Ποιος ήταν πραγματικά ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος; Ένας ήρωας όπως μας τον περιγράφουν τα λογοτεχνικά κείμενα και οι παραδόσεις, ο οποίος πήγε το 1187 στους Αγίους Τόπους για να τους ελευθερώσει στο όνομα της θρησκείας ή ένας απλός κατακτητής που επιζητούσε να βρει τα πλούτη της Ανατολής; Όποιος και να ήταν ο Ριχάρδος, είναι σίγουρα μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Γ’ Σταυροφορίας και της Ιστορίας της Μεσαιωνικής Ευρώπης γενικότερα.
1.Καταγωγή Ριχάρδου
Γεννήθηκε στην Οξφόρδη στις 8 Σεπτεμβρίου του 1157 και απεβίωσε το 1199.
Ήταν ο τρίτος υιός του Ερρίκου Β’ της Ανδεγαυικής δυναστείας των Πλανταγενετών (η οποία είναι
γαλλικής καταγωγής και βασίλεψε στην Αγγλία για τρεις αιώνες και είχε 13 βασιλείς.) και της Ελεονόρας της Ακουϊτανίας.

2.Τίτλοι Ριχάρδου
Α) Βασιλεύς της Αγγλίας από τις 6 Ιουνίου 1189 μέχρι το θάνατο του
Β)Δούκας της Νορμανδίας, της Ακουϊτανίας(1168), του Γκάσκονυ,
Γ) Λόρδος της Ιρλανδίας και της Κύπρου
Δ)Κόμης της Ανζού, του Μαίν, της Νάντ, του Πουατιέ (1172)
Ε)Επικυρίαρχος όλης της Βρετανίας κατά διαστήματα.
Χαρακτηρίζεται ως ο απών βασιλιάς  επειδή αν και είχε για 10 χρόνια τον τίτλο, δεν παρέμεινε στην Αγγλία παραπάνω από 6 μήνες κατά τη διάρκεια της βασιλείας του.

3. Η ζωή του Ριχάρδου
Ο Ριχάρδος ήταν ο ευνοούμενος υιός της μητέρας του Ελεονόρας.
Ονομάστηκε Λεοντόκαρδος λόγω του θάρρους που επέδειξε στις μάχες.
Μιλούσε και έγραφε πάντοτε στη μητρική του γλώσσα ,τα γαλλικά. Μας έχουν μάλιστα διασωθεί πολλά ποιήματα του. Απαξίωσε μάλιστα να μάθει την αγγλική.
Απέφευγε να μείνει ακόμα και στην Αγγλία προτιμώντας να ζει στη Γαλλία, στο Δουκάτο της Ακουϊτανίας, στη Νοτιοδυτική Γαλλία, προτιμώντας το ως σημείο ανεφοδιασμού του στρατού του.
Θεωρούσε εαυτόν Γάλλο βασιλιά της Αγγλίας.
Στην ηλικία των 16, είχε ήδη τον δικό του στρατό, με τον οποίο κατέστειλε μάλιστα μία εξέγερση στο Ποιτού, η οποία έγινε ενάντια στον πατέρα του.
Ήταν από τους κεντρικούς αρχηγούς της  Γ’ Σταυροφορίας πετυχαίνοντας μάλιστα και πολλές νίκες εναντίον του Μουσουλμάνου αντιπάλου του, Σαλαντίν, αλλά δεν κατάφερε να ανακτήσει την Ιερουσαλήμ.

Α. Τα νεανικά του χρόνια
Ο Ριχάρδος γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1157, πιθανών στο παλάτι της Μπομώντ.
Ήταν ο νεώτερος αδελφός των Γουλιέλμου Θ’, Ερρίκου του Νεώτερου, και της Ματθίλδης.
Ήταν επίσης μεγαλύτερος των Γοδεφρίγου Β’, Λεονώρας της Αγγλίας, Ιωάννα της Αγγλίας, Ιωάννη του Ακτήμονος.
