Πέρσι το καλοκαίρι ο Δημήτρης Μητροπάνος παρέα με τον Σταμάτη Κραουνάκη μας μίλησαν καθισμένοι στον καταπράσινο κήπο του σπιτιού του πρώτου, ένα ζεστό απόγευμα Κυριακής.
Ηταν θερμό από πολλές απόψεις. Η πόλη έβραζε από τον αργοπορημένο ερχομό του καλοκαιριού και η πλατεία Συντάγματος ετοιμαζόταν να υποδεχτεί ένα μεγάλο πλήθος «Αγανακτισμένων», το μεγαλύτερο από την ώρα που οι πολίτες αυτής της χώρας αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους.
Από εκείνη την κουβέντα που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 19 Ιουνίου 2011 κρατάμε τα λόγια του Δημήτρη Μητροπάνου για την τέχνη του, την Ελλάδα, την Ευρώπη και τη λαϊκή αγανάκτηση.
«Πιο πολύ μετράει τι αρέσει σε μένα περισσότερο, όχι ότι δεν με ενδιαφέρει η επιτυχία, αλλά δεν
είναι αυτοσκοπός. Το όλο θέμα είναι στα καλά τραγούδια, αυτή είναι η κληρονομιά μας. Εν αρχή ην ο δημιουργός, ο τραγουδιστής είναι σημαντικός, μπορεί...
να απογειώσει ή να χαντακώσει ένα τραγούδι, αλλά και να το χαντακώσει, αν είναι καλό θα το πει κάποιος άλλος και θα κάνει την καριέρα του. Υπάρχουν φορές που κάποιοι με τους οποίους συνεργάζεσαι δεν σου επιτρέπουν να κάνεις τα πράγματα που μπορείς και θέλεις, και το πράγμα στενεύει».

 «Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι θετικός με τους αγανακτισμένους. Προς το παρόν πάει καλά – και οι κόρες μου εκεί είναι –, αύριο μεθαύριο δεν ξέρουμε τι θα γίνει, όχι από αυτούς που είναι κάθε μέρα εκεί, αλλά από εκείνους που θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν προβλήματα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Τις προάλλες πήγε στο Σύνταγμα το ΚΚΕ, και το αναφέρω επειδή εγώ εκεί ανήκω πολιτικά, με τις κόκκινες σημαίες. Κακώς, διότι όταν κάποιοι έχουν δηλώσει ότι δεν θέλουν κανένα κομματικό καπέλωμα οφείλεις να τους σεβαστείς».

«Λεφτά υπήρχαν, αφού είχαν συμφωνήσει από πριν με το ΔΝΤ. Για αυτά μιλούσαν. Τώρα έχουμε το δεύτερο μνημόνιο, σε λίγο θα έρθει και το τρίτο και σε μερικά χρόνια θα πάμε σε πτώχευση. Εκεί πάει το πράγμα, αφού το σχέδιο δεν έχει αποτέλεσμα. Πόσα ακόμη να κόψεις από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους; Η κατάσταση μου θυμίζει αυτό που λένε στα χωριά: “Πάνω που μάθαμε στο γαϊδούρι να μην τρώει, ψόφησε”».

