Ο Αγαπητός GIP σε σχόλιό του,με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω για το θέμα Άρωμα-κολώνια ,βρήκα κάποιες ιστορικές αναφορές και έπεται συνέχεια.
Από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τις ημέρες μας, όλοι οι πολιτισμοί λάτρεψαν το άρωμα. Ποιητές το ύμνησαν, γυναίκες φιλονίκησαν μεταξύ τους για να το αποκτήσουν και οι πιστοί κάθε θρησκείας το προσέφεραν στους θεούς τους.
Όταν στις 26 Νοεμβρίου του 1922 οι ερασιτέχνες αρχαιολόγοι Χάουαρντ Κάρτερ και λόρδος Κάρναρβον άνοιξαν τον τάφο του Τουταγχαμών, μια μεθυστική μυρωδιά κατέκλυσε την όσφρησή
τους. Ήταν το κύφι, φημισμένο άρωμα που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν από δεκαέξι διαφορετικά συστατικά και το προσέφεραν κάθε απόγευμα στον θεό Ρα. Η τέχνη του αρώματος ξεκίνησε από την Αίγυπτο και εξαπλώθηκε σύντομα σε όλο τον αρχαίο κόσμο.

Από τους Αιγυπτίους, στους Ρωμαίους
Την εποχή κατά την οποία οι Αιγύπτιοι άλειφαν το σώμα τους με κανέλα και μέλι, οι Πέρσες βασιλείς φορούσαν αρωματισμένα στεφάνια από μύρο, γιασεμί, βιολέτες και κόκκινα τριαντάφυλλα. Στην Περσία αναπτύχθηκε η μέθοδος συντήρησης των λουλουδιών. Αφού αποξήραιναν τα τριαντάφυλλα, τοποθετούσαν τα πέταλά τους σε αεροστεγή βάζα για να τα ανοίξουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Στην αρχαία Ελλάδα το άρωμα συνδέθηκε με τη θρησκεία. Πολλά κείμενα κάνουν λόγο για την ευωδιά που άφηναν πίσω τους οι θεοί όταν εμφανίζονταν. Στην Οδύσσεια, ο Όμηρος αναφέρει την πρακτική της επάλειψης των νεκρών με αιθέρια έλαια. Στους γάμους, οι ακόλουθες της νύφης φορούσαν κορόνες φτιαγμένες από υάκινθους.
Στην αρχαία Ρώμη μυρωδιές αναδίδονταν από κάθε ναό και σπίτι. Οι άντρες εφηύραν άλλωστε το ξύρισμα και το άφτερ σέιβ. Στα αρωματικά λουτρά βύθιζαν το σώμα τους σε ευωδιαστό νερό από αιθέρια έλαια. Μετά το ξύρισμα έκαναν μασάζ στο πρόσωπο με αρωματικές αλοιφές.

Aγαπημένο μου

Το άρωμα κατείχε εξέχουσα θέση και στο τραπέζι. Το γεύμα το σέρβιραν με τη συνοδεία αρωματισμένου νερού, για να ξεπλένουν τα χέρια τους. Αρωμα κερνούσαν επίσης στους καλεσμένους τους.

Αλχημείες και μπαχάρια
Τον 6ο αιώνα, με τη διάδοση του ισλαμικού πολιτισμού, η χρήση των αρωμάτων θεωρήθηκε από τους μουσουλμάνους θρησκευτικό καθήκον. Ο Μωάμεθ διακήρυττε ότι «το μπάνιο και η χρήση αρωμάτων είναι υποχρεωτικά κάθε Παρασκευή για όλους τους άντρες» και είχε υποσχόταν ότι ο Κήπος του Παραδείσου θα ευωδιάζει από τα πιο εξωτικά αρώματα του κόσμου.
Την εποχή του Μεσαίωνα, οι Σταυροφόροι έφεραν από τις μακρινές Ινδίες και την Κίνα μυρωδάτα μπαχαρικά και διέδωσαν τις τεχνικές της απόσταξης. Οι αλχημιστές θησαύρισαν επειδή υποτίθεται ότι τα αρώματα προστάτευαν από τις επιδημίες. Η Εκκλησία όμως τους έστελνε στην πυρά, αφού η χρήση των αρωμάτων ισοδυναμούσε με παράνομες σαρκικές απολαύσεις και ήταν ύποπτη για πρακτικές μαύρης μαγείας.

