-
Δύο στοιχεία κέντρισαν αρχικά το ενδιαφέρον μου στο να διαβάσω αυτή την συνεντευξη, η εικόνα της γυναίκας, και ο τίτλος, στη συνέχεια βρ'εθηκα να "ρουφάω"τις σκέψεις, το απόσταγμα ζωής μιας γυναίκας που τα έχει....ζήσει όλα.!!.
Συνάντηση στο σπίτι της, στα Χουλάκια της Μυκόνου. Η ώρα της συνέντευξης είχε οριστεί στις 10:30. Ολα έτοιμα. Μια ψιλόλιγνη φιγούρα με πράσινο φόρεμα μας υποδέχεται. Είναι η Ντέλλα. Αέρινη, σοβαρή, φινετσάτη. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν τη γνωρίσεις προσωπικά, έχεις την εντύπωση ότι είναι μια κοσμική κυρία που ξοδεύει τον χρόνο της στα ταξίδια και τα πάρτι. Για να έρθει λίγο αργότερα να σε αποσβολώσει όχι μόνον ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται, αλλά και το πόσο συνειδητοποιημένη είναι. Ημασταν μαζί από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με τη σαγήνη της. Δεν χορταίνεις να τη ρωτάς πράγματα για την ίδια και για τη ζωή. Για τις τόσες ζωές που έχει ζήσει, και που πλέον έχει τα εφόδια, τον χρόνο και τη διάθεση να τις ερμηνεύσει διαφορετικά. Με τρόπο αυτόφωτο, ειλικρίνεια και δηκτικότητα.
-Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχετε ζήσει παραπάνω από μία ζωές. Εχετε μετανιώσει για κάποια πράγματα;
-Φυσικά. Αλλά δεν μετανιώνω που έζησα τόσες ζωές! Ξέρετε, η ζωή μου είχε τόσο μεγάλες και απότομες αλλαγές που είχα την αίσθηση ότι ήμουν αποκομμένη από το παρελθόν. Από τη μία στιγμή στην άλλη με πήγαινε σε άλλα «πλατό». Πάντα, όμως, προσαρμοζόμουν στο νέο παρόν. Πολλά χρόνια αργότερα, κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν ρόλοι τους οποίους έπαιζα με μεγάλη επιτυχία. Αλλωστε ήθελα πάντα να γίνω ηθοποιός, μα η ζωή με έκανε από μόνη της «ηθοποιό», μέσα από όλους αυτούς τους ρόλους που έπρεπε να ενσαρκώσω.Κάποια μέρα, σε μεγάλη ηλικία, αναρωτήθηκα: «Από όλα αυτά που έχω ζήσει, ποια είμαι τελικά;». Η απάντηση είναι ότι κουβαλάω μέσα μου ένα μικρό κοριτσάκι που ανέκαθεν ήθελε να ανακαλύπτει συνεχώς. Μάλιστα, είχα οραματιστεί ένα μικρό κοριτσάκι που πήγαινε περίπατο. Φορούσε μια φούστα λευκή με δαντέλα που όσο περπατούσε, αυτή ξηλωνόταν. Νομίζω ότι όταν ξηλωθεί όλη η δαντέλα και μείνει ολόγυμνο το κοριτσάκι, εγώ θα ξαναγίνω ένα με αυτό. Είναι ένα φιλμάκι που ξετυλίγεται συχνά στο μυαλό μου.
-Να υποθέσω ότι κάνατε ένα μεγάλο «μακροβούτι» στον εσωτερικό σας κόσμο;
-Πράγματι. Σε αυτό με βοηθά η Δήλος, την οποία αγναντεύω από εδώ. Εκεί κρύβονται πολλές απαντήσεις.
-Εχετε ανασφάλειες;
Είναι σχετικό. Ξεκινώντας από την ομορφιά, ξέρω ότι υπήρξα πολύ όμορφη, αλλά γνώριζα από πολύ νωρίς ότι η ομορφιά είναι κεφάλαιο που χάνει την αξία του και έπρεπε να το αντικαταστήσω με γνώση και αφοσίωση σε δραστηριότητες που αγαπώ. Οσο για τον πλούτο, θεωρώ ότι το ιδανικό δεν είναι τόσο το να είσαι εύρωστος οικονομικά, αλλά να μοιράζεσαι τα υλικά αγαθά. Για παράδειγμα, ποτέ δεν λέω «αυτό το σπίτι είναι δικό μου», γιατί το απολαμβάνουμε όλοι μαζί ?οι συγγενείς, οι φίλοι, το προσωπικό. Ολα αυτά, όμως, δεν συνεπάγονται ότι είμαι άνθρωπος χωρίς ανασφάλειες.