Επειδή ήταν  ο τρίτος υιός στην οικογένεια, δεν περίμενε ποτέ ότι θα γινόταν βασιλιάς.
Ο πατέρας του, Ερρίκος ο Β’, ήταν ο δισέγγονος του Γουλιέλμου του κατακτητή.
Η πλησιέστερη συγγένεια με την Αγγλία, ήταν με την Ήντιθ, σύζυγο του Ερρίκου Α’ της Αγγλίας.
Σύγχρονοι ιστορικοί μάλιστα συνδέουν την οικογένεια με τους Αγγλοσάξονες βασιλείς της Αγγλίας, καθώς και με τον Αλφρέδο τον Μέγα.
Όταν ο πατέρας του πήγαινε στη Σκοτία, ο ίδιος παρέμενε  στην Αγγλία.
Ανατράφηκε από την Ιοδιέρνη την οποία αντάμειψε αργότερα για την προσφορά της.
Δεν έμαθε ποτέ Αγγλικά αλλά χρησιμοποιούσε μόνο τα Γαλλικά στα γραπτά του καθώς και την Γλώσσα του οκ(τοπική διάλεκτος της Νοτιοδυτικής Γαλλίας)
Aπό τότε επέδειξε σημαντικά πολιτικά και στρατιωτικά προσόντα.
Προσπάθειες για επιγαμίες
Η πρακτική των συμμαχιών μέσω του γάμου ήταν πολύ συνηθισμένη κατά τον Μεσαίωνα.
Τον Μάρτιο του 1159, κανονίστηκε ο Ριχάρδος να παντρευτεί με μία από τις κόρες του Κόμη Μπερενζέρ Δ’ της Βαρκελώνης. Ωστόσο οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν και ο γάμος δεν έγινε ποτέ.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ριχάρδου, ο Ερρίκος ο Νεώτερος, παντρεύτηκε το 1160 την Μαργαρίτα, κόρη του Λουδοβίκου του Ζ’ , βασιλιά της Γαλλίας, και διαδόχου του θρόνου.
Παρά αυτήν την μίξη των οίκων των Πλανταγενετών και των Καπετιανών(οίκος του γαλλικού θρόνου, οι συγκρούσεις συνέχισαν να υπάρχουν.
Αρχικά, το 1160 ο Ριχάρδος ήταν να παντρευτεί την Αλίκη. Τον γάμο όμως εμπόδισε ο Λουδοβίκος. Με επέμβαση του πάπα Αλέξανδρου Γ’ συνάφθηκε συνθήκη ειρήνης, το 1168, ενώ τον επόμενο χρόνο, το 1169, ο αρραβώνας επισημοποιήθηκε.
Το μοίρασμα της δικαιοδοσίας
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ριχάρδου, ο Ερρίκος ο Νεώτερος, στέφθηκε το 1170 βασιλιάς της Αγγλίας, ως Ερρίκος Γ’, τίτλος που δεν του απεδόθη ποτέ. (Για να ξεχωρίζει από τον Ερρίκο Γ’, τον ανιψιό του)
Το 1173 ο Ριχάρδος συμμαχεί με τους αδελφούς του Ερρίκο και Γοδεφρείγο και τη μητέρα του Ελεονόρα προκειμένου να ανατρέψουν τον πατέρα τους. Η επανάσταση όμως απέτυχε, η μητέρα τους αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε, ενώ ο Ριχάρδος αδύναμος καθώς ήταν (μόλις 17 ετών) δήλωσε υποταγή στον πατέρα του.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Ζαν Φλωρί, η Ελεονόρα ουσιαστικά υποκίνησε τους υιούς της εναντίον του πατέρα τους.
Τα τρία αδέρφια υποβοηθήθηκαν από τον βασιλιά Λουδοβίκο της Γαλλίας καθώς και διάφορους ευγενείς της Γαλλίας. Όταν αιχμαλωτίστηκε όμως από το μισθοφορικό στρατό του Ερρίκου Β’ (20.000 άνδρες) η Ελεονόρα, ο Ριχάρδος έμεινε ουσιαστικά μόνος του.
