψηφίζουμε. Οπως ψηφίζουμε. Κι επειδή βλέπω όλους τους πολιτικούς να
 γλείφουν τον ψηφοφόρο… Κι επειδή βαρέθηκα να ακούω για την «ωριμότητα του λαού μας»… Κι επειδή έχω σιχαθεί τον λαϊκισμό τους… Να τα πούμε τα πράγματα όπως είναι;

Κανόνισε, αναποφάσιστε! Κανόνισε, να μας σπάσεις πάλι στα νεύρα. Εσένα το λέω. Εσένα που φτάνει παραμονή, φτάνει ανήμερα και δεν έχεις καταλήξει. Εσύ που ξεκινάς από το σπίτι κι ακόμα δεν ξέρεις τι θα ψηφίσεις. Που μπαίνεις στο παραβάν και χαζεύεις τα ψηφοδέλτια σαν να είναι μπλουζάκια σε δοκιμαστήριο.

Σου 'χω νέα, αναποφάσιστε. Το παραβάν δεν είναι δοκιμαστήριο. Το εκλογικό τμήμα δεν είναι κατάστημα ανδρικών - γυναικείων. Γι' αυτό, κι αν πρόσεξες, έξω από το κουρτινάκι δεν υπάρχει η κοπελίτσα να μετράει τις κρεμάστρες. Κι αν διαλέξεις μπλούζα στην τύχη, εσύ θα κυκλοφορείς σαν σούργελο. Αν όμως διαλέξεις κόμμα στην τύχη, θα την πληρώσουμε όλοι μας.

Κανόνισε, να μας πάρεις πάλι όλους στον λαιμό σου. Γιατί ακούμε τα τέρατα έξω από τα εκλογικά τμήματα. Μία, λέει, βαρέθηκε να μετράει 32 ψηφοδέλτια, βιαζόταν, έριξε το 12. Αλλος έριξε το πρώτο για να μη στήσει την γκόμενα. Ενας τρίτος άλλο μπήκε να ψηφίσει και ξαφνικά αρχίζουν να τρίζουν τα κόκαλα του παππού του, μόνο που δεν κατέβηκε ο μακαρίτης να στοιχειώσει τη Β' Αθήνας! Αλλος το 'κανε για να γελάσουμε… Και γελάσαμε βρε… Συκώτι αλλάξαμε. Απ' το πολύ το γέλιο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να σερνόμαστε από εκλογές σε εκλογές και πάλι να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

Θα μου πεις, «δεν έχουμε δικαίωμα να αμφιταλαντεύομαστε;». Ενα μόνο;;; Χίλια δικαιώματα… Αυτό κάνει κάθε σκεπτόμενο άτομο. Αλλά κάποτε κάπου καταλήγει. Ανάλογα με τις ανάγκες του, με τα πιστεύω του, με την ιδεολογία του, με τις διαψεύσεις του, με την ιστορική του μνήμη ή την ιστορική του αμνησία. Καταλήγει. Διαβάζει, ενημερώνεται, ακούει, αξιολογεί, κοστολογεί, σταθμίζει, κρίνει, επικρίνει, επικροτεί. Και κάποτε λέει, «εδώ είμαστε, μάγκες, το 'χω. Με μισή καρδιά, με ολόκληρη, με την καρδιά συντρίμμια - πάντως ψηφίζω: Αυτό το κόμμα, γι' αυτό τον λόγο».

Δεν τό 'χεις; ΟΚ, δεν θα σε πιάσουμε κι απ' τον λαιμό. Αλλά κάτσε σπίτι σου, ρε αγάπη μου. Μην μπαίνεις στο εκλογικό τμήμα να παίξεις με τα νεύρα μου και με το μέλλον του παιδιού μου. Κάτσε σπίτι σου, κάνε μια φραπεδιά και βγες στη βεράντα. Βάψε τα νύχια σου κοραλλί. Τίναξε χαλιά. Χτένισε μαλλιά. Τράβα στην παραλία για μπάνιο. Κάνε ό,τι θες, κάνε ό,τι γουστάρεις, κάνε ό,τι αγαπάς, μόνο μην τιμωρείς εμένα που δε σου φταίω τίποτα. Μη ρίχνεις στο τετράγωνο πλεξιγκλάς (που ονομάζεται «κάλπη» παρεμπιπτόντως) όποια κουλαμάρα σού κατέβει για να γελάσουμε. Γιατί μόνο εσύ γελάς… Εμείς οι υπόλοιποι δεν γελάμε. Σεβόμαστε τον αναποφάσιστο που βασανίζεται, ψάχνεται μέχρι να αποφασίσει. Τρελαινόμαστε με τον πανηλίθιο που μπαίνει στο παραβάν και ρίχνει ό,τι του κατέβει στην γκλάβα. Και στην τελική, αν τό 'χεις τέτοιο καημό να ψηφίσεις, ρίξε λευκό (άλλη ώρα θα σου κάνω διάλεξη ποιον πριμοδοτεί το λευκό). Ρίξε άκυρο. Σκίσ' το στα δυο και βάλτο στο φακελάκι. Ζωγράφισε παπάκια. Γράψε πάνω «Λίτσα, σ' αγαπώ». Τέλος πάντων, κάνε μια μαλακία, τουλάχιστον μη μετρηθεί ως έγκυρο. Μπας και γλιτώσουμε, εμείς οι υπόλοιποι.

Είμαστε πολύ κουρασμένοι όλοι μας. Είμαστε φοβισμένοι, είμαστε αγχωμένοι, είμαστε απλήρωτοι, είμαστε χωρίς φάρμακα, είμαστε χωρίς ελπίδα, είμαστε χωρίς προοπτική. Κι έχουμε και τη φριχτή υποψία πως κανείς δεν θέλει πραγματικά να μας κυβερνήσει. Κανείς δεν επιδιώκει πρωτιά, όλοι δεύτεροι θέλουν να βγουν. Γιατί να πάρει ο άλλος το πηδάλιο σε έναν «Τιτανικό» που βουλιάζει; Με σωσίβιες λέμβους τρύπιες made in Taiwan; Με το παγόβουνο να μας έχει ήδη στουκάρει; Στο τέλος, θα ακούσουμε και την ορχήστρα του πλοίου να παίζει το τελευταίο τραγούδι «Nearer, my God, to Thee».

Γι' αυτό σου λέω… Σόρι που σου χαλάω τον χαβαλέ, αλλά τα πράγματα είναι σοβαρά. Κι αν εσύ θέλεις να κάνεις πλάκα, πες κάνα ανέκδοτο με ξανθές… Παίξε τουβλάκια στο κινητό σου… Βάρα ρακέτες στην παραλία. Ασε την ψήφο, άσε την κάλπη, άσε το δικό μου αύριο στην ησυχία του. Αντε μπράβο, χαρά μου. Αντε να τελειώνουμε πια με την πάρτη σου!

Αντε πια, άσχετε! Που ακούς «καλό βόλι» και νομίζεις ότι πρέπει να πυροβολήσεις εμένα!
Eλενα Ακρίτα