Η μουσική πνίγει το μοιραίο τώρα, εκείνη την στιγμή που περνά διασχίζει το άκουσμα μα αφήνει το μελάνι σαν ζωντανό της θάλασσας που στέκει μια στιγμή να δει το φως της.
Είναι το φεγγάρι που έχει απόψε την τιμή του, πιάνει τη νύχτα από την άκρη των μαλλιών της, τα τραβά, τόσο που δείχνει να πονά, τόσο που αφήνει μια κραυγή που φανερώνει εικόνες.
Τη νύχτα μάθαμε να κρύβουμε, μα κάθε το πιάνει, κάθε που κάνει μέρα το σκοτάδι είναι που κρύβονται
όλα τα θέλω στους ασπαλάθους του βουνού, η αλμύρα αποτραβιέται σαν άμπωτη κρυφή κι εγώ απορημένos, θαρρώ τα μάτια σου σπίθες, ξανά πετούν, φτύνουν φωτιά πικρή επάνω στην καρδιά μου.

Κι αν ήταν κόκκινο, κι αν ήταν κατακόκκινο με ρώτησε και χάθηκε στον κόσμο.

Ήταν το φως λιγοστό, όλοι γυρνούσαν σαν τους πεινασμένους λύκους σε μουσικές που γύρναγαν τα μάτια στο πρώτο- πρώτο πάθος.

Στην αιώνια μάνα, την θάλασσα η πανσέληνος είναι που καθρεφτίζει ξανά το πρόσωπο σου, εκεί που η αμαρτία πάει παρέα με το κρυφό σου πρόσωπο.

Σαν να σταμάτησες να μ αγαπάς, σαν κρύφτηκε πίσω από την λαμπερή σελήνη το πάθος του ονείρου σου.

Μου το πες με ένα δάκρυ, αν με φροντίσεις θα έχω τους καρπούς, γραμμένο σε άλλες πιο κρυφές γραφές που δεν τις βλέπεις με το πρώτο.

Λάμπει, και κάνει το μικρό, το παθιασμένο πάθος να γράφει σαν την καρδιά που δίνει με γκάζια τον παλμό της.

Έρωτας είναι τα φωτισμένα ή μήπως τα αφώτιστα σου μάτια;

Αναρωτιέμαι κι εσύ κρύβεις όλο το μαγικό σου χρώμα, άσπρο, λευκό με το φεγγάρι σύνορο να δίνει την φωτιά του.

Μια μουσική πνίγει ξανά τα θέλω μα πόσο ψάχνω πάλι την ματιά σου, εκείνο το πρόσωπο που έχει το φεγγάρι το δεξί είναι σαν το δικό σου πλάνο, εκείνο που μου μοίρασες την νύχτα, μια νύχτα σιωπηλή σαν του Σαββάτου η μάνα, η Κυριακή.

Χάνομαι σε κάθε κοίταγμα, είναι η αποψινή πανσέληνος θαρρώ, που με έκανε και έχασα το φως μου.

Ξημερώματα Τρίτης, 5 Ιούνη 2012.
Σε μια χώρα λίγο κατεστραμμένη
γράφει  ο Μανώλης Δημελλάς


πηγη