γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Άρπαξε ένα μελομακάρονο και το μπούκωσε στο στόμα.Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, αυτές οι γιορτινές συναντήσεις, τα ρεβεγιόν, έχουν γίνει πιο απαίσια και από προθάλαμο νοσοκομείων.
Ένας άγνωστος τύπος έβαλε κωδικό στο τάμπλετ του και λοξοκοιτούσε τα πηγαδάκια από τις παρέες. Από την ώρα που μπήκε τον ξεχώρισα, ήταν από τους “καθαρούς” Έλληνες, ρώτησε τον οικοδεσπότη αν στους καλεσμένους υπάρχουν και ξένοι, γιατί είχε “αλλεργία”, στο διαφορετικό αίμα, έπειτα χαμογέλασε, έσπασε και καλά, τον πάγο της γνωριμίας.
Οι πιο ηλικιωμένοι έπιασαν κουβέντα για όλα τα δεινά, που μας τριγυρίζουν, αναστεναγμοί
έμπλεκαν με τα τσουγκρίσματα κρυστάλινων ποτηριών και με μια σίγουρη μουσική, από άλλες πιο δημιουργικές δεκαετίες. Μα όλα έμοιαζαν να ποτίζουν νύστα τη βραδιά.
Ο περίεργος τύπος, είχε στριμωχτεί στον καναπέ και ξεφυσούσε. Ανέβαζε φωτογραφίες και σχολίαζε τις απόψεις φίλων και εχθρών. Δεν ήταν πια μόνος, αρκετοί ξέφυγαν από το τρισδιάστατο παρόν και ταξίδευαν με το αύλο κορμί τους μέσα στο δίκτυο. Έγιναν σπουδαίοι φωτογράφοι, σχολιαστές, κριτές, αλλά κυρίως γαλαντόμοι φίλοι, άσε που μοιράστηκαν σε μια στιγμή, όλα τα νέα του πλανήτη. Είχαν για όλα και για όλους άποψη και θέση. Από τους σπινθίρες της ματιά τους έμοιαζε σαν να ξεκινούν τρομερές επαναστάσεις!
Δεν άντεξα, κάθισα στη μέση του καναπέ, δήθεν αδιάφορος, έκλεβα, ρουφούσα τις εικόνες από τις διπλανές οθόνες.
Παιγνίδια, facebook, σελίδες με ειδήσεις και χορταστικές πληροφορίες, όλα έβρισκαν χώρο μέσα στο μυαλό μου. Μεγαλείο, ίσα που αγγίζεις μια οθόνη και εκείνη φορτωμένη λόγια και εικόνες πηδά κατευθείαν μέσα στον εγκέφαλο.
Πόσο έξυπνοι γίναμε, προχωρήσαμε, κάναμε βήματα μπροστά και ξεφύγαμε από τους τριχωτούς πρόγονους μας!
Οι τόνοι των μεγαλύτερων όλο και ανέβαιναν, από τους κλέφτες πολιτικούς, στον πρώην υπουργό και τις χαζοπουστιές του, μέχρι το χαλασμένο κλίμα και τα μακρινά ξεχασμένα ταξίδια.
Μπάφιασα μέσα στο σαλόνι. Ένιωσα την ανάγκη να πιάσω λίγο νύχτα, ίσως με ένα τσιγάρο να καταπιώ με γλυκά, τα φαρμάκια του ’13, να τα πνίξω μέσα στα γαστρικά υγρά μου.
Κατέβηκα στη λεωφόρο, ευτυχώς και τα ανοιχτά περίπτερα. Πάνω στην επιλογή καπνού και τσίχλας, το μάτι ξέπεσε στα απλωμένα περιοδικά. Βαρύ ιλουστρασιόν χαρτί, φορτωμένο με γυμνά αντρικά και γυναικεία κορμιά, λαδωμένα και καλοξυρισμένα, για όλα τα γούστα. Στάθηκα στο τελευταίο τεύχος, το τρομερό, το ασήκωτο “Βυζόραμα”!
Χασκογέλασα ανόητα, ρώτησα τον περιπτερά αν υπάρχουν ακόμα πελάτες για τέτοια χάρτινα παραμύθια.
Πάρτο τώρα μεγάλε, μου απάντησε πονηρά, ήρθαν πριν λίγο και δεν θα μείνει ούτε λέπι.
Επέστρεψα στο γιορτινό τραπέζι, παράτησα το πονηρό περιοδικό δίπλα στη μισοάδεια πιατέλα με τα μελομακάρονα και περίμενα.
Από τα διστακτικά βλέμματα κάποιοι πέρασαν στη επίθεση. Απόρησαν μαζί μου, με κατηγόρησαν ότι τους προσβάλω. Όσο για τον δηλωμένο χρυσαυγίτη, αυτός κι αν έβγαλε δόντια. Στις γιορτινές και Άγιες μέρες, μόλυνα με το “Βυζόραμα”, όλη την ατμόσφαιρα. Οι περισσότεροι συμφώνησαν σιωπηλά μαζί του, εξάντλησαν τις επιθέσεις τους, επέστρεψαν και ξαναχάθηκαν στις ανοιχτές οθόνες, τους ρούφηξαν πάλι τα δίκτυα.
Εκεί λοιπόν καταφέραμε να φτάσουμε. Αυτή είναι η θεότρελλη εξέλιξη μας, η αντίσταση και η επάνασταση με τα avatar μας.
Στεκόμασταν ολομόναχοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, όσο για την αχόρταγη ανθρώπινη φύση μας, αυτή είχε κουρνιάσει πάνω στην άχνη ζάχαρη της βασιλόπιτας. Έγραφε 2014.
Οι νοοτροπίες και τα στερεότυπα μας πόσο μακριά μπορεί να είναι από τον μεσαίωνα;
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
No Response to "Το πρωτοχρονιάτικο Βυζόραμα"
Δημοσίευση σχολίου