Οι επαναστάτες είχαν αρχικά καταλάβει σημαντικές περιοχές, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γαλλία, κυρίως μέσω υποσχέσεων για χρήματα από τον Λουδοβίκο. Κάποιες από αυτές ήταν το Τσέστερ, το Νόρφολκ, η Ομάλ(ΒΔ), το Ντόλ (Βρεττάνη) κ.α.
Η επανάσταση όμως κατεστάλη γρήγορα, όταν συνελήφθησαν οι Βρετανοί βαρόνοι που είχαν συνταχθεί με το Ριχάρδο και τα αδέλφια του. Επίσης, ο Ερρίκος ο Β’ νίκησε και τον Λουδοβίκο, ο οποίος υπέγραψε εκεχειρία μαζί του(8 Σεπ.1174) . Τα τρία αδέλφια ζήτησαν αμέσως συγχώρεση από τον πατέρα τους, ο οποίος την δέχτηκε, και μάλιστα τους έδωσε και κάποιες περιοχές να διοικούν, όχι βέβαια στο μέγεθος που ήθελαν.
Όχι μόνον αυτό αλλά επίσης ο Ριχάρδος στέλνεται από τον πατέρα του να πολεμήσει στην Γαλλία εναντίον των βαρόνων που πριν ήταν σύμμαχοί του.  Επίσης σε πολλές διοικητικές περιφέρειες της Γαλλίας, σημειώθηκαν εξεγέρσεις εναντίον του ίδιου του Ριχάρδου, τις οποίες όμως γρήγορα κατέστειλε. Από αυτήν την περίοδο, το διάστημα δηλαδή 1179-1182 περίπου, από το ατρόμητο θάρρος που επεδείκνυε στις μάχες, λαμβάνει το παρανόμι με το οποίο θα μείνει γνωστός σε ολόκληρη την ιστορία: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Richard the Lionheart, Richard Coeur de lion.
Tην περίοδο 1180-1183 πεθαίνουν τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, και ο Ριχάρδος μένει ουσιαστικά ως μόνος διάδοχος του θρόνου.
Αλλά παρόλα ταύτα, οι συγκρούσεις με τον πατέρα του, μέχρι το θάνατο του δεύτερου, ουδέποτε σταμάτησαν. Ακόμα και με τον μικρότερο αδελφό του, Ιωάννη τον Ακτήμονα ήρθε πάρα πολλές φορές αντιμέτωπος.
Το 1187 ο Ριχάρδος συνδέεται φιλικά με τον νεαρό βασιλιά της Γαλλίας Φίλλιπο τον Β’
Το 1188 ο Ερρίκος ο Β’ είναι έτοιμος να παραδώσει στον Ιωάννη τον Ακτήμονα την Ακουϊτανία.
Το 1189 ο Ριχάρδος προσπαθεί να κερδίσει τον θρόνο της Αγγλίας. Στις 4 Ιουλίου με τη βοήθεια του Φιλλίπου, νικούν τον Ερρίκο στο Μπαλάνς (ΝΔ Γαλλία). Δύο μέρες αργότερα, ο Ερρίκος πεθαίνει και ο Ριχάρδος γίνεται αμέσως Βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Νορμανδίας και του Ανζού.

