Χιουμοριστικό κείμενο από τον stand up comedian Γιώργο Χατζηπαύλου
Η γνώση, λένε, δεν τελειώνει ποτέ. Σωστό. Όσο ζεις μαθαίνεις. Αυτό αφορά ακόμα και σε θέματα που κατέχεις αρκετά καλά. Το ζητούμενο είναι σε πιο επίπεδο και πώς εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου.
Ζούσα 15 χρόνια μόνος κι αισθανόμουν ότι τα είχα καταφέρει συμπαθητικά. Δεν
αντιμετώπισα διλήμματα και αντιξοότητες μέσα στο σπίτι μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι είχα κατακτήσει τον έλεγχο της ζωής στον χώρο μου, έστω και σαν γνήσιος εργένης! Επιπλέον για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχα συγκατοικήσει με τον κολλητό μου γεγονός που με οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι «το έχω» και με τη συμβίωση. Σωστό; Λάθος!
Τον τελευταίο καιρό συγκατοικώ με το κορίτσι μου κι από ότι φαίνεται υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να μάθω ακόμα. Ποια είναι αυτά; Ότι το ψυγείο πρέπει πάντα να έχει γάλα. Λες και το ψυγείο έχει υπαρξιακό κενό που καλύπτεται μόνο με γάλα κι αν το ξεχάσεις κάτι κακό θα συμβεί. Σαν εργένης όταν τελείωνε πήγαινα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς κι αγόραζα ένα μπουκάλι.
Στη συγκατοίκηση τα πράγματα είναι αλλιώς. Την πρώτη φορά που άκουσα τη συμβία μου να αναγγέλλει ότι «το ψυγείο δεν έχει γάλα» με τη δραματικότητα της Κονιόρδου στη φωνή, έσπευσα στην κουζίνα με αγωνία γιατί νόμιζα ότι παράκουσα και αυτό που είχε πει ήταν ότι «ο σκύλος δεν έχει σφυγμό».
Διότι έχουμε και σκύλο! Δεν είχαμε, πήραμε. Το ζήτημα ετέθη από την πλευρά της και αποφασίσαμε δημοκρατικά. Δηλαδή το συζητήσαμε. Εκείνη μιλούσε κι εγώ άκουγα – έτσι κάνουμε εμείς, μοιράζουμε τις δουλειές. Εγώ ήθελα Μπόξερ, εκείνη Κανίς. Μαντέψτε τι πήραμε τελικά. Αγαπάω όλα τα σκυλιά και δεν με ενοχλεί τόσο που βγάζω μια χνουδόμπαλα βόλτα όσο ότι συνήθως φοράει ένα ροζ πουλόβερ! Ότι το κρεβάτι σού ανήκει κατά το ήμισυ.
Σαν εργένης απλά κοιμόμουν στο κρεβάτι μου. Τώρα πρέπει να κοιμάμαι στην «πλευρά μου»! Την οποία έπρεπε να διαλέξω κι αυτό ήταν απόφαση ζωής. Μπορεί να αλλάξεις δουλειά, σπίτι αλλά πλευρά στο κρεβάτι που κοιμάστε ποτέ. Όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξω έπρεπε να εξετάσω παραμέτρους τις οποίες ποτέ πριν δεν είχα λάβει υπ’ όψιν και να παραθέσω επιχειρήματα. Αυτό ήταν η αρχή μιας μεγάλης κουβέντας.
Πιο εύκολα μοίρασαν της ζώνες επιρροής οι συμμαχικές δυνάμεις μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο παρά εμείς το κρεβάτι. Μαντέψτε ποιος υποχώρησε. Την άφησα να επιλέξει πλευρά με αντάλλαγμα το κομοδίνο να είναι από τη δική μου. Τέλεια; Όχι. Τώρα έχει όλα της τα πράγματα στο κομοδίνο μου και πρέπει να της τα δίνω εγώ όταν ξαπλώνουμε γιατί δεν φτάνει! Ότι το καπάκι της τουαλέτας κανονικά πρέπει να είναι κάτω.
Φυσικά κι εδώ υπήρξε ένσταση από την πλευρά μου. Μάταιη. Δεν έπιασε ούτε το επιχείρημα «εγώ πρέπει να σκύψω για να το σηκώσω». Μου είχε πει ένας φίλος μου ότι αυτό το επιχείρημα έχει πιάσει με όλες τους τις γυναίκες. Προφανώς εννοούσε όλες αυτές που τον παράτησαν. Ότι η ερώτηση σου «έχει τίποτα να φάμε» μπορεί να προκαλέσει έκρηξη νεύρων.
Ειδικά όταν είσαι αυτός που δεν ξέρει να μαγειρεύει. Γιατί εσύ μπορεί την θέτεις επειδή σε οδηγεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, η γυναίκα σου όμως ενδέχεται να φιλτράρει την απάντησή της μέσα από τη φεμινιστική της συνείδηση. Μετά την πρώτη έκρηξη θυμήθηκα την εποχή που συγκατοικούσα με τον κολλητό μου. Είχαμε κάνει ο ένας στον άλλο αυτή την ερώτηση άπειρες φορές.
Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: Όχι, φέρε ένα κέρμα να το στρίψουμε για να δούμε ποιος θα παραγγείλει. Θεώρησα καλή ιδέα να της το προτείνω, θα είχε πλάκα. Έτσι πήγα με ένα κέρμα την ώρα που καθόταν στο μπαλκόνι. Τι έγινε; Ανακάλυψα πώς νιώθει ο διαιτητής που σφυρίζει «λάθος» σε ντέρμπι και του πετάνε κέρματα.
Ότι για να μάθεις πρέπει να θέλεις να μάθεις γιατί μόνο τότε μπορεί η σχέση προχωρά με βήματα σταθερά κι αυτό είναι το σπουδαιότερο. (Αυτό δεν είναι δικό μου, αλλά εκτός των άλλων, έμαθα ότι αν θέλεις να γράψεις ένα κείμενο σαν κι αυτό, για να πάρεις έγκριση από τη συμβία σου πρέπει να της επιτρέψεις να σου υπαγορεύσει την τελευταία φράση...)
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
No Response to "Η συγκατοίκηση"
Δημοσίευση σχολίου