-Ο Jean-Paul Sartre είπε κάποτε πως «το γήρας είναι σαν την αρρώστια». Εσείς πώς θα το παρομοιάζατε; Το φοβάστε;
-Κάποιες φορές προσπαθείς να γαντζωθείς από τον χρόνο και προσπαθείς το χθες να το χωρέσεις στο σήμερα. Σε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια πολλές γυναίκες γελοιοποιήθηκαν! Εγώ είχα την τύχη όταν αποφάσισα να αποτολμήσω να γράψω την αυτοβιογραφία μου, να δηλώσω ότι γεννήθηκα το 1946. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα, αλλά ήδη είχε έρθει η στιγμή που είπα «όχι» στα ξενύχτια, στα ανιαρά πάρτι με τον ίδιο κόσμο που λέει τα ίδια πράγματα, στις ατελείωτες ώρες στην παραλία, στα ποτά. Εγώ δεν θέλω να ανήκω στο εχθές μου· θέλω να ανήκω στο σήμερα.
-Κάποτε η κοινωνική καταξίωση ήταν συνυφασμένη πρωτίστως με τη μόρφωση. Ομως, τώρα πια, βαρόμετρο της κοινωνικής ανέλιξης φαίνεται πως είναι αποκλειστικά το «making money». Πώς δικαιολογείται αυτή η ανατροπή;
-Κάποτε ήταν έτσι όπως το περιγράψατε. Τα τελευταία χρόνια, όμως, είδαμε να κάνουνε χρήματα άνθρωποι από το πουθενά. Η τεχνολογία, οι πολιτικές που εφαρμόζονται, όλα εξελίσσονται ταχύτατα και διαδραματίζουν τον δικό τους ρόλο.
-Σας έχουν σνομπάρει ποτέ;
-Ναι, αλλά δύσκολα μου προκαλεί θυμό. Κάποτε, σε ένα τραπέζι, μια φίλη μου ανέφερε: «Ο πατέρας της Ντέλλας οδηγούσε φορτηγό...». Αν τους ρωτήσω «ποιος νομίζεις ότι είσαι;», μένουν κεραυνόπληκτοι. Θεωρούν δεδομένο ότι θα ζήσουν πάρα πολλά χρόνια και αδυνατούν να καταλάβουν πόσο μάταια είναι όλα αυτά.
-Η κοσμική ζωή στο Ακαπούλκο, στη Νέα Υόρκη και σε άλλες μητροπόλεις του κόσμου πόσο διαφέρει από αυτή της Αθήνας;
-Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι στη Νέα Υόρκη είναι πολύ μεγάλη η ζύμωση της πόλης. Μιλάμε για μια πολυπολιτισμική κοινωνία και αυτό ακριβώς εξελίσσει και τη συμπεριφορά σου. Εκεί φέρονται πάρα πολύ απλά. Για παράδειγμα, εκεί κάποιος θα συστηθεί, θα πει τι σπούδασε, τι επαγγέλλεται και στο ίδιο ύφος θα κινηθείς κι εσύ. Δεν θα σου πει κανείς τι είναι αυτά που ρωτάς. Εδώ, όμως, λειτουργούν ως εξής: Θα σε κοιτάνε όλο το βράδυ, θα μιλάνε σε πηγαδάκια, θα σε παίρνουν τηλέφωνο για μια εβδομάδα προκειμένου να σου εκμαιεύσουν απαντήσεις σχετικά με τις καταθέσεις που έχεις στην τράπεζα και τέλος θα στήσουν ολόκληρη παγίδα για να σε καλέσουν σε δείπνο ή να σε «διαγράψουν».
-Ενα βιβλίο που σας επηρέασε καθοριστικά;
-Επειδή σπούδασα φιλοσοφία στη Γαλλία, επικέντρωνα το ενδιαφέρον μου πάντα σε οτιδήποτε αφορούσε την εξέλιξη του ανθρώπου. Ενα βιβλίο που πραγματεύεται αυτό το θέμα τόσο βαθυστόχαστα όσο κανένα άλλο είναι του Κομφούκιου, το Περί Ανδρός. Το αγόρασα το 1985 στο Χονγκ Κονγκ, που είχα φτάσει τα 39, και τώρα που έχω φτάσει στην έκτη δεκαετία ανακάλυψα πόση αλήθεια κρύβεται πίσω από αυτόν τον στίχο: «Ο άνθρωπος στα 40 τα έχει κάνει όλα, στα 50 αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και το άλλο πλάνο του Θεού, στα 60 υποκλίνεται στην αμετακίνητη αλήθεια, στα 70 το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να περιπλανάται όπου θέλει, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Πραγματικά, μπορεί να μην έχω φτάσει τα 70, αλλά αντιλαμβάνομαι πως τίποτα πλέον δεν με σοκάρει.
-Ενα πάθος σας είναι και η τέχνη. Μιλήστε μας για τις αναζητήσεις σας στη ζωγραφική.
-Από παιδί ζωγράφιζα παντού. Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω με το λάδι, να ανακατεύω τα χρόνια και να εκφράζομαι αλληγορικά. Σπούδασα ζωγραφική στο Art Students League της Νέας Υόρκης για πέντε χρόνια. Οι καθηγητές τα είχαν χάσει βλέποντας το ταλέντο μου από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Αν τα πράγματα στη ζωή μου είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, ενδεχομένως να είχα εξελιχθεί σε σημαντική ζωγράφο.