H στέψη του Ριχάρδου
Ο Ριχάρδος στέφθηκε επισήμως δούκας στις 20 Ιουλίου του 1189 και βασιλιάς της Αγγλίας στο Αβαείο του Γουέστμινστερ στις 3 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Κατά την τελετή, ο Ριχάρδος απαγόρευσε την παρουσία των Εβραίων ηγεμόνων και των ομόθρησκών τους. Ακόμα και όταν κάποιοι εμφανίστηκαν με δώρα για τον βασιλιά, ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου και αμέσως σημειώθηκε το ίδιο στο Λονδίνο καθώς διέρρευσε η φήμη πως αυτό έγινε κατ’ εντολή του βασιλιά. Αν και δήθεν θα τιμωρούσε τους υπαίτιους των σφαγών, με διάταγμα που εξέδωσε ο ίδιος ο Ριχάρδος, εντούτοις μόνο μερικοί ταραξίες, οι οποίοι είχαν επιτεθεί κατά λάθος σε μερικά χριστιανικά σπίτια, τιμωρήθηκαν.
ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ
Οι οπαδοί του Μωάμεθ, με τους ιερούς πολέμους, είχαν κατακτήσει ακόμα και τα ιερά μέρη όπου είχε ζήσει ο Ιησούς Χριστός, που οι χριστιανοί θεωρούσαν ιερά. Οι προσκυνητές που πήγαιναν να επισκεφτούν την Ιερουσαλήμ ληστεύονταν συχνά από τους μουσουλμάνους. Τότε ο πάπας κάλεσε όλους τους Ευρωπαίους ηγεμόνες να πάνε στους Αγίους Τόπους να πολεμήσουν κατά των οπαδών του Μωάμεθ και νε ελυθερώσουν την Ιερουσαλήμ και τον Πανάγιο Τάφο. Πολλοί ηγεμόνες ανταποκρίθηκαν. Οι επιχειρήσεις τους ονομάστηκαν Σταυροφορίες επειδή γίνονταν κάτω από το σύμβολο του Σταυρού. Η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε και χάθηκε πολλές φορές. Οι σταυροφόροι βρήκαν ευκαιρία και ξεχνώντας τον ιερό σκοπό τους λεηλάτησαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και έγιναν η αιτία της καταστροφής της. Στις Σταυροφορίες, που διήρκεσαν διακόσια χρόνια, πήραν μέρος και πολλοί βασιλείς.
Ο Ριχάρδος είχε ήδη γίνει μέλος των σταυροφόρων από το 1187. Το 1188 ο πατέρας του και ο Φίλιππος Β’ της Γαλλίας αποφάσισαν από κοινού την εκκίνηση μίας νέας (Γ’) Σταυροφορίας μόλις μαθεύτηκε στη Δύση ότι η Ιερουσαλήμ κατελήφθη από τον Σαλαδίνο, ηγέτη τον Μουσουλμάνων, στον οποίο ο Ριχάρδος, αν και αντίπαλοι, είχε μεγάλη εκτίμηση.
Όταν πέθανε ο πατέρας του, και ο Ριχάρδος έγινε πλέον βασιλιάς, αποφασίζει να συνεχίσει το έργο του. Έρχεται και εκείνος σε συμφωνία με τον Φίλλιπο να προχωρήσουν από κοινού στη Σταυροφορία. Αυτό περισσότερο γιατί φοβούνταν μήπως εκμεταλλευτεί ο ένας την απουσία  του άλλου και προχωρήσει στην κατάληψη των εδαφών του.

H ΤΡΙΤΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ
Η Φραγκική Συρία, κατά το 1188, εκτός από μερικά ορεινά κάστρα, όπως το απόρθητο Κράκ των Ιπποτών και το Μαρκάμπ, περιοριζόταν ουσιαστικά μέσα στα τείχη της Τύρου, της Τρίπολης, της Τορτόσας και της Αντιόχειας. Δεν υπήρχε πλέον φραγκικός (ουσιαστικά δυτικός) αποικισμός στον οποίο θα μπορούσε να στηριχτεί κάποιος.