 «Εγώ ήμουν αντίθετος στο να μπούμε στην ΕΟΚ εξαρχής. Τι σόι ένωση είναι αυτή που, αντί να μας παρέχει ασφάλεια, αυξάνει τις ανάγκες μας για στρατιωτικούς εξοπλισμούς για να τα κονομάει η Γερμανία; Δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών της Ευρώπης. Μας δανείζουν τοκογλυφικά και μας απειλούν με ένα Τέταρτο Ράιχ, οικονομικής φύσεως αυτήν τη φορά. Δυστυχώς, δεν έχουμε άξιους πολιτικούς, ακόμη και εκείνοι που δεν φάγανε, αν δεχτούμε ότι υπήρξαν και τέτοιοι, είναι το ίδιο συνένοχοι επειδή γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτε. Δεν έχω καταλάβει ποτέ, αυτήν την καμένη γη, που έλεγαν όλοι ότι παραλάμβαναν, και σκοτώνονταν για να την πάρουν, τι την ήθελαν αυτήν την ξεραΐλα, όπως δεν έχω καταλάβει τι τους χρειαζόμασταν τους Ολυμπιακούς. Δεν απαιτούν να πάρουν χρήματα από εκεί που υπάρχουν, επειδή δεν τολμούν να ακουμπήσουν τους ισχυρούς, να ζητήσουν τα χρωστούμενα του πολέμου από τη Γερμανία. Εγώ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια επιχείρηση να φορολογείται με 40% και οι τράπεζες με 10% – αυτά να μαζέψουν μόνο, καθαρίσαμε. Ξαφνικά οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για όλα τα κακά που μας έχουν βρει. Εγώ θυμάμαι ότι παλιά οι οικογένειες δεν ήθελαν τα παιδιά τους να μπουν στην πολιτική, επειδή θα έτρωγαν τις περιουσίες τους. Τώρα μπαίνουν στην πολιτική για να κάνουν περιουσίες, με μια τετραετία έχει καθαρίσει ο άλλος. Να δούμε, επίσης, ποιοι έβγαλαν τα λεφτά τους έξω. Είναι απλές οι λύσεις, απλώς δεν παίρνει κανείς την ευθύνη της εφαρμογής τους».

«Κοιτάξτε, η τέχνη δουλειά θα κάνει, αν όχι αμέσως, σε βάθος χρόνου. Δεν φτάνει όμως αυτό, ούτε το να βάλουμε την υπογραφή μας κάτω από ένα κείμενο, πρέπει να βγούμε και εμείς και να φωνάξουμε. Πιο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι στο Σύνταγμα, που μια ανάγκη τούς έφερε ξανά κοντά. Ξαναμιλάνε μεταξύ τους».

«Εγώ είμαι 45 χρόνια σε αυτήν τη δουλειά. Πέρασα μια πενταετία που δεν μου πήγαινε τίποτε καλά, ούτε στην προσωπική μου ζωή ούτε στη δουλειά μου. Ημουν χαμένος. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αποφάσισα να ζήσω μόνος μου. Ημουν 40 χρόνων. Αρχισα να ψάχνω τραγούδια, μπας και δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά. Μου έφεραν κάτι έτοιμα σουξέ. Ηξερα μέσα μου ότι αν τα έλεγα θα πρόδιδα τον εαυτό μου και δεν θα μπορούσα να ξαναγυρίσω πίσω. Ποτέ δεν ήμουν σταρ, δεν με αφορούσε η επιτυχία με αυστηρά εμπορικά κριτήρια, οπότε αρνήθηκα. Τα τραγούδια αυτά τα είπαν άλλοι συνάδελφοι και όντως έγιναν επιτυχίες. Εγώ κάθησα τρία χρόνια χωρίς να κάνω τίποτε. Πάλεψα, έσκαψα βαθιά και ξαναβρήκα κάποια στιγμή τον εαυτό μου. Αν αρχίσεις τους συμβιβασμούς, δεν γυρνάς εύκολα πίσω. Αυτό που με κράτησε ήταν η παρέα, οι φίλοι μου. Εγώ είχα πει στους παιδικούς μου φίλους αν με δουν να την ψωνίζω να επέμβουν και όποτε χρειάστηκε ανέλαβαν δράση. Αν είσαι τελείως μόνος, δεν θα πάρεις σωστές αποφάσεις».

 «Εγώ το έχω δηλώσει και παλαιότερα. Με νοιάζει τι θα μείνει από το όνομά μου και θέλω να λένε ότι πέρασε ένας λαϊκός τραγουδιστής που είχε ήθος, αρχές και ήταν καλός. Αυτή θα είναι και η κληρονομιά που αφήνω στα παιδιά μου. Προς το παρόν δεν σπαταλάω τον χρόνο μου ότι σε κάποιους δεν αρέσει η “Κατσαρόλα”. Είναι μια περίπτωση στην οποία ο δημιουργός προείδε την κατάσταση. Μου θύμισε ακριβώς ό,τι είχε συμβεί με το “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη”. Μας είχαν κατηγορήσει ότι εκμεταλλευόμασταν το μακεδονικό ζήτημα, ενώ το τραγούδι είχε γραφτεί δέκα χρόνια προτού δημιουργηθεί και κυκλοφόρησε έξι μήνες προτού αρχίσουν οι διαδηλώσεις».