Ευωδιές και λίγδα…
Το άρωμα θριάμβευσε κατά την εποχή της Αναγέννησης. Οι βασίλισσες και οι χωρικές φιλονικούσαν για τις συνταγές των πρώτων Ιταλών χημικών, ενώ μεγάλοι εξερευνητές όπως οι Βάσκο ντε Γκάμα και Χριστόφορος Κολόμβος έφεραν νέες πρώτες ύλες από την Αμερική και από την Ινδία όπως κακάο, βανίλια, καπνό, πιπέρι, κάρδαμο, γαρίφαλο και βάλσαμο του Περού. Ξένοι αρωματοποιοί από την Ιταλία και την Ισπανία εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και έκαναν μόδα τα αρωματισμένα γάντια, γι’ αυτό οι Βερσαλλίες μοσχομύριζαν. Πίσω όμως από την ευωδιαστή κατάχρηση βασίλευε η «λίγδα», αφού ο βασιλιάς Ήλιος είχε να πλυθεί τέσσερα ολόκληρα χρόνια!
Η σύγχρονη ιστορία του αρώματος εστιάζει κυρίως στη Γαλλία, αφού τα πιο πολύτιμα ιαματικά βότανα και αρώματα της εποχής εντοπίζονται στον γαλλικό Νότο, στο Μονπελιέ και στην Γκρας της Προβηγκίας. Ειδικά στην Γκρας καλλιεργούσαν μετά μανίας βιολέτες, λεβάντα, γιασεμιά, γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα. Μέχρι σήμερα παραμένει αδιαφιλονίκητη πρωτεύουσα του αρώματος, αφού απασχολεί 2.000 άτομα και ο ετήσιος τζίρος της ανέρχεται σε 600 εκατομμύρια δολάρια – αντιπροσωπεύει το 6% της παγκόσμιας αγοράς.

Ένα ωραίο ατύχημα
Παρ’ όλα αυτά, το πρώτο σύγχρονο αρωματοποιείο δεν είναι γαλλικό. Ο Βρετανός αρωματοποιός Κριντ άνοιξε το 1760 έναν οίκο αρωμάτων στο Λονδίνο. Ο ίδιος οίκος μεταφέρθηκε στο Παρίσι το 1854. Η λίστα των πελατών του είναι εντυπωσιακή. Με τις δημιουργίες του αρωματίστηκαν ο Γεώργιος Γ’, η βασίλισσα Βικτορία και η πριγκίπισσα Σίσι της Αυστρίας. Τελευταία του πελάτισσα η Μαντόνα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα συνθετικά προϊόντα. Το πατσουλί παρήκμασε και στο προσκήνιο έλαμψε η ντελικάτη βανίλια. Η εξέλιξη των τεχνικών έφερε μια πραγματικά οσφρητική επανάσταση. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα το άρωμα έγινε προϊόν πολυτελείας, απέκτησε διάφορα ονόματα και μπουκάλια. Αυτό το χρωστά στον Κορσικανό Φρανσουά Κοτί, ο οποίος ένωσε το ταλέντο του με τον σχεδιαστή Ζακ Λαλίκ. Στο αρωματοπωλείο του στο Παρίσι, ένα μπουκάλι με σχέδιο του Λαλίκ που περιείχε άρωμα τριαντάφυλλο, έπεσε στο πάτωμα. Όσοι μπήκαν στο κατάστημα μέθυσαν από την ευωδιά. Έτσι μέσα σε μία ημέρα ο Κοτί έγινε πλούσιος και διάσημος, αφού πούλησε πεντακόσια μπουκάλια.

Ξανά παιδιά
Ο Κοτί άνοιξε τον δρόμο για τη σύγχρονη βιομηχανία αρωμάτων. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες, η γυναικεία χειραφέτηση απαιτούσε φρεσκάδα και δυναμική. Στο Marie Claire, το πρώτο εβδομαδιαίο γυναικείο περιοδικό, οι μόδιστροι επέβαλαν αρώματα με χαρακτήρα και προσωπικό στιλ. Τη δεκαετία του 1950 μπήκαν στο αρωματικό παιχνίδι και οι ΗΠΑ, με κυρίαρχη εκπρόσωπο την Estée Lauder. Οι μυρωδιές έγιναν σοβαρότερες και ευκολότερες. Στον άνεμο επανάστασης της δεκαετίας του 1960 το πατσουλί βγήκε στους δρόμους. Μερικά χρόνια αργότερα γεννήθηκαν τα αντρικά eau de toilette. Τόσο στη Γαλλία όσο και στις ΗΠΑ δημιουργήθηκαν αρώματα-ιδέες για σοφιστικέ και προκλητικές ή φυσικές και ρομαντικές γυναίκες. Σήμερα αρώματα από βανίλια, καραμέλα ή γάλα προσφέρουν την αίσθηση ασφάλειας της παιδικής ηλικίας. Ο άντρας αφήνεται με τη σειρά του στον κόσμο των αισθήσεων για να ελκύσει και να αποπλανήσει τις γυναίκες με αρώματα της θάλασσας και του βουνού.
Τα γαλλικά αρώματα αντιπροσωπεύουν μεγάλο μέρος των παγκόσμιων εξαγωγών, αφού τέσσερις από τις οκτώ μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο είναι γαλλικές. Η βιομηχανία αυτή είναι η πεμπτουσία της πολυτέλειας, του αισθησιασμού και της φινέτσας. Εννέα στις δέκα Γαλλίδες και ένας στους δύο Γάλλους φορούν άρωμα καθημερινά.

Οσφρητικό μάρκετινγκ
Το σημαντικό για κάθε άρωμα είναι το μήνυμα που μεταφέρει. Πρέπει πρώτα από όλα να εκφράζει την εποχή του, όπως το Shalimar του οίκου Guerlain το 1925, το Opium του Yves Saint Laurent το 1977 ή το Poison του Dior το 1985, τα οποία βρίσκονται ακόμη και σήμερα στην κορυφή των προτιμήσεων του κοινού. Αυτό επιτυγχάνεται από τις διαφημίσεις αρωμάτων, που προωθούν την κατάλληλη εικόνα. Το άρωμα συνδέεται με την κοινωνική καταξίωση, με τη φρεσκάδα και με την αποτελεσματικότητα. Φυσικά οι εποχές αλλάζουν. Το 1857, διαφήμισαν το άρωμα «Musk Cologne» με δύο ζωγραφισμένα ελάφια. Το 1986, στη διαφήμιση του «Wild Musk» μια γυναίκα σπρώχνει έναν άντρα σε έναν τοίχο και του σκίζει το πουκάμισο.

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ .. ΚΑΠΝΟΣ
Οι ευωδιές είχαν σαγηνεύσει τον άνθρωπο από τα παλιότερα χρόνια της ιστορίας του. Στην αρχή δεν κατείχε αερώδης σύσταση, αλλά πολύ γρήγορα ανακαλύφθηκε η τέχνη της δημιουργίας των αρωμάτων ουσιών. Επιστήμονες ανακάλυψαν ότι πριν από χιλιάδες χρόνια οι προγονοί μας καίγανε σε βωμούς αρωματισμένο ρετσίνι έτσι ώστε οι θυσίες και οι προσευχές τους να φτάσουν στους θεούς μαζί με τον πυκνό αρωματικό καπνό. Σε ανταλλαγή ήλπιζαν στην υποστήριξη των θεοτήτων που «ψήνονται» με την όμορφη ευωδιά. Από αυτές τις πρακτικές ίσως προκύπτει η ονομασία „perfume” – στα λατινικά „per fumum”, δηλαδή με την ακρίβεια „μέσο καπνού”.
Άξιο αναφοράς είναι ότι κάποιες φυλές εφάρμοζαν το τρίψιμο του σώματος με ζωικό λίπος. Αυτή η διαδικασία είχε ως σκοπό την προστασία από το κρύο και ταυτόχρονα έδινε στο δέρμα ξεχωριστή, αλλά όχι πάντα ευχάριστη, μυρωδιά. Τι να πούμε, κάθε αρχή και δύσκολη…