Όμως ένας νέος ηγέτης φαίνεται να εμφανίζεται στη γενικότερη πικρία που επικρατεί στις τάξεις των Δυτικών, μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαδίνο. Αυτός ήταν ο Κονράδος της Μομφεράτης ένας άνθρωπος που δεν είχε ζήσει την φρίκη του πολέμου και έιχε ως στόχο την διατήρηση των Δυτικών κτήσεων στους Αγίους Τόπους. Με την βοήθεια του επισκόπου της Τύρου, καλεί τους βασιλείς Γαλλίας, Φίλλιπο (Αύγουστο) Β’, της Αγγλίας Ερρίκο Β’ Πλανταγενέτο (πατέρα του Ριχάρδου) και τον γερμανό αυτοκράτορα  Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα. Οι δύο πρώτοι λόγω της διαμάχης που προαναφέρθη δεν τήρησαν τον λόγο τους. Ο Φρειδερίκος όμως τήρησε την υπόσχεσή τοου και ξεκίνησε. Είχε νικηφόρα πορεία (Ικόνιο νίκησε  τους Σ.Τούρκους ) και γενικότερα προκάλεσε με τον οργανωμένο και δυνατό στρατό του τον φόβο στους Μουσουλμάνους, ο θάνατος όμως του Φρειδερίκου στον ποταμό Σελέφ στην Κιλικία, εξασθένησε την γερμανική σταυροφορία.
Έτσι, μέρος των σταυροφόρων γύρισε στην Ευρώπη και άλλο παρέμεινε βοηθώντας τους άλλους χριστιανούς με εναλλάξ καταλήψεις σημαντικών θέσεων.
Εν τω μεταξύ ο Κονράδος ανέπτυξε σχέσεις αβρότητας με τον Σαλαδίνο και ανταγωνισμού με έναν άλλο ηγεμόνα, τον Γκυ του Λουζινιάν, ο οποίος ήθελε και αυτός τα εδάφη του στην Ανατολή. Η Ισαβέλλα, μία βυζαντινή πριγκίπισσα, σύζυγος ενός φίλου του Γκυ, στάθηκε αφορμή για την διαμάχη.
Την λύση πλέον θα έδιναν οι βασιλείς Αγγλίας και Γαλλίας, οι οποίοι είχαν πλέον από κοινού αποφασίσει την έναρξη μίας νέας Σταυροφορίας.
Ο Ριχάρδος φεύγει μαζί με τον Φίλιππο στις 4 Ιουλίου 1190 απ το Βαζελαί για τους Αγίους Τόπους.
Φτάνουν στην Σικελία όπου καθυστερούν για έξι περίπου μήνες, ενώ ο χριστιανικός στρατός που πολεμούσε στην Άκρα τους περίμενε!
Ο Φίλιππος φεύγει στις 30 Μαρτίου 1191 από τη Μεσσήνη και φτάνει στις 20 Απριλίου στην Άκρα.
Ο Ριχάρδος φεύγει στις 10 Απριλίου. Μία φοβερή θύελλα τον αναγκάζει να προσαράξει στην Κύπρο. Ο βυζαντινός ηγεμόνας Ισαάκιος Κομνηνός δείχνει εχθρική στάση εναντίον του και ο Ριχάρδος του επιτίθεται στην Τρεμιθούσα και στα τέλη Μαΐου μπαίνει κατακτητής στη Λευκωσία, με την βοήθεια του Γκύ.
Στις 7 Ιουλίου ενώνεται με τον Φίλιππο στην Άκρα.
Καταστρώνουν τα σχέδια κατάληψης της πόλης χωρίζοντας σε δύο τμήματα την επίθεση.
Στις 12 Ιουλίου, οι Μουσουλμάνοι μη  αντέχοντας άλλο την πολιορκία αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν και οι Σταυροφόροι μπαίνουν νικητές στην πόλη.
Στις 2 Αυγούστου ο Φίλιππος φεύγει για την Ευρώπη έχοντας δώσει λύση και στις διαμάχες των τοπικών ηγεμόνων και αφήνει την συνέχεια των επιχειρήσεων στο Ριχάρδο.
