Άρωμα Γυναίκας: Η βιογραφία του κόλπου

0 Η βιογραφία του κόλπου

Η πολιτισμική και βιολογική δύναμη του αιδοίου είναι ανεξάντλητη. Ο οργασμός είναι μετρήσιμος. Ο γυναικείος κόλπος έχει θεϊκή υπόσταση. Με αφορμή το βιβλίο «Κόλπος – Μια νέα βιογραφία», της Ναόμι Γουλφ, το ΒΗmagazino συνομίλησε με έλληνες ειδικούς και κατέγραψε τις ζωηρές αντιρρήσεις τους

Tο πάρτι ήταν θεματικό. σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, ένας φίλος της Ναόμι Γουλφ ήθελε να διοργανώσει μια γιορτή προς τιμήν της, αφού λίγες
ημέρες νωρίτερα είχε ανακοινωθεί ότι θα υπέγραφε το βιβλίο «Κόλπος – Μια νέα βιογραφία». Τα τελευταία κεφάλαια δεν είχαν ακόμη γραφτεί, ωστόσο ο τίτλος που έφερε το πόνημα της αμερικανίδας συγγραφέως, δημοσιογράφου και ακτιβίστριας ήταν αρκετά ιντριγκαδόρικος για να προεξοφλήσει την εκδοτική του επιτυχία. Οι καλεσμένοι, μέσα σε ένα κλίμα χαλαρής σάχλας, έπρεπε να φτιάξουν οι ίδιοι τα ζυμαρικά τους με μία προϋπόθεση: όλα θα έπρεπε να έχουν το σχήμα του αιδοίου. Από δίπλα ακουγόταν ένα τσιτσίρισμα, μεγάλα λουκάνικα ετοιμάζονταν για να συμπληρώσουν τη φαλλική αντιμετώπιση του θέματος: «Δεν ήταν καλό το πάρτι. Για έξι μήνες δεν μπορούσα να γράψω λέξη πάνω στο βιβλίο. Ηταν προσβλητικό. Αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά...».
Για κάποιον λόγο, εδώ και λίγο καιρό το αιδοίο επανέρχεται με διαφορετικές αφορμές ως βασικό θέμα συζήτησης. Λίγο η σύλληψη του ρωσικού γυναικείου συγκροτήματος με το ξεκάθαρα φεμινιστικό όνομα Pussy Riot, λίγο η επιτυχία του «σαδομαζό» εκδοτικού φαινομένου της χρονιάς (βλέπε «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» της Ε. Λ. Τζέιμς), λίγο το βιβλίο της Γουλφ που κυκλοφορεί εδώ και δύο μήνες πυρπολώντας την κουβέντα, δεν μένουν και πολλά περιθώρια αμφιβολίας: ο γυναικείος κόλπος είναι hot, είναι στην επικαιρότητα. Γιατί όμως; Μήπως είναι απλώς επικαιροποίηση ενός διαχρονικά εμπορικού θέματος; Ή οι εποχές αλλάζουν και τώρα διαμορφώνεται ένας νέος φεμινισμός;

Ξεχάστε τον Φρόιντ

Την άνοιξη του 2009 η Γουλφ εντόπισε κάτι περίεργο. Το σεξ με τον σύντροφό της ήταν ευχάριστο και ικανοποιητικό, αλλά όχι στο επίπεδο που η ίδια είχε συνηθίσει. Στην περίπτωσή της αυτό μεταφράζεται στο ότι ο οργασμός δεν είχε τα ίδια θεαματικά αποτελέσματα με πριν. Οι κλειτοριδικοί οργασμοί ήταν εκεί, αλλά για την ίδια αυτό δεν ήταν αρκετό, καθώς η σεξουαλική της ζωή «έχασε την ποιητική της διάσταση». Πεπεισμένη ούσα πως κάτι δεν πάει καλά με το σώμα και όχι με τα συναισθήματά της, ανακάλυψε, έπειτα από επισκέψεις σε γιατρούς, ότι η σπονδυλική της στήλη καταπίεζε ένα τμήμα του πυελικού νεύρου, το οποίο μεταφέρει σήματα από τον γυναικείο κόλπο στον εγκέφαλο.

Ακουσε τον νευρολόγο δρ Κόουλ να της εξηγεί ότι κάθε γυναίκα είναι «διαφορετικά καλωδιωμένη», ότι δηλαδή τα νεύρα καταλήγουν με διαφορετικούς τρόπους στα σεξουαλικά όργανα της καθεμίας. Προσπαθώντας να μην πέσει από το κρεβάτι της εξέτασης, εξήγησε με τρεμάμενη φωνή στον γιατρό ότι μόλις έλυσε το μυστήριο που βασανίζει φεμινίστριες, ψυχολόγους και σεξολόγους επί δεκαετίες, αυτό του γυναικείου οργασμού. Μονομιάς, η απάντηση ήταν ξεκάθαρη για την εντυπωσιακή 49χρονη: οι κοινωνιολογικοί παράγοντες και όσα είπε κάποτε ο Ζίγκμουντ Φρόιντ δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη σεξουαλική ταυτότητα των θηλυκών. Μια γυναίκα υπακούει σε αυτό που ο κόλπος της προστάζει.

Η Παρρησία Σαλεμή, ψυχολόγος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Πανελλήνιου Ψυχολογικού Συλλόγου, μιλώντας στο ΒΗmagazino διαφωνεί: «Θεωρώ πως το βιβλίο της Γουλφ είναι ισχυρά και ηχηρά αντιφεμινιστικό. Ο οργανισμός είναι ένα σύνθετο, πολύπλοκο σύστημα. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε κανένα μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς ή λειτουργίας αποκομμένο από το πλαίσιό του» τονίζει.

Για την πολυπλοκότητα του γυναικείου οργασμού μίλησε στο ΒΗmagazino και η Εύη Κυράνα, ψυχολόγος υγείας, σεξολόγος και επιστημονική συνεργάτρια του Κέντρου Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, επισημαίνοντας ότι η γυναικεία κορύφωση επηρεάζεται από βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. «Η ερμηνεία συμπεριφορών ως αποτέλεσμα αποκλειστικά κάποιου συγκεκριμένου νευρολογικού δικτύου ή κάποιας συγκεκριμένης ορμόνης, από ανθρώπους που δεν είναι ειδικοί στα θέματα αυτά, ενέχει κινδύνους» συμπληρώνει.

Η χειρότερη λέξη του κόσμου

Εκτός από το σώμα, υπάρχει και η γλώσσα: η Γουλφ διαπίστωσε ότι το λεξιλόγιο που υπάρχει για να περιγράψει την ευαίσθητη γυναικεία περιοχή είναι μεν πλούσιο, αλλά συνάμα και εξαιρετικά προσβλητικό. Στο βιβλίο παραθέτει αρκετούς όρους που προκαλούν από αηδία ως και απέχθεια, όπως «ο κάδος σκουπιδιών του χασάπη», «μισοφαγωμένο σάντουιτς μπριζόλας», «κεμπάπ» και «πέστροφα». Η συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι παραπάνω λέξεις ακούγονται κυρίως από τα στόματα των νεαρότερων ανδρών, οι οποίοι στις μέρες μας αντιλαμβάνονται τα γυναικεία όργανα «ως ένα κατώτερης ποιότητας και μαζικής παραγωγής πρόχειρο φαγητό, χωρίς κανέναν συναισθηματικό αντίκτυπο». Τίποτε, όμως, δεν συγκρίνεται με «τη χειρότερη βρισιά του κόσμου», όπως αποκαλείται συχνά η λέξη «cunt», «μ...νί» ελληνιστί, πέντε γράμματα που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από το γυναικείο αναπαραγωγικο όργανο.

Η Γουλφ θεωρεί ότι αυτό αποδεικνύει όχι μόνο τη φοβία των ανδρών απέναντι στη γυναικεία κυριαρχία, αλλά και την προσπάθειά τους να την αποδυναμώσουν. Η προσβολή του γυναικείου κόλπου, όπως τονίζει, δεν είναι μια αθώα υπόθεση. «Αν ονομάσεις κάτι με τρόπο που του στερεί την περηφάνια (...), τότε στερείς και από τις γυναίκες την πιθανότητα να ξεκλειδώσουν τα χημικά της αυτοπεποίθησης και της δημιουργικότητας. Η πολιτισμική αντίληψη για τον γυναικείο κόλπο διαμορφώνει και το μυαλό της γυναίκας». Με αυτή τη λογική, θα μπορούσε κάποιος να πει πως μια γυναίκα δεν είναι μόνο ο κόλπος της, αλλά και όσα λένε οι άλλοι για αυτόν.

