Κάθε φορά που κυκλοφορούσε με την μητέρα του μαζί ένιωθε πολύ άβολα. Δεν ήθελε να τον βλέπει ο κόσμος μαζί της.
Οταν πήγαινε στο σχολείο και χρειαζόταν να έρθει εκείνη στο σχολείο ο Γιώργος εξαφανιζόταν. Να μην την συναντήσει. Να μην τον δουν οι συμμαθητές του μαζί της. Επειδή όλοι θα τον κοροιδευαν.
“Η μονόφθαλμη” θα του έλεγαν.
Βλέπεις η κυρία Τασία είχε μόνο ένα μάτι. Η θέση του άλλου ματιού ήταν πάντα κλειστή. Σαν τάφος.
“Σου έχω πει να μην έρχεσαι στο σχολείο! Τι δεν καταλαβαίνεις;” της έλεγε κάθε φορά και κλεινόταν
στο δωμάτιο του χτυπώντας πίσω του την πόρτα. Ισια στο πρόσωπο της.
στο δωμάτιο του χτυπώντας πίσω του την πόρτα. Ισια στο πρόσωπο της.
Ενα πρωινό καθώς ο μικρός πήγε στη κουζίνα για το πρωινό του, την είδε να κλαίει ήσυχα. Σαν απαλή βροχούλα.
Δίχως να της μιλήσει βγήκε από τη κουζίνα. Επέστρεψε στο δωμάτιο του. Εκεί υποσχέθηκε στον
εαυτό του να γίνει μεγάλος, επιτυχημένος. Να ξεφύγει από την μονόφθαλμη μάνα του και την μεγάλη φτώχεια τους.
εαυτό του να γίνει μεγάλος, επιτυχημένος. Να ξεφύγει από την μονόφθαλμη μάνα του και την μεγάλη φτώχεια τους.
Ο Γιώργος εργάστηκε σκληρά. Μετακόμισε σε άλλη πόλη. Εγινε πετυχημένο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας. Παντρέυτηκε. Εχει δυο παιδιά και ζει σε ένα σπίτι που δεν του θυμιζει καθόλου της μητέρας του.
Μια μέρα χτύπησε η πόρτα. Ο Γιώργος άνοιξε. Στη θέα της μάνας του έγινε έξαλλος.
«Τι θέλεις; Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ! Τ ακούς;» της ειπε «Καμία»
«Συγνώμη, μάλλον έκανα λάθος στο σπίτι» του είπε και έφυγε.
«Ευτυχώς δεν με γνώρισε» σκέφτηκε ο Γιώργος
Τον επόμενο μήνα μετά από την συγκέντρωση των παλιών συμμαθητών πέρασε για λίγο από το μέρος που αποκαλούσε το σπίτι της μάνας του. Την βρήκε να είναι πεσμένη στο πάτωμα. Δεν της χάρισε ούτε ένα του δάκρυ. Εσκυψε και βρήκε δίπλα της ένα κομμάτι χαρτί. Ο Γιώργος διάβαζε
«Γιέ μου, μου είναι πολύ δύσκολο να έρχομαι στο σπίτι σου να σε βλέπω.
Μόλις έμαθα οτι γίνεται στο σχολείο συγκέντρωση των συμμαθητών σου σκέφτηκα να έρθω να σε δω. Ομως σταμάτησα. Δεν ηθελα να συνεχίσω να σε φέρνω σε δύσκολη θέση με το μάτι μου. Να σε προσβάλλω. Οταν ήσουν πολύ μικρός είχες κάποιο ατύχημα. Οι γιατροί είπαν οτι πρέπει να σου αφαιρέσουν το μάτι σου. Σου έδωσα το δικό μου. Ο γιος μου είπα πρέπει να βλέπει όλον τον κόσμο και όχι τον μισό. Οταν μεγάλωσες και με μάλωνες και με έδιωχνες έλεγα μέσα μου οτι κατα βάθος με αγαπά. Παρηγοριόμουν. Πόσο θα ήθελα να ήσουν μικρούλης πάλι και να σε είχα να τριγυρνάς κοντά μου. Μου λείπεις γιε μου. Είσαι ο,τι πιο πολύτιμο έχω στη ζωή μου»
Ο Γιώργος για πρώτη φορά στη ζωή του δάκρυσε για τον άνθρωπο που έδωσε την ζωή της για κείνον. Την μάνα του.
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
5 Μηνύματα στην ανάρτηση "«Γιέ μου, μου είναι πολύ δύσκολο να έρχομαι στο σπίτι σου να σε βλέπω"
Έρχεται κάποτε, στη ζωή κάθε ανθρώπου, η στιγμή που όλα ξάφνου φανερώνονται μπροστά του... Οι αλήθειες...τα ψέμματα... τότε μόνο είναι σε θέση να συγχωρέσει και ν' αποδεχτεί τους γονείς του, βλέποντάς τους πέρα απο γονείς, ως ανθρώπους. Μου άρεσε το κείμενό σου. Καλή σου μέρα!...
Αμάν Τάνια μου, πολύ συγκινητική ιστορία.
Κλαίω και με ρωτάνε τα παιδιά τι έπαθα.
πως να τους πω ότι κλαίω για μάνες που αδικήθηκαν απο τα παιδιά τους.
και είναι δυστυχώς πολλές.
σε φιλώ πολύ ευαισθητη φίλη μου.
το ανατρίχιασα είναι λίγο...
Εγώ πάλι Τάνια μου, το βρήκα ολίγον παρατραβηγμένο.....νομίζω ότι τα παιδιά, όσο σκληρά κι αν είναι, στις μικρές ηλικίες αποδέχονται τους γονείς τους όπως είναι....έτσι πιστεύω....αργότερα όταν μεγαλώνουν ίσως να κομπλάρουν σε μερικά πράγματα σε σχέση με τους γονείς τους.....π.χ. εγώ όταν ήμουν στο δημοτικό ζήλευα όταν ερχόντουσαν άλλες μανάδες να ρωτήσουν για τα παιδιά τους και ήταν ντυμένες και βαμμένες σαν σταρ του σινεμά....και η δική μου ήταν απλούστατη και άβαφτη.....δεν ντρεπόμουν αλλά ήθελα να είναι εντυπωσιακή και να τη θαυμάζουν.....
@ευαγγελία
Πολύ σωστό και σοφό αυτό που είπες, το θεμα είνα όταν κανείς αποδεχτει όπως είπες τους γονείς τουνα έχει και τον"χρόνο" να το κάνει.
Φιλιά!
@maria
To ξέρω Μαρία ο,τι είναι πολλές η ζωή μας διδάσκει καθημερινά..
Πως περνάς??
φιλιά!
Αntria
Kαλώς ήλθες ,ευχαριστώ για την επίσκεψη...
ElenArt
Ελένη μου δεν θα τόλεγα ,οταν όλα τα παιδια θέλουν όμορφους και νέους γονείς ,για σκεψου μια τετοια περίπτωση,μήπως δεν υπηρχαν άνθρωποι που ντρεπόντουσαν για την δουλεια που κάνανε οι γονείς τους??
Εχεις την εντύπωση ,ο,τι τα παιδια των πολιτικών μας κάποια στιγμή δεν θα ντρέπονται για τους γονείς τους???
Παραδειγμα ...Ακης..
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου