Κυριακή μεσημέρι. Ανοίγω το twitter. Γίνεται χαμός με αναρτήσεις από πλήθος χρηστών, που αφορούν στη συγκλονιστική ιστορία ενός νέου ανθρώπου, του Τόλη, ή κατά το Twitter, @moloch82, που έχασε τη μάχη για τη ζωή νικημένος από καρκίνο. Τελευταία του επιθυμία; Να μάθει ο κόσμος το πόσο αγαπούσε τη σύντροφο της ζωής του, Μαρία. Τη δική του Μαρία, που την ήξερε μία ολόκληρη ζωή. Στα έξι τους γνωρίστηκαν και στα 18 έγιναν ζευγάρι. Με ποιον τρόπο ήθελε να γίνει αυτό γνωστό; Με τη βοήθεια του twitter, αφού μέσα από κει έγινε γνωστή η ιστορία του και μέσα από κει συνομιλούσε με χιλιάδες χρήστες όλον
αυτόν τον καιρό.

Ο κόσμος των social media, τελικά είναι πολύ ισχυρός. Και το απέδειξε, κάνοντας πράξη την επιθυμία του Τόλη μας. Του νεαρού που μοιράστηκε με αρκετούς χρήστες τη συγκινητική του ιστορία, δίνοντας ελπίδα σε κάθε καρκινοπαθή που περνούσε τον δικό του γολγοθά. Ενωμένοι οι χρήστες του twitter, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες του εξωτερικού, συγκινημένοι, γιατί τελικά σε κάτι τέτοιες στιγμές, ακόμη και οι πιο δυνατοί άνθρωποι δείχνουν την ευαισθησία τους, έκαναν το Hastag #TolislovedMaria να πάρει φωτιά. (Εδώ μία παρένθεση για όσους δεν γνωρίζουν από twitter, τα hashtags είναι οι ετικέτες (tags) του Twitter και δεν είναι τίποτε άλλο από απλές λέξεις με το πρόθεμα # (hash). Μια λέξη με το # στην αρχή της γίνεται αυτόματα link από την υπηρεσία και οδηγεί σε λίστα με όλα τα tweets που την περιλαμβάνουν). Η επιθυμία του Τόλη μας, το #tolislovedmaria, να γίνει ΤΤ ( trending topic), δηλαδή ένα από τα δημοφιλή θέματα, στο συγκεκριμένο μέσο δικτύωσης, έγινε πραγματικότητα.

Αυτή ήταν η εισαγωγή μου, για τη συγκλονιστική ιστορία του Τόλη, που μας έκανε να δακρύσουμε, και να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα στον τρόπο σκέψης μας και στις προτεραιότητες που θέτουμε στη ζωή. Στο προσωπικό του μπλογκ, οι αναρτήσεις του από την στιγμή που διαγνώστηκε με καρκίνο, μέχρι πριν λίγες μέρες, σε συγκινούν, σε αγγίζουν στη ψυχή, στη ραγίζουν. Πολλοί από εμάς έχουμε χάσει κάποιον δικό μας άνθρωπο από καρκίνο, και ξέρουμε πολύ καλά, πόσο δύσκολο, πόσο αδιανόητο, είναι να ξέρεις ότι η μάχη για τη ζωή πρέπει να δίνεται καθημερινά με πόνο ψυχής, αλλά και σωματικό σε ορισμένες περιπτώσεις. Όλα παίζονται καθημερινά. Είναι μία μάχη, που ο εχθρός μπορεί να σε αποτελειώσει από τη μία στιγμή στην άλλη, να σε ισοπεδώσει. Στο σημείο αυτό όμως διαβάστε κάποιες αναρτήσεις που έχω ξεχωρίσει από το προσωπικό του μπλογκ.

«Φοβήθηκα το Γενάρη του 2010 ότι έχω καρκίνο. Τελικά είχα.
Φοβήθηκα λίγο αργότερα όταν είδα ότι 40% των ασθενών με σάρκωμα Ewing δεν τη βγάζουν καθαρή. Για την ώρα είμαι καλά. Δε φοβάμαι πλέον εύκολα τη δυσκολία του να βρω δουλειά, το αν θα καθυστερήσω τη διπλωματική, μην παρεξηγηθεί ένας «φίλος», αν θα μου γρατζουνίσουν το αυτοκίνητο.
Φοβάμαι μόνο μην επιστρέψει το θηρίο στη μέση κάποιου ονείρου μου, σαν το σπίτι που φτιάχνω τώρα και με ξυπνήσει άγρια σαν τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα, από εκείνα που κάνουν την καρδιά να τρέχει και να σου παίρνει ώρα να επιστρέψεις, ένα χρόνο ίσως, ίσως πάλι και ποτέ.»

