Άρωμα Γυναίκας: Γυναίκα, μόνη, ταξιδεύει το 1894 στην Αμερική.

0 Γυναίκα, μόνη, ταξιδεύει το 1894 στην Αμερική.

Tότε 1894 (25 ημ., περ.) και τώρα 2010 ( 9 ½ ώρες)

Η Καλλιόπη Κεχαγιά (1839 – 1905), μία ξεχωριστή γυναίκα, σε δύσκολες εποχές ταξίδεψε στον Νέο Κόσμο, τον Σεπτέμβριο του 1894.Την εμπειρία της κατέγραψε στην «Ποικίλη Στοά» του έτους 1894 απ’ όπου και μεταφέρω τα παρακάτω αποσπάσματα:

1894 Έμελλε να διαπλεύσω τον Ατλαντικό ωκεανόν δια του ατμόπλοιου «Κεφαλληνία» από Λίβερπουλ εις Βοστώνην. Είχον ήδη εν Γενεύη της Ελβετίας προμηθευτή το εισιτήριον μου από 18ης Αυγούστου. Η πόλις των Παρισίων μοι εχρησίμευσε μόνον ως σταθμός. Την 8η Σεπτεμβρίου ανεχώρησα δια Λονδίνον και μετά σταθμόν 12 ωρών ευρισκόμην ήδη εν Λίβερπουλ την 11ην του μηνός. Επιβιβάσθην επί του ατμοπλοίου «ΤINDAL» όπερ εμελλε να μας μεταφέρη εις την «Κεφαλληνίαν» ηγκυροβολημένη ως εκ του μεγέθους αυτής έξωθεν του λιμένος….

10/2/2010, ώρα: 13.05, μπήκα στην Αττική Οδό και κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο. Στις 14.30 έχω την πτήση για Ν. Υόρκη. Σκέφτομαι τα εισιτήρια. Τα έκλεισα μέσω του internet και νοιώθω…
ανασφαλής. Εκσυγχρονίσου, λέω από μέσα μου. Ο κόσμος αλλάζει. Ποιος κόσμος άραγε, σκέφτομαι. Πότε ήρθε; Ποιος το είδε; Πότε άλλαξε; Το παρόν που γίνεται παρελθόν ώσπου να ανεβοκατέβει η μπάρα των Διοδίων της Αττικής Οδού, με κουράζει.
Πάντως η Αττική Οδός είναι απόλαυση. Τι τραβάγαμε παλιά, για να φτάσουμε στο Ελληνικό!! Υποσυνείδητα σκέφτηκα την (ηλικιακά) γιαγιά μου, την Καλλιόπη Κεχαγιά, και …φασκελώθηκα

1894 Επιβιβάσθην επι της «Κεφαλληνίας», παρέδωκα τας αποσκευες μου, ότε ναύτης ευγενής τους τρόπους, μετ’ ευλαβείας πλησιάσας με ηρώτησε:
- «που είναι η πολυθρόνα σας κυρία; Δια να τοποθετήσω αυτήν, πριν ή αποπλεύσωμεν, ο βορράς είναι ισχυρός και ο σάλος προμηνύεται μέγας»
- «δεν έχω» τω απεκρίθην, αλλά δεν δύνασθε να μοι προμηθεύσετε τινά όπως και εις τους λοιπούς»
- «αι πολυθρόνες ανήκουσιν εις του ιδιοκτήτες αυτών» μοι απήντησεν. «Οι εξ Αμερικής προς την Ευρώπη διαπλέοντες ταξειδιώται φέρουσι τας πολυθρόνας αυτών και αφίνουσι ταύτας εν Λίβερπουλ μέχρις επανόδου».
Τότε είδον την πλάνη μου και παρεκάλεσα επί ενοικίω ουχί ασημάντω, λιρών δύο, να μοι δοθή πολυθρόνα του ατμοπλοίου. Εκατόν ογδοήκοντα πολυθρόναι είχον ήδη τοποθετηθή επί του ευρύχωρου καταστρώματος, ένθεν δια τας κυρίας και εκείθεν δια τους κυρίους, κατά γραμμάς και πυκνάς συστοιχίας. Υπηρέται επί τούτω τεταγμένοι περιετύλισσον ένα έκαστον των επιβατών εν σχήματι μουμίας αιγυπτιακής δια των σκεπασμάτων, των αδιάβροχων και άλλων περικαλλυμάτων, θέτοντες υπό τον αυχαίνα κυλιδρικά προσκεφάλαια. Εξεπλάγην προ της εκτάτου ταύτης κινήσεως και παρασκευής, η οποία δεν προμήνυε βεβαίως ήσυχον πλουν. «ξαπλωθήτε κυρία» μοι είπε ο ναύτης «και δόσατε μοι τα σκεπάσματα σας». Υπήκουσα και εντός 5 λεπτών περιττετυλιγμένη ως μούμια κατεκείμην…

