Που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα σε όλα αυτά; Πιστεύω πως..
 συνυπάρχουν, μόνο που είναι δοσμένα δια της υπερβολής, όπως γράφω παραπάνω. Εάν θέλετε, η φιγούρα της μοιραίας γυναίκας, είτε στο σινεμά είτε στη ζωή, αποτελεί τον αντίποδα στην ανδρική κυριαρχία αιώνων. Η εικόνα της υπάκουης νοικοκυράς, μητέρας και ερωμένης ανατρέπεται μέσα από αυτό το μοντέλο. Η πατριαρχική κοινωνία αποδομείται, η μοιραία γυναίκα εμφανίζεται ως άγγελος-τιμωρός.


Σήμερα που επανέρχεται μαζικά το μοντέλο της Μπάρμπι, μια ματιά πίσω, στις δολοφονικές γυναίκες του φιλμ νουάρ είναι κάτι περισσότερο από χρήσιμη. Γιατί, εάν σε ένα πρώτο επίπεδο η προσέγγιση της γυναίκας φαίνεται σε εκείνες τις ταινίες ως μισογυνική, δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί ο καλός κινηματογράφος ξέρει να σκάβει λαγούμια, να κινείται υπογείως, να λειτουργεί με υπαινιγμούς. Οι εύκολες αναγνώσεις ανήκουν στις σαπουνόπερες και στα χαζά μελό. Κι όπως οι μεγάλοι σκηνοθέτες του φιλμ νουάρ βρήκαν ευφυείς τρόπους για να «τριπλάρουν» τις ηθικολογίες του κώδικα Χέιζ, έτσι κατάφεραν να φέρουν τη γυναίκα στο προσκήνιο αφού για πρώτη φορά παρουσιάζεται ως κυρίαρχος χαρακτήρας. Δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, δεν είναι το συμπλήρωμα του αρσενικού, αλλά είναι εκείνη που παίζει τον καταλυτικό ρόλο. Είναι πρωταγωνίστριες, ευνουχίζουν, κατά κάποιον τρόπο, το κυρίαρχο μοντέλο, γίνονται πιο δυνατές από τους άνδρες. Σε τελευταία ανάλυση αποδεικνύουν ότι μπορούν κι αυτές να γίνουν το ίδιο κακές και να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες ανήθικες μεθόδους με εκείνους προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους. Εν τέλει, η μοιραία γυναίκα, αποτελεί μια απελευθερωτική μορφή, μια μορφή που τσακίζει την αιώνια μυθολογία περί του ασθενούς φύλου.




Και για τους άνδρες που τρομάζουν μπροστά σε μια μοιραία γυναίκα θα κλείσω με κάτι που είχε πει κάποτε η Ράκελ Γουέλτς: «Δεν υπάρχουν άγριες (σ.σ. μοιραίες) γυναίκες, μόνον ψαρωμένοι άνδρες»

.http://kersanidis.wordpress.com