Ο Ριχάρδος μπορεί να ήταν ο πιο φοβερός πολεμιστής της εποχής του, συχνά όμως υπέπιπτε σε σφάλματα, όπως αυτό της 20ης Αυγούστου που διέταξε την εκτέλεση εν ψυχρώ 3.000 αιχμαλώτων μπροστά στην Άκρα. Αυτή του η πράξη, εκτός του ότι ήταν απάνθρωπη, ήταν και ένα μεγάλο του σφάλμα.
Ο Σαλαδίνος ως τότε είχε επιδείξει πολύ μεγάλο ανθρωπισμό, παρά την δίνη του πολέμου. Όταν κατά την πολιορκία της Άκρας ο Ριχάρδος είχε αρρωστήσει, ο Σαλαδίνος του έστειλε φάρμακα και δώρα. Με αυτήν του πράξη έχανε ουσιαστικά ένα μεγάλο μέσο για ανταλλαγές αιχμαλώτων. Σε αντίποινα ο Σαλαδίνος προχώρησε και αυτός σε εκτελέσεις Φράγκων.
Ο Ριχάρδος προσπάθησε την ανακατάληψη της Παλαιστίνης, από τον Άγιο Ιωάννη της Άκρας ως την Ασκάλωνα.
Ο φραγκικός στρατός προχωρούσε κατά μήκος της ακτής από βορρά προς νότο, κι ανεφοδιαζόταν από σταθμό σε σταθμό από το χριστιανικό στόλο που κυριαρχούσε στη θάλασσα.
Ο Σαλαδίνος ακολουθούσε παράλληλη πορεία από την πλευρά των λόφων, προσπαθώντας να επωφεληθεί το παραμικρό λάθος των Φράγκων για να παρενοχλήσει και να αιφνιδιάσει τον Ριχάρδο.
Για τους Μουσουλμάνους, οι φράγκοι ήταν οι σιδερένιοι άνθρωποι με τις πανοπλίες τους, καθώς μπορούσαν να αποκρούσουν οποιαδήποτε επίθεση με βέλη. Οι δε Μουσουλμάνοι εκμεταλλεύονταν την ευκινησία τους.
Ο στρατός παρά τις ενοχλήσεις, συνέχιζε την πορεία του. Πέρασαν τον Κάρμηλο, στην Καισάρεια, στο Αρσούφ…
Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο Σαλαδίνος περίμενε τους φράγκους στον φοινικώνα του Αρσούφ. Οι Μουσουλμάνοι  τους είχαν περικυκλώσει και με τα βέλη τους είχαν σκοτώσει τα περισσότερα άλογα. Οι Φράγκοι πίστεψαν πως ήταν πλέον χαμένοι.
Ο Ριχάρδος όμως, αν και μέτριος στα πολιτικά ζητήματα, ήταν ένας ατρόμητος πολεμιστής στη μάχη. Έδινε συνεχώς εντολές στα τάγματα να κρατήσουν την άμυνα και να μην διασπούν τις γραμμές τους. Προετοίμασε μία κυκλωτική επέλαση που αν πετύχαινε θα προκαλούσε την αιχμαλωσία/καταστροφή όλου του μουσουλμανικού στρατού. Με την πρώτη επέλαση των Φράγκων, οι Μουσουλμανικές γραμμές διασπάστηκαν και τράπηκαν σε φυγή.
Η νίκη του Αρσούφ είχε τεράστια απήχηση. Έδωσε ισχύ στους σταυροφόρους και ηθικό. Ο Σαλαδίνος κατάλαβε πως δεν μπορούσε πλέον να τον αντιμετωπίσει σε ανοικτό πεδίο και θα αρκεστεί στο να ερημώνει τις περιοχές, ώστε να μην βρίσκουν οι Φράγκοι σημεία ανεφοδιασμού. Έτσι σχηματίστηκαν πολλά καραβάνια Μουσουλμάνων προσφύγων προς την Αίγυπτο.
