Αλήθειες γραμμένες απο εναν ανένταχτο του συστήματος ενα Ιππότη της αληθινής δημοσιογραφίας...
Χειρότερο από το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός
ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον
φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει
χειρότερος φόβος από τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι
και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν από το τέλος, φοβάσαι
τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα
μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει αλλά και κανένας δεν
θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θα
αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα
προσφέρει καμιά απόλαυση; Θα αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν
γνωρίζουμε καν, όπως σε εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη
Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο
διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο από όλα είναι το δικό μας
σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των
προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της
διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το
πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και
ανεπάγγελτους; Θα αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός,
ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι
η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που
δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά
μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6
κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος
ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε
αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν
διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο
γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θα αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες
μανάδες ίσως δεν θα αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θα ανακαλύψουν τη
σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με
10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο
ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους
κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να
επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να
είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχ ν ουν την
επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό
οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους
εκτιμάμε. Θ θα αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος
και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την
Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το
διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει
με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό
ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε
πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και να
αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το
ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν
επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν
τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα
συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs,
οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη
δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θα αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε
πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα.
Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και
ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που
φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν
αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black.
Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση
δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες να αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί,
πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν
να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χι λ ιάδες
άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι
αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θα απολυθούν
κάποιοι από αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα
επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα
καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι
«Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του
Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν
επίδομα. Και όσες από αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του
γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε.
του Κώστα Βαξεβάνη.
Eυχαριστώ τον Φοίβο για το μέιλ
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
6 Μηνύματα στην ανάρτηση "....Η Χαμένη Τιμή Του Χλιδόφτωχου.."
Tάνια μου
το έλαβα και εγώ σε mail, το διάβασα και ενώ στην
αρχή με εντυπωσίασε όπως πολλά απο αυτού του είδους
που λαβαίνω, τελικά διαφωνώ σε πάρα πολλά.
Είναι ανάγκη να μείνουν τα παιδιά μας χωρίς δουλειές,
χωρίς μέλλον για οικογένεια, οι συνταξιούχοι χωρίς σύνταξη
για να παταχθεί η διφρθορά? Είναι δυνατόν να πιστέψω πως ο κάθε
πολιτικός θα πάει να εξασκήσει το παλιό του επάγγελμα, ( αν είχε και ποτέ επάγγελμα πέρα απο την πολιτική) για να ζήσει? Το Καραμανλέικο, το Μητσοτακέικο, το Παπανδρέικο και οι λοιποί σφουγγοκωλάριοι έχουν ανάγκη ένα μεροκάματο?
Είναι ανάγκη να γυρίσουμε στον αραμπά και στην ασχετοσύνη για να
γίνουμε καλύτεροι? Είναι δυνατόν ο κόσμος να κάνει βήματα πίσω?
Οχι , δεν το πιστεύω και δεν το δέχομαι και δεν το καταλαβαίνω έτσι απλά
όπως το δίνει αυτή η επιστολή.
Παιχνίδια είναι όλα αυτά, κάποια στιγμή θα μάθουμε τι και πως έπρεπε
να θυσιαστεί ένας ολόκληρος λαός σε ποιανών τα συμφέροντα.
Μήνες ταξιδεύειτο ρομαντικό αυτό κείμενο που όταν πρωτοαναρτήθηκε στη LIfo μάζεψε πολλά αρνητικά σχόλια για τον απλουστευτικό λαϊκισμό του, τη σαχλή ωραιοποίηση ενός παρελθόντος που ουδείς επιθυμεί να ζήσει & την πουριτανική μισογυνική επιθετικότητα προς τις γυναίκες & τη στοιχειώδη φροντίδα για την εμφάνισή μας.
Θα το προσπερνούσα εδώ αλλά επειδή διάβασα το σχόλιο της Levina συμμετέχω για να πω πως συμφωνώ & επαυξάνω με την ελπίδα όποιος το δει σ΄εσας να μην το επαναναρτήσει.
Την εποχή του Ρίζου το 'Ελληνική Ταινία' ήταν συνώνυμο του υπερβολικού συναισθηματισμού και της ωραιοποίησης της μιζέριας (ώστε να αντέξει τη φτώχεια του ο θεατής).
Δυστυχώς μαζί με την εξαφάνιση του γυναικείου καλωπισμού που τόσο ενοχλεί Το Βαξεβάνη & τους αναγνώστες του εξαφανίζεται κι ο πολιτισμός.
Θυμάμαι την εποχή που ταινίες & βιβλία (όπως & ρούχα ανθρώπινα) έρχονταν με καθυστέρηση χρόνων, τότε που οι Έλληνες περίμεναν να μάθουν από τους τουρίστες τι γίνεται στον κόσμο.
Εκεί να δείτε ταξικές διακρίσεις!
Διότι είτε μας αρέσει ή όχι, η οικονομική άνεση φέρνει επιλογές.
Προς τις Αγαπητές Δαφνη Χρονοπούλου και Levina
Απαντώ και στις δυο διότι πάνω κάτω λέτε τα 'ιδια..
