Ολο και περισσότεροι άνδρες διδάσκουν στα σχολεία προσχολικής ηλικίας
Η γυναικεία παρουσία στα Νηπιαγωγεία από την ίδρυσή τους μέχρι πολύ πρόσφατα αποτελούσε κατεστημένο. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνδρες στρέφονται στο επάγγελμα του Νηπιαγωγού.
Τα νήπια στην πρώτη επαφή τους με το σχολείο βρίσκονται δίπλα σε άνδρα εκπαιδευτικό και όπως φαίνεται, αντιμετωπίζουν απολύτως φυσιολογικά την παρουσία του.
Ο 29χρονος Θωμάς Καρύδης είναι νηπιαγωγός και εργάζεται στο δημόσιο σχολείο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Η επικοινωνία με τις συναδέλφους του, τους γονείς και κυρίως με τα παιδιά είναι
άριστη. Το ενδιαφέρον του για το επάγγελμα που έχει επιλέξει είναι τόσο μεγάλο, που επιδιώκει συνεχώς να βελτιώνεται, ώστε να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Σύμφωνα με τον κ.Καρύδη τα παιδιά των 4 και 5 ετών αντιμετωπίζουν εντελώς φυσιολογικά τον άνδρα νηπιαγωγό και μάλιστα «τα περισσότερα δείχνουν έντονο ενθουσιασμό, που στην τάξη τους έχουν έναν δάσκαλο!».

Ωστόσο, εκείνος και οι υπόλοιποι άνδρες συνάδελφοί του, βρίσκονται σ’ έναν εργασιακό χώρο όπου η συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες. Πώς είναι λοιπόν οι συνεργασία μεταξύ τους, αlλά και με τους γονείς; Ο κ.Καρύδης απαντά: «Η συνεργασία ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, αλλά και η συνεργασία εκπαιδευτικών -γονέων είναι πολύτιμη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και είναι πιστεύω πολύ καλό να επιτυγχάνεται χωρίς εμπόδια και προβλήματα. Η μέχρι τώρα συνεργασία με τις συναδέλφους υπήρξε άριστη, δίχως ιδιαίτερα προβλήματα. Το ίδιο και με τους γονείς. Η συνεργασία ήταν πάρα πολύ καλή και μάλιστα οι τελευταίοι δείχνουν έντονο ενδιαφέρον για το πρόγραμμα και το έργο του νηπιαγωγείου. Είναι πολύ συνεργάσιμοι και βοηθούν πραγματικά. Τους ευχαριστούμε! Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω την νηπιαγωγό κ.Β. Τζανακάκη για τις ιδιαίτερα πολύτιμες συμβουλές τις στο ξεκίνημα του έργου μου ως νηπιαγωγός. Επίσης ευχαριστώ ιδιαίτερα και την Διευθύντρια του 2ου Νηπιαγωγείου Μαλίων κ.Μ. Λιλή για την στήριξή της, την βοήθειά της και τις συμβουλές της σε όλους τους τομείς, καθώς και όλες τις συναδέλφους που συνεργάστηκα ως τώρα».

Η απόφασή του να γίνει νηπιαγωγός ήταν απόλυτα συνειδητή, αφού το επάγγελμα του εκπαιδευτικού τον έλκυε και είχε θέσει ως στόχο την εισαγωγή του σε Παιδαγωγικό Τμήμα. Όπως αναφέρει, στο πανεπιστήμιο ανακάλυψε πόσο ενδιαφέρον και πόσο δημιουργικό είναι το επάγγελμα του Νηπιαγωγού. Αυτή η αίσθηση επαναλαμβάνεται καθημερινά μέσα στην τάξη, όταν δουλεύει με τα παιδιά. «Είμαι πολύ ικανοποιημένος και επιδιώκω την ολοένα και καλύτερη βελτίωση και εξέλιξ;ή μου» τονίζει ο ίδιος.

Απαντώντας στο ερώτημα αν ένας άνδρας μπορεί να είναι το ίδιο τρυφερός με τα νήπια όσο μια γυναίκα, ο κ.Καρύδης λέει «Τα συναισθήματα δεν σχετίζονται με το φύλο και την ιδιότητα του κάθε ανθρώπου, αλλά με τον χαρακτήρα του. Η αγάπη και η στοργή προς τα παιδιά είναι νομίζω στοιχεία που πηγάζουν από έναν νηπιαγωγό, όπως από έναν πατέρα προς τα παιδιά του».

