Ανοιχτή επιστολή στην Εισαγγελέα Ανηλίκων Θεσσαλονίκης κ. Μαρία Κωστίδου.

Κυρία Εισαγγελέα,

Την υπόθεση αναλάβατε εσείς. Κι αφού την εξετάσατε, μαθαίνουμε ότι:

1. Δεν πρέπει να αφαιρεθεί η επιμέλεια του παιδιού από τους γονείς.

2. Μετά τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, το παιδί να επιστρέψει στο σπίτι των βασανιστών του και να παρακολουθείται από παιδοψυχίατρο.

3. Ο πατέρας αφέθηκε ελεύθερος, χωρίς να του ασκηθεί ποινική δίωξη, καθώς εμπίπτει σε ειδική δωσιδικία, λόγω της δικαστικής του ιδιότητας.

4. Τα ονόματα των γονέων δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα.

Τα σημεία 3 και 4 της ανοιχτής αυτής επιστολής δεν τα χρεώνει κανείς σε σας κυρία Εισαγγελέα… Αφού «έτσι είναι ο νόμος». Τα χρεώνει σαφώς στον νομοθέτη. Που ΚΑΙ προφυλάσσει τον βασανιστή από την κοινωνική κατακραυγή ΚΑΙ παρέχει στον δικαστικό ένα είδος ασυλίας για το βαρύτατο έγκλημα. Ολοι μας βέβαια, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε αν όλοι εσείς οι δικαστικοί λειτουργοί έχετε πράξει το παραμικρό, όλα αυτά τα χρόνια, για να αρθεί αυτή η απαράδεκτη διάκριση. Πώς εσείς που υπηρετείτε τη Δικαιοσύνη, πώς εσείς - που αποφασίζετε αν εμείς οι κοινοί θνητοί είμαστε αθώοι ή ένοχοι - επιτρέπετε μια τέτοια ασυλία στον δικό σας τον κλάδο. Σε έναν κλάδο που δυνητικά θα έπρεπε - όχι μόνο να δείχνει, αλλά και να είναι «υπεράνω πάσης υποψίας»; Ξέρετε, τα περί γυναίκας του Καίσαρα, μη σας κουράζω…

Αυτό λοιπόν, αφορά το σύνολο των δικαστικών λειτουργών. Αφορά τις ηθικές τους αρχές, τα αξιακά τους συστήματα... Ας επικεντρώσουμε όμως και στην συγκεκριμένη περίπτωση που εσείς αναλάβατε.

Οποιος διαθέτει στοιχειώδη λογική, προσωπική ευαισθησία αλλά και κοινωνική ευαισθητοποίηση, προσπαθεί να κατανοήσει με ποιον γνώμονα αποφασίσατε την τύχη ενός 7χρονου θύματος μιας τόσο βάναυσης σωματικής και ψυχικής κακοποίησης (το να πετάξεις ένα μωρό παιδί μέσα στη μαύρη νύχτα έξω από το σπίτι, έρμαιο στον κάθε κίνδυνο - στα δικά μου κιτάπια είναι ανάλογου διαμετρήματος κακοποίηση). Με ποιον γνώμονα αποφασίσατε α) ότι δεν πρέπει να αφαιρέσετε τη γονική επιμέλεια και β) ότι το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο κολαστήριό του. Θεωρούμε δεδομένο ότι αξιολογήσατε τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έρευνας. Θεωρούμε δεδομένο ότι μελετήσατε προσεκτικά τις εκθέσεις που συνέταξαν οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί στο νοσοκομείο. Και γι' αυτό μοιάζει επιεικώς ακατανόητη η απόφασή σας.

Εντάξει, να παραδεχτούμε ότι η δημοσιοποίηση του ονόματος των βασανιστών συναδέλφων σας δεν ήταν στο χέρι σας. Εντάξει, να παραδεχτούμε ότι η δικαστική ασυλία δεν ήταν στο χέρι σας. Στο χέρι σας όμως ήταν η επιμέλεια του ανηλίκου. Στο χέρι σας ήταν επίσης η επιστροφή ή όχι του 7χρονου στον λάκκο των λεόντων. Κι ειλικρινά, δεν κατανοώ αυτή την απόφαση… Δεν μπορώ και δεν θέλω να την κατανοήσω…
Την περασμένη εβδομάδα «έσκασε» ένα νέο κρούσμα φρικαλέας κακοποίησης ενός 8χρονου ανάπηρου κοριτσιού στο Αγρίνιο. Εκεί τουλάχιστον, οι γονείς οδηγήθηκαν με χειροπέδες στη φυλακή. Δεν γύρισαν κύριοι στο σπίτι να πάρουν και το παιδί μαζί…

Κυρία Εισαγγελέα,

Θα αποφύγω πάσης φύσεως «λαϊκισμούς». Δεν με αφορά ποσώς - και δεν αφορά κανέναν μας - αν είστε μητέρα, αν έχετε παιδί/ά και πώς αισθάνεστε εσείς, σε προσωπικό επίπεδο, για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Θα ήταν όμως θεμελιώδες για όλους εμάς να κατανοήσουμε σε βάθος αυτή την υπόθεση. Οχι γιατί είναι η πρώτη… Ούτε γιατί θα είναι η τελευταία… Αλλά γιατί από κάπου, κάποτε πρέπει να αρχίσουμε… Από κάπου, κάποτε πρέπει να αντιδράσουμε… Από κάπου, κάποτε πρέπει να σταθούμε σαν κοινωνία δίπλα στα παιδιά αυτά. Η σιωπή μας είναι συμμετοχή, η συμμετοχή είναι συνέργεια, η συνέργεια είναι ενοχή…

Και κάποιοι από μας δεν είναι διατεθειμένοι να συνυπογράφουν εγκλήματα. Γιατί και η ανοχή - ενοχή είναι…

Περιμένοντας την απάντησή σας.
Eλενα Ακρίτα