-Και οι πηγές της έμπνευσής σας;
Στο σπίτι μου στην Αθήνα γράφω, ενώ εδώ στη Μύκονο προτιμώ να ζωγραφίζω ή να κάνω τα κολάζ μου. Αστείρευτη πηγή έμπνευσης παραμένει ο έρωτας και το αιώνιο φως της Δήλου.
Κεφάλαιο φιλία. Μιλήστε μου λίγο για αυτό.
Εχω πολλές φιλίες, με ανθρώπους, θεωρώ, σπουδαίους. Κυρίως με ανθρώπους εκτός Ελλάδος, εκεί όπου οι άνθρωποι δεν είναι κακεντρεχείς. Η Ivana Trump, π.χ., που είναι μια γυναίκα με τρομερή ευφυΐα και επαγγελματικό «capacity».
-Τι θεωρείτε ευτυχία;
-Θα σας το πω όπως το έχω γράψει σε κάρτες που έχω στείλει σε φίλους: «Ευτυχία είναι όταν εσύ είσαι ευτυχής και είναι και όλοι οι άλλοι γύρω σου. Τύχη είναι να συμβαίνει αυτό συχνά και ευφυΐα είναι να έχεις συμβάλει εσύ σε αυτό.
-Τελικά πού βρίσκεται η ομορφιά της ζωής;
-Είναι στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στα μάτια μας. Δηλαδή μέσα μας.
-Υπάρχει κάτι που θέλετε να αφήσετε οριστικά πίσω σας, κάτι που σας ακολουθεί στο παρόν ή κάτι μεγαλεπήβολο που σχεδιάζετε για το μέλλον;
Δεν θέλω να έχω κακίες, θέλω να απαλλαγώ από οτιδήποτε είναι κακό και βλάπτει τον άλλον. Στο παρόν δεν θέλω να μετανιώνω για τίποτα. Καμιά φορά, βέβαια, κι εγώ γυρνάω στο παρελθόν και λέω γιατί δεν έκανα παιδιά παρόλο που το ήθελα πάρα πολύ. Θα ήθελα να αφήσω κάτι πίσω μου.
-Τώρα πια πολύ δύσκολα δίνετε συνεντεύξεις. Ο λόγος;
-Ναι, είχα αρκετά χρόνια. Νομίζω ότι για να δώσει κανείς συνέντευξη πρέπει να το έχει ανάγκη, να έχει κάτι να πει. Επειδή τα έχω πει σχεδόν όλα μέσα από την αυτοβιογραφία μου, δεν νομίζω ότι από τότε μεσολάβησε κάτι συνταρακτικό ώστε να φλερτάρω με τη δημοσιότητα. Πάντως, αυτή ήταν μια διαφορετική συνέντευξη και την απόλαυσα.
INFO
Γεννήθηκε στη Νεάπολη Κοζάνης το 1946 και μεγάλωσε στη Βέροια.
Σπούδασε στη Γαλλία φιλολογία και φιλοσοφία, και ζωγραφική στη Νέα Υόρκη.
Εργάστηκε ως μοντέλο σε Νότιο Αφρική, Νέα Υόρκη και Αθήνα. Αργότερα, διετέλεσε πρόεδρος εταιρείας ενδυμάτων στην Κίνα.
Το καλλιτεχνικό της ταλέντο το έχει διοχετεύσει εκτός από τη ζωγραφική και στη συγγραφή, με την αυτοβιογραφία της Να Γιατί... (Εκδ. Φερενίκη), το μυθιστόρημα Ωραίος Σαν Ψέμα (Εκδ. Περίπλους) αλλά και ποιήματα και στίχους.
Εχει κάνει τρεις γάμους: Με τον Νίκο Δελαντώνη, τον Μιχάλη Ρουφογάλη και τον Αμερικανό επιχειρηματία Herbert Rounick, ενώ έζησε για λίγα χρόνια με τον Πακιστανό Mir Bhutto (αδελφό της Benazir Bhutto).
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
2 Μηνύματα στην ανάρτηση "...ΝTEΛΛA ΡOYNIK: AΠΟΣΤAΓΜΑ ΖΩHΣ..."
πολθ θα ηθελα να ξερω αν η Ντελλα στα 65 της αισθανεται πιο γεματη και ευτυχισμενη που εζησε τοσες ζωες απο μια γυναικα που εζησε μια μονο ζωη απλη καθημερινη γεματη ρουτινα χωρις εξαρσεις.Στην αρχη ζηλεψα αλλα μετα σκεφθηκα οτι οσο πιο εντονη ζωη εχεις βιωσει τοσο πιο δυσκολα περνας στη δυση...
@Ανώνυμος Είμαι σίγουρη οτι αν τη ρωτούσαμε θα μας έλεγε οχι.!!
Και φαίνεται απο αυτά που λέει "ποσο μάταια ειναι όλα αυτά"
Η ανάρτηση αυτό το νόημα είχε να δείξει οτι στα απλά πράγματα βρίσκεται η ευτυχία και ομορφιά!!
Καλό Σ/Κ!!
Δημοσίευση σχολίου