2010 Σε δέκα λεπτά έχω φτάσει στο αεροδρόμιο. Η ώρα είναι 13.20. Κατευθύνομαι προς το περίπτερο. Εφοδιάζομαι τσιγάρα (δύσκολα βρίσκω τη μάρκα μου στα αφορολόγητα) και κατευθείαν για το check in…Επιβιβάζομαι στην προβλεπόμενη ώρα. Μέσα στο αεροπλάνο η ίδια εικόνα των τελευταίων ετών. Τρεις και ο κούκος. Πάει για κλείσιμο και τούτη η γραμμή σκέφτηκα. Όμως, το βασικό μου πρόβλημα είναι άλλο : τόσες ώρες χωρίς τσιγάρο πως θα βγουν και, κυρίως, αγανακτώ που για μια ακόμα φορά δεν έκλεισα την business (και πως θα βολέψω τα ποδάρια μου). Γαμώτο πετάει μισοάδειο, αλλά αυτή την business δεν μπορούν να τη δώσουν φθηνότερα; Αφελείς απορίες, θα έλεγε κάποιος. Βολεύομαι στη θέση μου. Δίπλα μου κάθονται δύο Ισραηλίτες, μάλλον φοβισμένοι. Στις υπόλοιπες θέσεις καμιά πενηνταριά νεαροί, μάλλον φοιτητές. Κάμποσοι ομογενείς που επιστρέφουν και ορισμένοι άλλοι διαφόρων εθνοτήτων. Ξεκινά η γνωστή καθιερωμένη ρουτίνα των αεροσυνοδών για να μας «ενημερώσουν»…

Βγάζω το βιβλίο μου και αρχίζω την ανάγνωση. Ο Ισραηλίτης δίπλα μου είναι κατασπρος σαν το πανί (ο γνωστός φόβος της πτήσης). Με κοιτάει, γελάει σαν ηλίθιος και σχεδόν τρέμει. Κατεβάζω το κεφάλι και κάνω πως διαβάζω (ελπίζω να συνέλθει γρήγορα, γιατί δεν αντέχω παρηγοριές και δράματα).

1894 Την έκτην ημέραν του πλου επορεύθην προς την πρώραν του πλοίου, όπου σμήνος ανθρώπων υπερχιλίων συνωθείτο περί τράπεζαν παρα τη οποία τρεις του ατμοπλοίου υπάλληλοι υπέβαλλον αυτούς εις δαμαλισμόν (εμβολιασμός κατα της ευλογίας). Ήσαν μετανάσται Ιρλανδοί, Σουηδοί και Γερμανοί της εσχάτης κοινωνικής θέσεως και ηθικής καταστάσεως….