Όλο το στράτευμα πλέον επιθυμούσε να  ξεκινήσει για την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ. Ο Σαλαδίνος με την τακτική των βεδουίνων ακολουθούσε κατά πόδας τον Ριχάρδο από τα υψώματα της γύρω περιοχής. Ο στρατός του ήταν έτοιμος να ξεκινήσει οποιαδήποτε στιγμή την επίθεση.
Ο Ριχάρδος είχε πολλές φορές την ευκαιρία να ξεκινήσει την επίθεση στην Ιερουσαλήμ. Επειδή όμως ήξερε ότι βρισκόταν σε εχθρικό περιβάλλον, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Σαλαδίνο, διότι φοβόταν πανωλεθρία του στρατού.

Οι Φράγκοι είχαν πλέον υπό την κατοχή  τους την παράκτια περιοχή ενώ οι Μουσουλμάνοι την ενδοχώρα.
Για να μην υπάρξουν περαιτέρω συγκρούσεις, παραλίγο να υπάρξει γάμος μεταξύ του Μελίκ-ελ-Αντίλ, αδελφού του Σαλαδίνου και της Ιωάννας της Σικελίας, αδελφής του Ριχάρδου, οι οποίοι θα βασίλευαν σε μία ουδέτερη Ιερουσαλήμ.
Οι διαπραγματεύσεις όμως συνεχώς καθυστερούσαν με αποτέλεσμα ο Ριχάρδος να προκαλεί συνεχώς εμπλοκές μπροστά στα τείχη της Ιερουσαλήμ.
Οι κινήσεις του αυτές δεν επέφεραν ούτε μία τελική μάχη, ούτε μία συμβιβαστική ειρήνη.
Τον Ιούλιο του 1192 ο Ριχάρδος άφησε με μικρή φρουρά την πόλη της Γιάφας και ο Σαλαδίνος κάνει τότε αιφνισιαστική επίθεση. Η φρουρά κράτησε όσο μπορούσε, και ήταν μάλιστα έτοιμη να συνθηκολογήσει όταν εμφανίστηκε ο Ριχάρδος εμφανίστηκε ξαφνικά στο λιμάνι με γενοβέζικες γαλέρες.
Ο Ριχάρδος, σύμφωνα με τον Αμβρόσιο, ιστορικό της εποχής, εκείνη την ημέρα επιβεβαιώνει το όνομα που του δώθηκε (Λεοντόκαρδος) καθώς αγωνίστηκε με θάρρος και πέτυχε την νίκη εναντίον των εχθρών του.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑΣ
Παρά τα κατορθώματα του Ριχάρδου, οι εξελίξεις στην Ευρώπη τον καλούσαν να γυρίσει πίσω.
Ο Φίλιππος Αύγουστος και ο Ιωάννης ο Ακτήμων σφετερίζονταν τα εδάφη του Άγγλου βασιλιά.
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1192 κλείνει συμφωνία ειρήνης με τον Σαλαντίν, σύμφωνα με την οποία, οι Φράγκοι θα κρατούσαν τις περιοχές που είχαν καταλάβει με τα όπλα (παραθαλάσσια περιοχή Γιάφας, Συρίας ) , ενώ οι Μουσουλμάνοι το εσωτερικό της με την Ιερουσαλήμ.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ – ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ
Κατά την επιστροφή του στην Ευρώπη, ο Ριχάρδος ναυάγησε στην Κέρκυρα, η οποία ανήκε στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Μεταμφιεσμένος σε Ναϊτη ιππότη, πήρε μόνος του το δρόμο προς την Κεντρική Ευρώπη.
Κοντά στη Βιέννη της Αυστρίας, αιχμαλωτίστηκε από τον Γερμανό αυτοκράτορα, Ερρίκο ΣΤ’, κατηγορούμενος ότι δολοφόνησε τον γαμπρό του Λεοπόλδου Ε’, Κονράδο της Μομφεράτης.