Προσέχω πάντα και επιλέγω τα κείμενα που αναρτώ εκτος απο καποιες εξαιρέσεις που την "πάτησα¨ απο μέιλ...
Κείμενο του Βαξεβάνη αναρτώ για πρώτη φορά ,τον γνωρίζω απο τα ρεπορτάζ του γιάυτό και με εξέπληξε το κείμενο αυτό. Είναι απο τους λίγους δημοσιογράφους που εκτιμώ και ας μου επιτραπεί να πω εμπιστεύομαι...
Θα σας πω οτι τίποτε απο αυτά δεν με ξένισε ,και τα περισσότερα ειναι αλήθεια!! Δεν υπήρξαν οι ....νεόπλουτοι?? δεν υπήρχαν οι Φιλιπινέζες ??και δεν μιλώ για την επαρχία μεγαλώσαμε μόνες τα παιδιά μας έχοντας την αποκλειστική ευθύνη .
Ο Νεοπλουτισμός υπήρξε άφθονος στην Ελλάδα χάσαμε το μέτρο ως συνήθως ... Δεν μας εμπόδισε και ούτε θα μας και ούτε μπορεί να μας εμποδίσει κανείς να ειμαστε γυναίκες χωρίς να χρειάζεται να κυνηγούμε την μόδα!
Ισως σε κάποια πράγματα να έχετε δίκιο αλλά την ευθύνη ΚΑΙ το ρίσκο των αναρτήσεών του!!
Σας εκτιμώ και σας ευχαριστώ που επισκέπτεσθαι και διαβάζετε το μπλογκ!
Αν προσέξετε η ώρα ειναι 6.30 τωρα αρχίζει η μερα μου και τελειώνει αργά θεωρω τον εαυτό μου τυχερό που έχει δουλει'α!!
Να είστε καλά!
Συμπληρώνω την ευθύνη των αναρτήσεων την φέρει αυτός που θα αποφασίσει και κρίνει οτι π΄ρεπει να διαβαστεί..
Αγαπητή Τάνια το καλό του Διαδικτύου είναι η αμεσότητα και το αμφίδρομο της εκφοράς απόψεων.
Διαφωνώ μαζί του διότι απλοποιώντας ρομαντικά δίνει άφεση στους παλαιότερους.
Οι παππούδες μου μιλούσαν για το νεοπλουτισμό των Μαυραγοριτών κι αργότερα των εργολάβων (που έκαναν την Αθήνα/Ελλάδα όπως την έκαναν), οι γονείς μου έζησαν τους νεόπλουτους της Χούντας, στρατοτέτοιους κι αστυνομικούς που εμφανίστηκαν ως κάστα τότε. Εγώ πρόλαβα το νεοπλουτισμό του πρώτου ΠΑΣΟΚ, μουστάκια βαριά με κροκοδειλί ανδρικό τσαντάκι στο Κολωνάκι και πιάτα στα μπουζούκια. Η 'ψυχοκόρη' από το χωριό έγινε Φιλιπινέζα καθώς μικραίνει η γη αλλά το χρήμα εξακολουθεί να αλλάζει χέρια με ταχύτητα (ειδικά σε μιά χώρα πολιτικόπληκτη σαν τη δική μας).
Η ψυχοκόρη από το χωριό έγινε Φιλιπινέζα μα η ουσία δεν άλλαξε (παρά για την ψυχοκόρη).
Οι Ελληνικές Ταινίες (που έχουν αντικαταστήσει τη νταντά) ωραιοποιούν επειδη φτιάχτηκαν σε εποχές άγριας λογοκρισίας & σε εποχή τέτοιας μιζέριας που ο κόσμος δεν άντεχε προβληματισμούς.
―Μα δε συνεχίζω, τη άποψή μου τη γνωρίζετε. Όπως γνωρίζετε ίσως πως είμαι αναγνώστριά σας, σας παρακολουθώ & σας συστήνω, γι αυτό & σχολίασα.
Κι ίσως, αν προκαλεί συζήτηση, αμφισβήτηση & ανταλλαγή απόψεων, να αξίζει η επιλογή ενός κειμένου σαν αυτό.
Γι αυτό, με εκτίμηση κι ένα ευχαριστώ που ασχοληθήκατε, σας εύχομαι Καλή Ξεκούραση
@Δάφνη Χρονοπούλου
Δάφνη μου, ειλικρινά ειναι τιμή και χαρά μου να με διαβάζει μια αξιόλογη συγραφέας και μεταφράστρια οπως ειδα στο αλλο σου μπλογκ .
Και φυσικά ολα τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα όταν μάλιστα είναι και καλοπροαίρετα και με διάθεση διαλόγου όπως τα δικά σου.
Ειλικρινά χαίρομαι
Άφεση αμαρτιών και συγχωροχάρτια δεν δίνουμε σε κανεναν αυτούς θα τους αφήσουμε να τους κρίνει η ιστορία...
Να είσαι καλά και πάλι ευχαριστώ..
Με εκτίμηση ΤΑΝΙΑ
Δημοσίευση σχολίου