Ο βιασμός

Ορμώμενη από τον απόλυτο έλεγχο που θεωρεί πως έχει ο κόλπος στη ζωή των θηλυκών, η Γουλφ κάνει ένα άλμα από τη λεκτική στη σεξουαλική βία, και συγκεκριμένα στον βιασμό. «Μήπως η γνώση μας για το πώς επηρεάζει ο τραυματισμός του πυελικού νεύρου το γυναικείο μυαλό, αλλάζει κατά συνέπεια και την κατανόησή μας για το τι είναι ο βιασμός; Θα έπρεπε» δηλώνει η Γουλφ, επισημαίνοντας ότι οι συστηματικοί βιασμοί γυναικών σε εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη, όπως είναι η Σιέρα Λεόνε, δεν είναι τυχαίοι. «Πρόκειται στην ουσία για μια τακτική και όχι για ένα σεξουαλικό έγκλημα, η οποία στοχεύει στη μαζική αποδυνάμωσή μας» καταλήγει.

Τα συμπεράσματα όμως δεν σταματούν εκεί, καθώς συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι ο βιασμός μένει για πάντα στη γυναικεία ψυχή, «αδειάζοντας το φως από μέσα της», προκαλώντας χωρίς δόση αμφιβολίας νοητικές και ψυχολογικές παθήσεις. Εν ολίγοις, ένα θύμα σεξουαλικής επίθεσης είναι καταδικασμένο να περιφέρεται ως φάντασμα της γυναίκας που κάποτε υπήρξε. «Σαφώς, ο βιασμός είναι μια εμπειρία που πολλές φορές οδηγεί σε μακροχρόνια και επίμονα συμπτώματα ψυχικών διαταραχών» επιβεβαιώνει η Εύη Κυράνα, αλλά, όπως και όλα όσα αφορούν τον ανθρώπινο οργανισμό, τίποτε δεν είναι μονόδρομος. «Ο βιασμός δεν αφορά μόνο το σωματικό τραύμα, αλλά την ψυχολογική διάσταση του ανθρώπου» επισημαίνει η Παρρησία Σαλεμή.

Ο πολιτισμός του οργασμού

Διαβάζοντας το βιβλίο, το αίσθημα που μπορεί να δημιουργηθεί σε μια γυναίκα είναι το εξής: αν θέλεις να είσαι χαρούμενη και δημιουργική, πρέπει όχι μόνο να έχεις ενεργό σεξουαλική ζωή, αλλά και με τον τρόπο που η συγγραφέας θεωρεί «ουσιαστικό». Μόνο τότε θα εκκρίνει ο οργανισμός το κατά Ναόμι Γουλφ απόλυτο δίδυμο της γυναικείας ευτυχίας και αυτοπεποίθησης: την ντοπαμίνη, ή αλλιώς «το απόλυτα φεμινιστικό χημικό του γυναικείου εγκεφάλου» – μια φράση που έχει προκαλέσει την αγανάκτηση πολλών ειδικών –, καθώς και τη «γυναικεία υπερδύναμη» της οξυτοκίνης.

Η δυνατή θέλησή της να υποστηρίξει αυτά που η ίδια πιστεύει φαίνεται πως οδήγησε τη Γουλφ στο να αξιοποιήσει αποσπασματικά τα ευρήματα διαφόρων ερευνών της νευροεπιστήμης, όπως εξηγεί στο ΒΗmagazino η Παρρησία Σαλεμή: «Η ντοπαμίνη είναι σίγουρα σημαντική για την αυτοπεποίθηση και την καλή διάθεσή μας. Παράλληλα, όμως, είναι σημαντική τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες και δεν εμπλέκεται μόνο στη σεξουαλική ευχαρίστηση, αλλά και σε ψυχώσεις όπως η σχιζοφρένεια». Ο οργασμός, ωστόσο, φαίνεται πως όντως μπορεί να πάρει και περισσότερο ενδιαφέρουσες διαστάσεις από αυτές της απλής σωματικής ευχαρίστησης, όπως δηλώνει η Εύη Κυράνα. «Οι γυναίκες τον συνδέουν με σκέψεις, συναισθήματα, με τη συνολική σωματική και ψυχική ένταση, καθώς και με την ικανοποίηση από τη σχέση τους».