14 Δεκεμβρίου 2009: «Σκατά. Αφού δεν βγάζω άκρη και πονάω ακόμα, σήμερα θα πάω σε νευροχειρουργό να μου πει και εκείνος καμία ιδέα..»

8 Ιανουαρίου 2010: «Η τροχαντερίτις θέλει ανάπαυση σε επίπεδο κρεβατιού σχεδόν. Οπότε χτες είδα 3 ταινίεςJ»

2 Φεβρουαρίου 2010: «Μετά από πολλές εξετάσεις κάθε είδους σήμερα είμαι στο Αττικό και αύριο θα κάνω βιοψία στο κωλοπόδαρο».

9 Μαρτίου 2010: « Η χημειοθεραπεία ως διαδικασία είναι απλή. Απλά αλλάζεις μπουκαλάκια με πολύχρωμους ορούς. Μετά για μερικές μέρες νομίζεις ότι είσαι σε καράβι. Ειδικά μετά το φαγητό είναι σαν να σε ξεχάσανε στη μπαλαρίνα του λούνα πάρκ. Για το μαλλί δεν το συζητώ! Εγκαταλείπει σαν ποντίκια το πλοίο που βουλιάζει..»

7 Απριλίου 2010: «Δεν την παλεύω. Α) έχω χαμηλά λευκά. Θα κάνω ενεσούλα για αυτό. Β) Ίσως κάνω περισσότερες θεραπείες. Γ) Η επέμβαση θα γίνει μάλλον στο Λονδίνο. Μετά την επέμβαση θα κάνω και άλλες θεραπείες.. Και μετά από αυτά τακτικές εξετάσεις, ανά τρίμηνο ίσως, και κάθε φορά να περιμένεις να δεις αν θα αρχίσεις από την αρχή. Αντιπαλευόν κανείς;»

21 Απριλίου 2010: « Δεν είναι απλό. Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μου έχουν πει ότι έχω σάρκωμα Ewing. Όγκο. Καρκίνο..Ταλαιπωρούμαι. Αρκετά . Χημειοθεραπείες, μέχρι τον Ιούνιο, απομόνωση, για να μην αρρωστήσω τρυπήματα κάθε μέρα, επέμβαση και μετά βλέπουμε τι άλλο. Και με όλα αυτά πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχει κάνει μεταστάσεις, που το κατάλαβα εγκαίρως, που τελικά θα καθαρίσω. Όπως και να έχει τελευταία έχω προσέξει δύο πράγματα που μαλλον έχουν όλοι όσοι έχουν καρκίνο. Τα πρωινά που ξυπνάω, πριν κινηθώ, πριν κοιταχτώ στον καθρέφτη, σκέφτομαι ότι είδα ένα περίεργο όνειρο, ότι έχω λέει καρκίνο. Σχεδόν κάθε πρωί το συνειδητοποιώ από την αρχή. Μέσα στην ημέρα από την άλλη μελαγχολώ. Δεν υπήρξα ποτέ δραστήριο άτομο και οι φίλοι μου το ξέρουν. Έκανα πάντα τα ίδια πράγματα  και συνήθως με τον ίδιο τρόπο. Με έκαναν ευτυχισμένο, όμως. Απλώς να θυμάστε ότι οι καθημερινές σας δραστηριότητες είναι τελικά η ζωή σας, και πρέπει να την απολαμβάνετε. Δεν είναι ποτέ άσχημη, όσο στραβά και αν φαίνεται να πηγαίνει»

3 Αυγούστου 2010: «λοιπόν! Μετά τις 4 χημειοθεραπείες, έκανα μία βόλτα στο Λονδίνο όπου ο φανταστικός Mr. Cannon, μου έβγαλε τον όγκο και τον αντικατέστησε με πρώτης ποιότητας ανταλλακτικά.Μαζί του έφυγαν  και λίγοι μυς οπότε τώρα παιδεύομαι λίγο με πόνο, φυσικοθεραπείες και ίσως και ακτινοθεραπεία, αλλά θα δούμε..»

