Άρωμα Γυναίκας: ΝΑ ΛΑΒΕΙΣ ΥΠΟΨΗΝ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΝΟΝΤΑΙ

0 ΝΑ ΛΑΒΕΙΣ ΥΠΟΨΗΝ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΝΟΝΤΑΙ

γράφει ο Απόστολος θηβαίος

Η φωτογραφία του παιδιού που παραδίνεται εμπρός στο φακό ίσως αποτελέσει μία απ΄τις πιο εκφραστικές λήψεις της χρονιάς. Ίσως επειδή εν μέρει, σηματοδοτεί τη γενοκτονία που λαμβάνει χώρα στα συριακά εδάφη, ίσως πάλι επειδή πρόκειται για μια άκρως αφοπλιστική σύλληψη της εικόνας ετούτου του καινούριου κόσμου μας, που μονάχα μας συγκινεί. Προς το παρόν δεν έχει ξεκαθαριστεί η εθνικότητα του φωτογράφου που δημοσίευσε τη συγκεκριμένη λήψη.Εντούτοις μικρή σημασία κατέχουν τέτοιες

δευτερεύουσες πληροφορίες εμπρός στη ζωή που εξαντλείται στη Συρία. Τα παιδιά το ένα μετά το άλλο θα παραδίνονται και ίσως ακόμη τούτη την ώρα που αυτό το κείμενο δημοσιεύεται το παιδί να κείτεται νεκρό στους αυτοσχέδιους τάφους που περιβάλλουν τους καταυλισμούς αυτού του κόσμου.

Όμως, υπάρχει η πιθανότητα, όλοι εμείς να έχουμε παρεξηγήσει κατάφορα την πρόθεση του παιδιού αυτού. Ενδέχεται αυτό το παιδί να προβάρει την κίνηση που απασφαλίζει έναν στίχο ή να προετοιμάζεται για μια άνευ όρων επίθεση, κρατώντας το θαύμα της φαντασίας του καλά κρυμμένο στην παιδική του καρδιά. Και έτσι απόψε εγώ αποφασίζω να μην λυπηθώ αυτό το παιδί που σίγουρα έχει βρει στα πρόσωπά μας έναν ξεκάθαρο στόχο. Αναγνωρίζω δίχως δισταγμό στη δική μου τη μορφή τον εχθρό αυτού του παιδιού με το ευθύ και σπάνιο βλέμμα. Στα χέρια του συγκρατεί ένα μέρος απ΄τη χαμένη μας ευτυχία και ακόμη γνωρίζει όλους τους στίχους που μιλούν για την επανάσταση. Αρπάζει έναν απ΄αυτούς μέσα απ΄τη σφιγμένη του καρδιά και επιτίθεται, αλλάζοντας τον κόσμο για πάντα. Με την ευκολία που μια συνταρρακτική βροχή μπορεί να τελειώσει ένα ολόκληρο, φοβερό καλοκαίρι.Σε κανέναν δεν παραδίνεται αυτό το παιδί. Υψώνει τα χέρια του αφήνοντας ακάλυπτη την καρδιά και τ΄όραμά του, ακολουθώντας το ένστικτο που θρέφει τον αγώνα.

Προτιμώ να μην λυπηθώ αυτό το παιδί. Πρόθεσή μου είναι να καταδείξω την πρόθεσή του να συντρίψει μια για πάντα ολόκληρο τον πολιτισμό μας, με μια αυθάδη και διάφανη κίνηση. Είναι το ίδιο ακριβώς παιδί μ΄εκείνο που μ΄ασχημάτιστη, ακόμη φωνή τραντάζει τ΄απογεύματά μας, ζωγραφίζοντας έναν ξεκάθαρο στόχο, έξω και πέρα από κάθε υποψία. Λοιπόν, μην λυπάσαι για τούτο το παιδί που μεγαλώνει μες στον πόλεμο. Τα βλέμματά μας δεν θα συναντηθούν ποτέ και ακόμη πολλά περισσότερα παιδιά θ΄ακολουθήσουν την τύχη του πολέμου. Έτσι πάντα να διακόπτεται κάθε στρεβλή συνέχεια, έτσι φυσικά να υποδεικνύεται και να εικονογραφείται ένας μοιραίος αγώνας. Ίσως να πρόκειται για μια in situ απεικόνιση της μελλοντικής επανάστασης. Ίσως να πρόκειται για έναν από εκείνους τους στίχους που αποκτούν ανθρώπου ψυχή , που αποκτούν σφυγμό και φλέγονται στην άλλη άκρη της γης. Ίσως να πρόκειται μονάχα για μια στιγμή ποιητική. Όμως, ειδικά για τούτη την τελευταία πιθανότητα, οφείλει κανείς να λάβει υπόψη τη ρήση του Οδυσσέα Ελύτη για εκείνο το οριακό σημείο που όλα ξεπερνιούνται. Στη θέση σας θα έτρεμα για την πιθανότητα που κρύβεται μες στα χέρια του παιδιού από τις εμπόλεμες, συριακές ζώνες.

πηγη