Το γεγονός ότι τα γυναικεία σεξουαλικά όργανα συνδέονται με τον εγκέφαλο, καθώς και το ότι τα όσα αισθάνονται εκεί οι γυναίκες επηρεάζουν τη ζωή και τις σκέψεις τους, είναι κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση ούτε και ενστάσεις. Οσοι εναντιώνονται στη Γουλφ δεν την επικρίνουν τόσο σε αυτό όσο στο ότι το βιβλίο της καταλήγει να είναι αυτό που οι ίδιες οι φεμινίστριες αρνούνται να δεχτούν, μία εντολή δηλαδή για το πώς πρέπει να κάνουν σεξ. Η Γουλφ είναι κατηγορηματική: οι «πολιτισμικά επαρκώς τέλειοι» οργασμοί, όπως τους αποκαλεί περιφρονητικά, δεν είναι αρκετοί για να οδηγηθεί μια γυναίκα «σε ανώτερες ανθρώπινες αλήθειες». Χωρίς την έκκριση των χημικών που αναφέρθηκαν προηγουμένως, η Γουλφ υποστηρίζει πως είμαστε καταδικασμένες σε αποξένωση από την «εσωτερική θεότητά μας», καθώς και από την ικανότητα να αγαπάμε τον εαυτό μας. Εκεί αποδίδει, άλλωστε, και τη δική της κατάθλιψη, η οποία εξαφανίστηκε ως διά μαγείας μόλις οι αισθήσεις στο πυελικό της νεύρο επέστρεψαν, μετά την τοποθέτηση μιας μεταλλικής πλάκας μήκους 17 ιντσών (48,18 εκ.) στο κάτω μέρος της πλάτης της.

Η Εύη Κυράνα προειδοποιεί, όμως, ότι οι γυναίκες δεν θα πρέπει να πιστεύουν στους διάφορους μύθους που υπάρχουν γύρω από αυτό το θέμα. «Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο γυναικείος οργασμός είναι απαραίτητος για τη σεξουαλική ευχαρίστηση. Τα ερευνητικά δεδομένα, ωστόσο, δείχνουν μια διαφορετική εικόνα, όπως για παράδειγμα ότι οι πιο ευχάριστες επαφές ήταν εκείνες στις οποίες ένιωθαν να συνδέονται με τον σύντροφό τους και όχι απαραίτητα εκείνες στις οποίες είχαν οργασμό. Επίσης, μύθοι υποστηρίζουν ότι ο κολπικός οργασμός είναι πιο ευχάριστος από τον κλειτοριδικό, κάτι που δεν αποδεικνύεται» καταλήγει.

Η θεϊκή υπόσταση του αιδοίου

Επί χρόνια το ασθενές φύλο έχει προσπαθήσει να πείσει τα αρσενικά ακριβώς για το αντίθετο, ότι δηλαδή έχει στην πραγματικότητα τη δύναμη να αντλήσει ευχαρίστηση από το σεξ όπως αυτό επιθυμεί, με τη βοήθειά τους ή χωρίς. Εκεί που οι ώμοι των ανδρών έμοιαζαν να έχουν ελαφρύνει από το βάρος της φράσης «εσείς φταίτε για όλα», η Γουλφ αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο αποκλειστικά και μόνο για το «πώς πρέπει να ευχαριστήσουν τη θεϊκή υπόσταση του γυναικείου κόλπου». Είμαστε διαφορετικές από εσάς, περισσότερο πολύπλοκες και ικανές να δούμε πέρα από τις μονές διαστάσεις, τους λέει κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο.

Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι προθέσεις του βιβλίου είναι οι καλύτερες και η αφοσίωση της Ναόμι Γουλφ στο δικαίωμά μας στη γνώση και (φυσικά) στο απολαυστικότερο σεξ είναι ειλικρινής. Το γεγονός, ωστόσο, ότι οι αρνητικές κριτικές έρχονται ως επί το πλείστον από γυναίκες, χτυπάει πολλά καμπανάκια για τα όσα προσπαθεί να πει. Ισως αν είχε προωθήσει το νέο της πόνημα ως μια προσωπική αφήγηση, κάτι σαν την αυτοβιογραφία του δικού της κόλπου, να μην είχε γίνει βορά στα φεμινιστικά θηρία. Εδωσε, πάντως, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στους ανά τον κόσμο μισογύνηδες να αναφωνήσουν πως τελικά ισχύει το ότι «δεν υπάρχει μέση λύση ανάμεσα σε μια ευτυχισμένη γυναίκα και μια σκύλα». Και αυτή, όλως παραδόξως, είναι η φράση από το βιβλίο μιας γυναίκας που αποκαλεί τον εαυτό της «φεμινίστρια».