ΘΕΙΚΕΣ ΕΥΩΔΙΕΣ
Στην αρχαιότητα τα αρώματα τα οποία γινόταν βάση φυσικών συστατικών, είχαν συνήθως μορφή διάφορων ειδών λαδιού και γαλακτωμάτων σώματος. Στην αρχή το δικαίωμα χρησιμοποίησης αρωματικών ουσιών είχαν μόνο οι ηγεμόνες και οι ευκατάστατοι πολίτες, με το πέρασμα του χρόνου όμως το δικαίωμα αυτό απέκτησαν και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα. Δυστυχώς, αυτό το οποίο είχε περιορίσει την χρήση του λιβανιού και των αρωματικών ουσιών ήταν η πολύ υψηλή τιμή τους, η οποία συνήθως ήταν ίδια με το ποσό, το οποίο αγόραζαν το χρυσό ή τις πολύτιμες πέτρες.
Εν συνεχεία οι άνθρωποι ταύτιζαν τα αρώματα με μαγικές πρακτικές διότι πίστευαν στην θεϊκή τους προέλευση. Οι Έλληνες πίστευαν ότι τα αρώματα δημιουργηθήκαν από την θεά Αφροδίτη, τις μυστικές συνταγές της οποίας έκλεψε και μετάφερε στους ανθρώπους μια άτιμη υπηρέτρια της. Ο Αιγύπτιοι έβλεπαν τις αρχές της αρωματοποιίας λίγο διαφορετικά: γιʼ αυτούς ο δημιουργός των αρωμάτων ήταν ο θεός της σοφίας Thot, γνωστός ως προστάτης των μάγων και των θεραπευτών. Ο Θεός Thot μοιράσθηκε την μυστική γνώση των αρωματικών ουσιών με τους δικούς του ιερείς. Μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα προετοιμασίας των αρωματικών ουσιών και για αυτό τους διέκρινε μεγάλος σεβασμός.
Υπάρχουν πολλά διηγήματα για ευωδιές τα οποία μπορούμε να τα βρούμε όχι μόνο στις αρχές τις μυθολογίας αλλά επίσης στην Παλαιά και στην Νέα Διαθήκη: η βασίλισσα Saba προσέφερε αρωματικά έλαια στον βασιλιά Salomon, και οι Μάγοι της Ανατολής με την σειρά τους τα προσέφεραν στον νεογέννητο Χριστό. Αξίζει να αναφερθεί το όνομα της Μαρίας Μαγδαληνής, της αμαρτωλής από την Νέα Διαθήκη η οποία έπλυνε τα πόδια του Χριστού, τα σκούπιζε με τα μαλλιά της και τα ένιψε με αρωματικά έλαια.

ΕΥΩΔΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ
Επιπλέον πρέπει να αναφέρουμε για ποιο λόγο χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν οι προγονοί μας τα αρωματικά προϊόντα. Έχει αποδειχτεί ότι η χρήση των αρωματικών ουσιών ποίκιλλε από μέρη σε μέρη στον αρχαίο κόσμο. Για παράδειγμα: στην αρχαία Αίγυπτο βάζανε τις αλοιφές πάνω στα μαλλιά, οι Ασσύριοι αρωμάτιζαν τα μούσια τους. Υπάρχει μια θεωρία ότι οι Έλληνες μετά το λουτρό είχαν την συνήθεια να απλώνουν σε κάθε μέρος του σώματος τους διαφορετικά αρωματικά έλαια. Αυτοί που αναμφισβήτητα κατείχαν ρεκόρ σε αυτή την πρακτική ήταν οι Ρωμαίοι, οι οποίο έβαζαν τα αρώματα σχεδόν παντού – στο σώμα, στον εξοπλισμό, στους χώρους, στα ζώα, ψεκάζανε με τα αγαπημένα τους αρώματα τον αέρα και κάνανε το λουτρό τους σε αρωματισμένο νερό. Ήταν ικανοί να το επαναλάβουν αρκετές φορές την ημέρα! Μέσα στα σπίτια των ευκατάστατων ρωμαίων πολιτών υπήρχε ένας ειδικός χώρος , που ονομαζόταν unctuarium και περιείχε πολλά φιαλίδια με αρωματικά έλαια και όμορφες σκλάβες οι οποίες έκαναν χαλαρωτικό μασάζ και βοηθούσαν στο να πασαλείβουν το δέρμα με τις αρωματικές αλοιφές. Δεν ήταν λοιπόν άξιο περιέργειας το ότι ξέσπασαν φωνές με αντιρρήσεις, για παράδειγμα o Plinius Maior θεωρείσαι την ανεξέλεγκτη χρήση των αρωμάτων από τους πατρικίους ως φανερή σπατάλη…
Οι όμορφες ευωδιές αποτελούσαν επίσης αναπόσπαστο στοιχείο των ιεροτελεστιών και τελετών της ταφής. Με αρωματικά υλικά – βαλσάμωναν το νεκρό σώμα σχεδόν σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα βάζανε τους αμφορείς με τις αρωματικές ουσίες στους τάφους των νεκρών επειδή πιστεύανε στις θεραπευτικές ιδιότητες των ευωδιών. Παρόμοιες πεποιθήσεις είχαν και οι Σουμέριοι οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τα αιθέρια ελαία στην ιατρική πριν από 5000 χρόνια. Αυτές αναμφίβολα ήταν οι αρχές της αρωματοποιίας, την οποία σήμερα ονομάζουμε αρωματοθεραπείας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τα αρχαία χρόνια τα αρώματα σχετίζονταν με την αγάπη και τον ερωτισμό. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές στην Μεσοποταμία ο γαμπρός την ημέρα την αρραβώνων περίελουζε την μελλοντική του γυναίκα με αρωματικές ουσίες. Η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα πριν την επίσκεψη του Καίσαρα έκανε μπάνιο μέσα στο γάλα με πέταλα τριαντάφυλλου έτσι ώστε το σώμα της να διατηρήσει όχι μόνο την εξαιρετική απαλότητα αλλά και την όμορφη ευωδιά των λουλουδιών. Μια φήμη αναφέρει ότι η ίδια βασίλισσα πριν την συνάντηση της με τον Μάρκο Αντώνιο έδωσε εντολή για να εμποτίσουν τα πανιά του πλοίου της με αρωματικές ουσίες. Όπως φαίνεται από πολύ παλιά οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι η όμορφη ευωδιά αποτελεί το καλύτερο αφροδισιακό.