Τα δύο τελευταία χρόνια που εργάζεται στο Νηπιαγωγείο δεν άλλαξε σημαντικά κάτι στη ζωή του 29χρονου εκπαιδευτικού, ωστόσο, όπως αναφέρει

«Μέσα στο νηπιαγωγείο όμως, ως εκπαιδευτικός, προσπαθώ καθημερινά στη βελτίωση του έργου μου, ακούγοντας πρωτίστως τα μηνύματα που μου στέλνουν τα ίδια τα παιδιά μέσα από τα βιώματά τους και δημιουργώντας γι' αυτά και μαζί με αυτά ένα καλύτερο, ένα πιο ευχάριστο και πιο πρόσφορο, ένα δημιουργικότερο περιβάλλον μάθησης».
Παρακάτω θα διαβάσετε το επισης πολύ ενδιαφέρον άρθρο της  νηπιαγωγου Νελλι Νέζη ...
Αντρες νηπιαγωγοί καιρός να γίνουνε πολλοί!!
Στη Δανία, λέει, το 14% των νηπιαγωγών είναι άντρες!
Στην Ελλάδα; Σχεδόν ανύπαρκτοι!
Υποτίθεται ότι η νηπιαγωγός αντικαθιστά την μητρική φιγούρα στα μάτια του παιδιού...τι γίνεται όμως με την πατρική; Πόσα και πόσα παιδιά δεν προλαβαίνουν καν να δουν τους πατεράδες τους που δουλεύουν όλη μέρα; Γιατί να μη μαλακώνουν οι φόβοι και τα άγχη τους, έχοντας έναν άντρα (νηπιαγωγό) να ασχολείται μαζί τους;
Και να μην ξεχάσουμε και τις μονογονεικές  οικογένειες, που στις μέρες μας απ’ όσο γνωρίζουμε, είναι αρκετές …έως πολλές! Φυσικά σε αυτές τις οικογένειες κατά 99% την επιμέλεια και την φροντίδα του παιδιού την έχει η μητέρα! Ο πατέρας είτε είναι άφαντος (από επιλογή) είτε είναι παραγκωνισμένος  (όχι από επιλογή βέβαια). Όπως και να χει, το μικρό παιδί δεν καταλαβαίνει από επιλογές και μη επιλογές. Καταλαβαίνει μόνο (και νιώθει) την απουσία του πατέρα!

Χίλιες μύριες απορίες αρχίζουν να γεννιούνται στην ψυχή και το κεφαλάκι του και άλλες τόσες ανάγκες  αρχίζουν να του δημιουργούνται, προκειμένου να καταφέρει να φέρει τον εαυτό του σε ισορροπία. Διότι ναι, τα μικρά παιδάκια αισθάνονται καλά  μόνο όταν κατανοούν μία κατάσταση (με τα μέτρα και τα σταθμά της ηλικίας τους εννοείται). Όταν δεν κατανοούν, αρχίζουν οι «προβληματικές συμπεριφορές»...

Τι γίνεται λοιπόν με αυτά τα παιδάκια που υποφέρουν από την έλλειψη του αντρικού πρότυπου στην οικογένεια; Πόσο πιο ισορροπημένα θα ήταν και πόσο πιο σίγουρα θα ένιωθαν αν ερχόμενα στο σχολείο είχαν έναν άντρα να τα περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά; Έναν άντρα να μιλήσουν μαζί του όπως θα μίλαγαν στον «μπαμπά»; Έναν άντρα να παίξει μαζί τους, να γελάσουν μαζί ή ακόμη  και να μαλώσουν όπως θα έκανε ένα μικρό παιδί με τον πατέρα του στο σπίτι;  Γιατί να το στερούνται πληρώνοντας τους κομπλεξισμούς μια υποκριτικής κοινωνίας που ναι μεν έχει δώσει τη δυνατότητα στους άντρες να φοιτήσουν στο παιδαγωγικό τμήμα των νηπιαγωγών (από το 1982 κάπου διάβασα) αλλά από την άλλη κατατάσσει αυτόματα όσους το επιλέγουν στην κατηγορία του «άντρας είναι αυτός;».

Ναι, άντρας είναι αυτός και πολύ πιο άντρας από όσους απομακρύνονται οικειοθελώς από την οικογένεια τους ! Πολύ πιο άντρας από τον πατέρα που έρχεται σπίτι και ξεσπάει στη μητέρα και τα παιδιά του με βρισιές και ξύλο, δίνοντας το πιο ευτελές πρότυπο που μπορεί να υπάρξει.

Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει στον κόσμο μας, πρέπει να αρχίσουμε από τη βάση του. Και η βάση του είναι τα παιδιά. Και η βάση των παιδιών είναι η οικογένεια και η εκπαίδευση.
Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε σε κάθε νηπιαγωγείο ένας άντρας, αλλά τώρα, το ξέρω, ξεφεύγω πολύ και αρχίζω να ονειρεύομαι πράγματα που δε γίνονται …
Και σκέφτομαι,  μήπως αν αντί για «νηπιαγωγοί» θα πρέπει πια να μετονομαστούμε σε  «Δάσκαλοι/ες προσχολικής ηλικίας» ώστε  ο άντρας που θα επιλέξει να ασχοληθεί με μικρά παιδιά από την αγάπη του για τα μικρά παιδιά και από την ανάγκη του να δώσει πράγματα,  να μην χαρακτηρίζεται «περίεργος» αλλά απλά «δάσκαλος» όπως του ταιριάζει;  Εκεί φτάνω. Μήπως τελικά όλα είναι θέμα λέξεων; Διότι ως τώρα, ο δάσκαλος (ακόμη και αν έχει την Α δημοτικού) είναι άντρας. Ο νηπιαγωγός είναι «περίεργος άνθρωπος»…

Είπαμε… ευτυχώς υπάρχουν μερικοί (λίγοι).
Καιρός όμως δεν είναι να γίνουν πολλοί;
http://nellinezi.blogspot.gr/