9 Αυγούστου 2010: «Τους λέω ότι δεν είμαι καλά..Περπατάω με τις πατερίτσες, δεν οδηγώ, δεν μπορώ να πάω θάλασσα, δεν μπορώ να πάω για καφέ γιατί δεν ξέρω αν θα βρω αρκετά ψηλή καρέκλα για να καθίσω. Και όταν λένε σε έξι μήνες θα μπορείς να τα κάνεις όλα, απαντώ ότι μπορούσα και πριν ένα χρόνο. Δεν  το είχα ανάγκη αυτό. Τρελαίνομαι όταν θέλω δέκα λεπτά για να φτάσω στην γωνία. Δεν βρίσκω το λόγο να σηκωθώ από το κρεβάτι»

31 Δεκεμβρίου 2010

«Ιδού τι μου έμεινε από το 2010.
α)Το να μη σε καλούν για συνεντεύξεις σε δουλειές είναι άσχημο. Το να έχεις καρκίνο είναι χειρότερο.
β)Δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Ομοίως δεν πρέπει να αφήνεις τίποτα να σε φοβίζει.
γ)Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόσο πόνο αντέχεις. Θα αντέξεις τα πάντα. Απλώς δεν το ξέρεις.
δ)Ποτέ μην εμπιστεύεσαι γιατρούς του δημοσίου. Είναι το ίδιο δημόσιοι υπάλληλοι με εκείνους της εφορίας που βάφουν τα νύχια τους ενώ περιμένεις. Μόνο που εδώ γκρινιάζουν κι από πάνω γιατί, όντως, άξιζαν περισσότερα.
ε)Στα πιο απρόσωπα μέρη συναντάς μερικές φορές πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα. Βλέπε Twitter.
στ)Μου έμειναν πολλές ιατρικές πληροφορίες και μέθοδοι. Θα μπορούσα να γίνω γραμματέας ογκολόγου.»

Ο Αποστόλης, έχασε τη μητέρα του από καρκίνο. Το 2003 όπως ανέφερε στο μπλογκ του, ήταν η πιο δύσκολη χρονιά για εκείνον αφού η μητέρα του, μέσα σε έντεκα μήνες »έφυγε» νικημένη από τη νόσο. «Περίμενα ότι θα κατέληγα στο ότι το 2010 θα ήταν η πιο άσχημη χρονιά της ζωής μου. Ήταν δύσκολη ναι, αλλά το 2003 παραμένει χειρότερο. Είναι, τελικά, χειρότερο να βλέπεις τον άλλο να δίνει τον αγώνα της ζωής του και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις, παρά να παλεύεις για τη δική σου.»

Και είχε απόλυτο δίκιο. Όπως επίσης, είχε δίκιο όταν έγραφε πως δεν μπορεί να ακούει από ανθρώπους που έχουν την υγεία τους να παραπονιούνται για ασήμαντα προβλήματα.

«Έχω πρόβλημα, νομίζω. Αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Ενοχλούμαι να ακούω από ανθρώπους ατάκες όπως «Θα πεθάνω», «Δεν αντέχω άλλο», «υποφέρω» για θέματα δουλειάς, κούρασης, βαρεμάρας. Το βρίσκω προσβλητικό. Πήγα να πεθάνω. Υπέφερα. Δεν άντεχα.
Παράλληλα, δεν μπορώ να βλέπω/ακούω κόσμο να τσακώνεται για σαχλαμάρες. Κυρίως γιατί πολλά πλέον μου φαίνονται σαχλαμάρες»

17 Απριλίου 2012  «Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά, τουλάχιστον, οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας, όμως, καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μο, θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου, όμως, για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα, τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να «ζείται» -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.»

Τόλη μου πίστεψέ με, έμεινες με την ιστορία σου, στις καρδιές όλων μας. Αυτά που πέρασες, και τα μοιράστηκες μαζί μας, άγγιξαν ευαίσθητες χορδές μας. Η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με μικροπροβλήματα και να το βάζουμε κάτω με το παραμικρό. Όλα μπορούμε να τα νικήσουμε και να τα καταφέρουμε. Είσαι κάπου εκεί ψηλά, και μας βλέπεις. Είδες την επιθυμία σου να γίνεται πραγματικότητα. Η Μαρία έχασε από τη ζωή έναν άνθρωπο που ήταν εκεί για εκείνη κάθε ώρα κάθε λεπτό. Όπως και εκείνη για σένα. Θα είσαι ο φύλακας άγγελός της. Τόλη, καλό ταξίδι, και κρίμα που δεν σε γνώρισα μέσω του twitter. Άνθρωποι σαν και σένα σπανίζουν. Σε παραδέχομαι, όμως, και να σου πω και κάτι. Από όλη αυτήν την ιστορία βγήκες νικητής. Κατάφερες να κάνεις χιλιάδες ανθρώπους, να αλλάξουν τρόπο σκέψης και να λυγίσουν, να δακρύσουν, να θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό..
Καλό ταξίδι @moloch82..
Το προσωπικό του blog
http://www.aixmi.gr/
Ισως βοηθήσει και μας να δουμε διαφορετικά τη ζωή μας..
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!