Την ημέρα, που με κρότο διάλεξε να αυτοκτονήσει από το facebook ο γνωστός γευσιγνώστης, γνώρισα την Νίκη.
Η κυρία Νίκη είναι στα 93, γεννημένη στον Πειραιά το 1920.
Μάνα κρητικιά και ένας πατέρας που έφυγε από τη Σμύρνη, διωγμένος από την εύπορη οικογένεια του για της ελεύθερες απόψεις του, λίγο πριν την μεγάλη καταστροφή.

Ο αυτόχειρας του facebook και η υπέργηρη δεν γνωρίζονται, το δικό μου μυαλό είναι, που έκανε τις ανάποδες συνάψεις.

Η Νίκη έδωσε ζωή και ανέτρεψε όλη την βαθιά και ταυτόχρονα τόσο copy paste ρηχή, διαδικτυακή καθημερινότητα, όλον εκείνο τον κόσμο που βγαίνει μπροστά, όχι ο ίδιος, μα ο εαυτός του, μέσα από την οθόνη και ταράσσει ένα χείμαρρο από ψεύτικα νερά σε pixels.

Φτώχεια και στρίμωγμα στον λόφο Βώκου και το Πειραιά, με τους αναγκαστικούς μετανάστες από τη

Σμύρνη να κάνουν καταλήψεις, στα φιλικά σπίτια και τους συγγενείς, μακρινούς ή κοντινούς, να ασφυκτιούν. Πιτσιρίκα τότε η Νίκη, αδιαμαρτύρητα παράτησε το δημοτικό και τα αγαπημένα της γράμματα, το σχολειό, για να δουλέψει, να εξυπηρετήσει τη φαμίλια, με το φορτίο της πρωτοκόρης, που όπως είχε ζαλωθεί, έδειχνε ασήκωτο.
Δεν έφταναν οι δουλειές και τα θελήματα, αν οι επιλογές της ήταν κάπως διαφορετικές έπεφτε ξύλο, ρήμαζαν το κοριτσάκι όποτε δεν τους άκουγε!
Μέσα στην μιζέρια και την θλίψη της μεταπολεμικής Ελλάδας, το 1949, η Νίκη βρίσκεται σε αλληλογραφία, με έναν ξένο, Έλληνα Ηπειρώτη μετανάστη στην Αμερική.
Αλλάζουν έντεκα γράμματα, πάνω σε 22 γραμματόσημα, οι δύο άγνωστοι καταφέρνουν να συνεννοηθούν, με οδηγό τις μικρές ασπρόμαυρες, εβδομαδιαίες φωτογραφίες, κατέληξαν,  της ταχυδρόμησε πρόσκληση και το  εισιτήριο, ενώ εκείνη  ετοίμασε δυο φουστανάκια για να φύγει, έκανε το πρώτο, μα το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής της.
Παντρεύτηκε με τον Χρήστο, δούλεψαν σκληρά, έκαναν και καμαρώνουν δύο παιδιά, με μια δεκαετία δοσμένη στα ξένα επέστρεψαν στην πατρίδα.

Η κυρία Νίκη στέκεται κόντρα στο παρόν που αναζητά τα like και τα share, φέρνει τη μυρωδιά, το άρωμα μιας εποχής που δεν έβαλε το κεφάλι κάτω. Ένας κόσμος που έψαχνε, αγωνιζόταν για να ζήσει να αγαπηθεί, σχεδόν αναγκαστικά να προχωρήσει μπροστά.

Από την άλλη η θορυβώδης αυτοκτονία του γευσιγνώστη μέσα από το facebook, αλλά και το γράμμα του, ένα απεγνωσμένο κάρφωμα, στον κάθε έναν από εμάς, εκείνο που έτσι κι αλλιώς είναι, αλλά και θέλει να διεκδικεί, τη μοναδικότητα και να προβάλει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα του φέρουν, έστω ένα χειροκρότημα, μπέρδεψαν το μυαλό μου. Βλέπεις το διαδίκτυο έχει μια ιδιόμορφη δημοκρατία, δεν πατάς πάνω σε κανέναν, δεν επιβάλλεται ετσιθελικά κανείς, αν δεν σου κάνει κάποιος απλά τον διαγράφεις, προχωράς, μακριά από ράσα, ακόμη και αν τα βάλεις ή τα κουβαλάς από την όποια αναγνωρισιμότητα, που σου αποδόθηκε σαν ψηλό καπέλο,  δεν έγινε και τίποτε, εξακολουθείς να είσαι ένας από όλους εμάς, ένας από το πλήθος, που μοιραία θα καταλήξουμε να μοιραστούμε ακριβώς το ίδιο χώμα.

Ο νόστος της κυρίας Νίκης από την άλλη είναι ξεχωριστός, σε βάζει σε καθάριους, τρισδιάστατους  δρόμους, όχι στη δύσμορφη μιζέρια του κάθε αγχωμένου και περαστικού από το facebook.
Καμαρώνει και θαυμάζει τον αγώνα των νέων ανθρώπων, ήθελε να σπουδάσει, μα δεν την άφησαν, την έπνιξαν οι φροντίδες και τα καθήκοντα.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο, εκεί που λες είναι μια μεγάλη, ηλικιωμένη γυναίκα, δεν θα χωρούν αμφισβητήσεις, ούτε θα περισσεύουν  οι περίεργες σκέψεις, αυτή η κυρία ξεπετάγεται, υποστηρίζει και ελπίζει μοναχά στον άνθρωπο, “περιουσία μας είναι τα παιδιά μας”, επαναλαμβάνει και δακρύζει,
“αφήστε τους Θεούς και τους δαίμονες στην ησυχία τους, εμείς χτίζουμε, μα πάνω από όλα παραδίδουμε ένα δανεικό κόσμο”.

Πραγματικός ή εικονικός, δεν έχει μεγάλες διαφορές, είναι ο δικός μας κόσμος, που έχει τόσα να πει και να μοιραστεί, στέκει και περιμένει σε στάσεις, διαδρομές λεωφορείων ή στην άκρη από κάποιο αδιάφορο tag στο facebook.
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
http://www.24grammata.com/