Αρχικά κρατήθηκε στο κάστρο Κουέρινγκερ στη μικρή πόλη Ντίρνσταϊν της Αυστρίας. Σύμφωνα με το θρύλο απελευθερώθηκε από τον πιστό του τροβαδούρο, Μπλοντέλ, ο οποίος τον αναζητούσε σε όλη την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα όμως ο Ριχάρδος παρέμεινε φυλακισμένος σε διάφορα μέρη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η μητέρα του Ελεονώρα, προσπάθησε να συγκεντρώσει τα 150.000 μάρκα που ζήτησε ο Ερρίκος ΣΤ’, τα οποία στη συνέχεια έριξε στις 100.000. Ο Ιωάννης ο Ακτήμων του έστειλε κρυφά 80.000 με σκοπό να κρατηθεί φυλακισμένος, τα οποία όμως δεν δέχτηκε ο Ερρίκος.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1194 απελευθερώνεται.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ
Κατά την απουσία του ο Ιωάννης ο Ακτήμων σφετερίστηκε τον θρόνο. Ο Ριχάρδος όχι μόνο τον συγχώρησε, αλλά τον έθεσε και διάδοχο του θρόνου.
Σύναψε συμμαχίες εναντίον του Φιλίππου Αυγούστου Β’ και κατάφερε αποφασιστικές νίκες εναντίον του.
Το 1198 προσθέτει στους τίτλους τη φράση “Ο θεός και το δικαίωμά μου” (Dieu et mon droit), εννοώντας ότι δεν είναι κανένας άλλος ανώτερος του παρά μόνο ο Θεός ,φράση που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα ως το εθνικό σύνθημα της Αγγλίας.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ
Η ιστορία που κατέληξε τελικά στην δολοφονία του ξεκίνησε από την Ακουϊτανία, όπου κάποιος αγρότης βρήκε σε ένα χωράφι έναν μεγάλο θησαυρό από χρυσά νομίσματα και αγάλματα. Ο φεουδάρχης της περιοχής αρνήθηκε όπως όφειλε να παραδώσει τον θησαυρό στον βασιλιά Ριχάρδο, που αποφάσισε με στρατιωτικά μέσα να καταλάβει το χωριό. Τελικά σε μια επιθεώρησή του στο κάστρο του χωριού, κυκλοφορώντας χωρίς πανοπλία, δέχτηκε βέλη που τον τραυμάτισαν θανάσιμα. Λίγο πριν ξεψυχήσει, διέταξε να του φέρουν μπροστά του το δολοφόνο του: ήταν ένα παιδί που ισχυριζόταν ότι ο Ριχάρδος σκότωσε τον πατέρα του και τους αδελφούς του. Ο Ριχάρδος το συγχώρησε και διέταξε να το αφήσουν να φύγει χωρίς να το πειράξουν. Ο εγκέφαλος του Ριχάρδου τάφηκε στο αβαείο του Σαρρού στο Πουατού, η καρδιά του τοποθετήθηκε στον Καθεδρικό ναό της Ρουέν και το υπόλοιπο σώμα του στο αβαείο του Φοντεβρώ.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ
Ακόμα αναζητείται αν συναντήθηκαν ποτέ ο Ριχάρδος και ο Ρόμπεν του Λόξλεϋ καθώς υπάρχουν συνολικά δέκα άτομα με το όνομα αυτό που εμφανίζονται μεταξύ 1180 και 1300! Τα στοιχεία τους βεβαίως δεν έχουν εξακριβωθεί. Σίγουρα τροφή για αναζήτηση έχουν δώσει τα μυθιστορήματα των Αλεξάνδρου Δουμά και σερ Γουόλτερ Σκότ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αυτός λοιπόν ήταν ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. Λίγα λόγια σίγουρα δεν μπορούν να κρίνουν το μέγεθος της προσωπικότητας του, ήταν όμως από τις πιο σημαντικές μορφές της Αγγλικής και της Ευρωπαϊκής ιστορίας του Μεσαίωνα γενικότερα.

γράφει ο Μάριος Χειμαριός
http://www.24grammata.com/?p=29153