ΑΠΟΓΟΡΕΥΣΗ ΧΡΗΣΗΣ ΑΡΩΜΑΤΩΝ
Παρόλο ότι σήμερα είναι δύσκολο να το πιστέψουμε, στα χρόνια που αναπτυσσόταν ο χριστιανισμός, η χρήση των αρωμάτων είχε απαγορευτεί – καθότι η μυρωδιά και τα στοιχεία τους είχαν αποδοκιμαστεί από την εκκλησία ως υπερβολικά αισθησιακά και προκαλούμενα πειρασμό. Η παράδοση δημιουργίας διάφορων αρωματικών συνθέσεων διατηρήθηκε λόγο των μουσουλμάνων. Την στιγμή που ο χριστιανισμός απαγόρευε την χρήση τους, το Κοράνι σχεδόν έπειθε για την χρήση τους. Οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να χρησιμοποιούν τις αρωματικές ουσίες όχι μόνο κατά την διάρκεια των θρησκευτικών τους λειτουργιών αλλά να τις απολαμβάνουν καθημερινά. Ίσως για αυτό, η πρώτη επανάσταση στον τομέα αρωματοποιίας έγινε χάρη σε αυτούς. Στην αρχή του XI αιώνα ο ιατρός και χημικός από την Περσία Awicenna (Ibn Sina) τελειοποίησε την διαδικασία της απόσταξης, για αυτό το λόγο η παραγωγή των αρωματικών αποσταγμάτων έγινε πιο αποτελεσματική.
Παρόλο που η χρήση των αρωμάτων την πρώτη περίοδο του μεσαίωνα είχε απαγορευτεί από την εκκλησία , δεν έχασαν το κύρος τους: πίστευαν ότι η όμορφή ευωδιά αποτελούσε στοιχείο των καλών ανθρώπων. Αυτή η πεποίθηση υποστηρίζονταν από πολλούς θρύλους και βιώματα αγίων, στα όποια αναφερόταν ότι από τα σώματα μερικών αγίων (πχ. του αγ. Αλεξίου) μετά τον θάνατο τους ανέδυαν μια όμορφη λουλουδάτη ευωδιά.
Με το πέρασμα του χρόνου οι σκληροί περιορισμοί είχαν αποδυναμωθεί – ήδη στον XII αιώνα οι άνθρωποι μπορούσαν ξανά να κάνουν αρωματικά λουτρά για θεραπευτικούς λόγους και να ξεπλένουν το στόμα τους με ροδόνερο για να φρεσκάρουν την αναπνοή τους.

ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
 Έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός για να ξαναρχίσει η Ευρώπη να φτιάχνει αρώματα. Το 1370 ο βασιλικός αλχημιστής του ουγγαρέζικου θρόνου δημιούργησε για τη βασίλισσα Ελισάβετ ειδική λοσιόν με βάση το οινόπνευμα, η οποία πέρασε στην ιστορία ως το „Νερό της βασίλισσας της Ουγγαρίας”. Το νερό αυτό εξασφάλισε την επιτυχία του λόγω της μοναδικής σύνθεσης του από άρωμα λεβάντα, μαντζουράνα, μέντα, ανθός πορτοκαλιού και λεμονιού. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι το „Νερό της βασίλισσας της Ουγγαρίας” χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο σαν άρωμα αλλά και επίσης … ως φάρμακο για διάφορες παθήσεις.
Στον XV και τον XVI αιώνα την τέχνη την αρωματοποιίας επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό μεγάλες γεωγραφικές ανακαλύψεις – Βάσκο ντε Γκάμα , Χριστόφορος Κολόμβος, Μαγγελάνος και άλλοι φημισμένοι ταξιδιώτες έφεραν από την Αμερική και από την Ινδία καινούρια υλικά με χαρακτηριστικό άρωμα : κακάο, βανίλια, μπάλσαμ από το Περού, καπνό, πιπέρι, γαρίφαλο, κάρδαμο…
Στην αρχή η Ιταλία ήταν η πρωταγωνίστρια στην παραγωγή των αρωμάτων – πρώτα από όλα λόγο των εμπορικών διασυνδέσεων των πόλεων της Χερσονήσου Απεννίνων, που διατηρούσε με τις χώρες της Ανατολής, και αργότερα με τον Νέο Κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το XVI αιώνα στην Ιταλία οι μυστικές αλχημιστικές φόρμουλες άρχισαν να αντικαθίστανται με επιστημονικούς χημικούς τύπους. Τελειοποιήθηκε επίσης η διαδικασία αποστάγματος. Εκτός από αυτό, στην Βενετία ξεκίνησε η εμφάνιση όμορφων, χρωματιστών, γυάλινων φιαλιδίων με αρώματα, τα οποία αύξησαν ακόμα περισσότερο την σημασία και την τιμή των αρωματικών ουσιών. Μαζί με την φλωρεντιανή δυναστεία των Μεδίκων η γνώση της παραγωγής των αρωμάτων έφτασε και στην Γαλλία – μετά το γάμο με τον Ερρίκο Βʼ η Αικατερίνη των Μεδίκων έφερε τους παλατινούς αρωματοποιούς της στο Παρίσι. Ό πιο γνωστός ήταν ο Renato Blanco, ο οποίος ονομαζόταν Rene le Florentin. Αυτός έμαθε στους Γάλλους τεχνίτες την τέχνη της δημιουργίας των αρωματικών αξεσουάρ. Οι συνταγές σύμφωνα με τις οποίες φτιάχνονταν οι ευωδιές (και τα δηλητήρια) για την βασίλισσα, ήταν πολύ καλά προστατευμένες ώστε να μην υποκλαπούν, δι αυτό το λόγο το εργαστήριο του René le Florentin ήταν ενωμένο με τα βασιλικά δωμάτια μέσω κρυφών περασμάτων.

ΑΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Στα Βρετανικά Νησιά την ανάπτυξη της αρωματοποιίας υποστήριξε η Ελισάβετ I. Ιστορικοί δηλώνουν ότι η βασίλισσα ενθάρρυνε τους υπηκόους για να πειραματιστούν πάνω σε αυτόν τον τομέα και ότι δημιούργησε μόδα για αρωματισμένα γάντια (φήμες λένε ότι όταν η Ελισάβετ έλαβε ως δώρα από τον Earla of Oxford ένα ζευγάρι αρωματισμένων γαντιών, όλες οι παλλακίδες του παλαιού ξόδεψαν περιουσίες για να αποκτήσουν τον ίδιο αρωματικό θησαυρό). Η αγγλική αρωματοποιία πέρασε στιγμιαία κρίση λόγω της επανάστασης του 1640-60 και της κυβέρνησης των πουριτανών οι οποίοι απαγόρευαν την παραγωγή και την χρήση των αρωματικών ουσιών. Η καμπή σε αυτό τον τομέα έγινε με την αναγέννηση της μοναρχίας και το ανέβασμα στο θρόνο του Καρόλου II.
Η αρωματική τρέλα ξεκίνησε για τα καλά στην Γαλλία τον XVII αιώνα. Με κάποια αρώματα πότιζαν σχεδόν τα πάντα: όχι μόνο τα ντυσίματα αλλά και το εξοπλισμό γενικής χρήσης, τους χώρους και τα δωμάτια. Το Παρίσι έγινε το κέντρο παραγωγής των προϊόντων της αρωματοποιίας και το παλάτι των Βερσαλλιών θεωρήθηκε ως το „πιο αρωματισμένο παλάτι της Ευρώπης”. Γαλλική πόλη, η οποία θεωρείτο ως δεύτερη και όχι λιγότερο σημαντική πρωτεύουσα της παγκοσμίας αρωματοποιίας έγινε το Grasse, η οποία μέχρι και σήμερα είναι φημισμένη για τα δικά της χωράφια με γιασεμί και τριαντάφυλλα. Την δυναμική ανάπτυξη της γαλλικής αρωματοποιίας διέκοψε για λίγο η Γαλλική Επανάσταση, άλλα στα χρόνια του Ναπολέοντα έγινε επιστροφή στην παραγωγή και στην χρήση των αρωματικών ουσιών.

ΧΗΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Η πραγματική επανάσταση στο τομέα της αρωματοποιίας έγινε το XIX αιώνα. Λόγω της γρήγορης προόδου στο τομέα της χημείας, κάποια από τα ακριβά, φυσικά και δύσκολα για την απόκτηση συστατικά, (πχ. μόσχος), αντικαταστήθηκαν από ουσίες που δημιουργήθηκαν μέσα από χημικές ενώσεις. Αυτή η λύση προκάλεσε σημαντική μείωση τιμών των προϊόντων της αρωματοποιίας καθώς και επίσης αύξηση της ομάδας των ανθρώπων που ασχολήθηκαν με την δημιουργία των ευωδιών – πραγματικούς αριστοτέχνες. Σε αυτόν τον κλάδο της αρωματοποιίας μυθολογικά έγιναν επώνυμα των Ernest Daltrof, François Coty, Ernest Beaux, Jacques Guerlain και Edmond Roudnitski – δημιουργούς ευωδιών τα οποία επηρέασαν σημαντικά την εικόνα της αρωματοποιίας του XX αιώνα. Το τέλος του XIX αιώνα και στην αρχή του XX ένωσαν την αρωματοποιία με την μόδα. Γνωστοί δημιουργοί μόδας όπως Paul Poiret ή Coco Chanel ανακάλυψαν ότι μπορούν όχι μόνο να ντύνουν τις πελάτισσες τους με πανέμορφα υφάσματα αλλά και με όμορφα αρώματα. Σήμερα σχεδόν κάθε οίκος μόδας έχει και το δικά του σετ αρωμάτων το οποίο προβάλει με την δική του επωνυμία.

PHEREMONES – ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΩΜΑΤΟΠΟΙΙΑΣ
Αναμφίβολα η επόμενη καμπή στην ιστορία της αρωματοποιίας έγινε χάρη στις pheromones. Αέριες χημικές ουσίες ευθύνονται για την μη ορατή επικοινωνία, πχ την έλξη του αντίθετου φύλου. Για πολλά χρόνια νομίζανε ότι άνθρωποι, σε αντίθεση με τα έντομα και μερικά τρωκτικά, δεν εκκρίνουν τις pheromones, όμως οι τελευταίες ανακαλύψεις δεν υποστήριζαν αυτή την άποψη. Υπήρχε όμως μια υπόθεση ότι οι pheromones υπάρχουν μέσα στον ανθρώπινο ιδρώτα. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των δοκιμών, μια μικρή ποσότητα των τεχνητά δημιουργημένων pheromon–ων προστίθεται καμιά φορά σε μερικά αρώματα για να δυναμώσουν την διεγερτική τους λειτουργία.

ΟΝΕΙΡΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΩΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΓΟΝΑ
Σήμερα πια μπορούμε να μιλάμε για μια ολόκληρη „βιομηχανία αρωματοποιίας”. Για να μπορούμε καθημερινά να φοράμε το αγαπημένο μας άρωμα, δουλεύουν χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο: αυτοί που μαζεύουν τα λουλούδια, εφευρέτες καινούργιων ευωδιών, χημικοί, δημιουργοί (λεγόμενες μύτες), ειδικοί για το μάρκετινγκ και την διαφήμιση και τέλος οι διανομείς. Με τις ευωδιές και τις ιδιότητες τους ασχολούνται επίσης και οι επιστήμονες, ειδικοί ψυχολόγοι, οι οποίοι δημιουργούν εξειδικευμένα τεστ χάρη στα οποία μπορούμε να διαλέξουμε το άρωμα που ταιριάζει στην προσωπικότητα μας και στον τρόπο ζωής μας. Επίσης πολύ ενδιαφέρον αποτελούν οι εφευρέσεις στον τομέα της φυσικής ιατρικής (τα οποία περιγράφουν την επίδραση των αρωμάτων στο σώμα μας) και του μάρκετινγκ (αρωματο-μάρκετινγκ). Το πιο σημαντικό είναι ότι τα αρώματα με το πέρας των ετών δεν έχασαν την μοναδικότητα τους. Παρόλο που τα χρησιμοποιούμε καθημερινά εξακολουθούν να αποτελούν για εμάς κάτι μυστικό και μαγικό…