2010 Τρεις ώρες πτήσης, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά ξεφυλλίσαμε οτιδήποτε πέρασε από μπροστά μας. Πλύναμε τα χεράκια μας, μας έδωσαν μαξιλάρι και κουβέρτα, χαμήλωσαν τα φώτα και αποβλακωνόμαστε στο video. Στα αεροπλάνο επικρατεί σχετική ησυχία, όλοι προσπαθούν να κοιμηθούν μπας και κερδίσουν δύο – τρεις ώρες ταξίδι. Ο Ισραηλίτης δίπλα μου έχει ηρεμήσει, πίνει συνέχεια και ξεχνάει τον πόνο του. Ελπίζω, τουλάχιστον, να είναι γερό ποτήρι, γιατί άμα αρχίσει να ξερνάει εδώ μέσα ζήτω που καήκαμε. Για καλό και για κακό αποφασίζω να μεταφερθώ στην πίσω θέση (oι μισές θέσεις του αεροπλάνου είναι άδειες και, ευτυχώς, μπορούμε να κάτσουμε άνετα)….εφτά ώρες πτήσης. Το απόλυτο βασανιστήριο. Ο Ισραηλίτης μπροστά έχει έρθει στο τσακιρ κέφι. Δεν του δίνουν πια να πιει και το έχει ρίξει στο τραγούδι. Μάλλον επηρεάστηκε που ταξιδεύει με ελληνική εταιρεία και το ρεπερτόριο περιλαμβάνει όλα τα ελληνικά τραγούδια που έχουν μεταφερθεί στα Ισραηλιτικά, δηλαδή Καζαντζίδη και πάλι Καζαντζίδη και πάλι Καζαντζίδη, άντε και καμιά Γλυκερία κάπου κάπου για αλλαγή. Το τι Ζιγκούαλα άκουσα στα εβραϊκά δεν περιγράφεται. Και … με το συμπάθιο, αλλά ο Καζαντζίδης δεν μου πολυαρέσει ούτε στα ελληνικά και πολύ μάλλον στα εβραϊκά. Στην αρχή του έριχνα κάτι ματιές που σκοτώνουν, αλλά τώρα που πλησιάζουμε, και δεν έχει νόημα να κοιμηθώ, αρχίζω να το διασκεδάζω. Αδελφός λαός είναι ο λαός που μπορείς να τραγουδήσεις μαζί του σκέφτηκα… (μεταξύ μας για αποχαιρετισμό τραγουδήσαμε μαζί τη ζιγκουάλα, αλλά μην το πήτε πουθενά)

1894 Κατά την ογδόην μέραν… είμεθα πλέον ασφαλείς και επιστεύομεν εις την σταθερότητα του καιρού, ότε ήκουσα να προφέρεται μετά φόβου « Δι φογκ! Δι φόγκ! Ομίχλη!» και μετά τρόμου πάντες ητένιζον τα βορειοδυτικά του ορίζοντος… το ατμόπλοιον έπαυσε να κινήται… η ομίχλη διαρκεί πολλάκις ώρες, ακόμη και ημέρας. Ευρισκόμεθα δε εις το σημείον εκείνο του ωκεανού ένθα συνήθως συμβαίνουσι τα τρομερά ναυάγια ένεκα της ομίχλης! Ούτε φάρος ούτε πυξίς δύναται να βοηθήσει τον ναυτιλλόμενον και δια τούτο πρέπει να περιμένωμεν*… Την επόμενη ημέρα (9η) το πρωι άρχισε να διαλύεται το πυκνό σκότος…Το λυκόφως της 12ης ημέρας μάς εύρε εις την Βοστώνη (και πρέπει να συνυπολογίσουμε τις δύο εβδομάδες, περίπου, που χρειάζονταν για να φτάσεις έως το Λίβερπουλ)

2010 Μετά από 9 ½ ώρες πτήσεις προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Kennedy. Ώρα τοπική: 17 (αναχώρησα 14.30, ώρα Ελλάδας) και έχω κάθε δικαίωμα, και εγώ, να πω ότι είμαι πτώμα στην κούραση (ακόμα και αν γελά από ψηλά η (ηλικιακά) γιαγιά μου, η Καλλιόπη Κεχαγιά.

* για τον ίδιο λόγο, στο ίδιο σημείο, βυθίστηκε ο Τιτανικός (15 Απριλίου 1912)

πηγη

..