Σας παρακαλώ μου τυλίγετε λίγη ζωή;
Δεν θα τη φάω εδώ, πακέτο καλύτερα.
Απ’ αυτή με την καραμελωμένη επιφάνεια. Βάλτε κι ένα κερασάκι από πάνω. Απωθημένο το έχω από μικρή. Ποτέ δεν μου έπεφτε κομμάτι με κερασάκι.
Ναι… θέλω και κάτι ακόμα.
Nα μου τυλίξετε ένα περιποιημένο σπίτι. Απ’ αυτά που μας δείχνετε στις τηλεοράσεις. Με καταπράσινο κήπο, ηλιόλουστα δωμάτια και παιδιά με καθαρά ρούχα. Με παράθυρα που έχουν θέα σε ολάνθιστα παρτέρια και δέντρα φορτωμένα με καρπούς. Με εσωτερικές σκάλες, γυαλισμένα παρκέ, ανοξείδωτες κουζίνες και θωρακισμένες πόρτες ασφαλείας. Με παιδικά δωμάτια
παραμυθένια, με πολύχρωμες ζωγραφιές, κρυστάλλινους μελωδούς, πουπουλένια παπλώματα και καλοστρωμένα κρεβάτια.

Να μου τυλίξετε κι έναν άλλον εαυτό παρακαλώ! Σούπερ-Μαμά αν σας βρίσκεται πρόχειρος. Να μαγειρεύω  πανευτυχής στην -πλήρως εξοπλισμένη- κουζίνα μου, φορώντας δωδεκάποντες γόβες και αβυσσαλέα ντεκολτέ. Να αγωνιώ μόνο για την κυτταρίτιδα και τις πρώτες ρυτίδες έκφρασης. Να υποδέχομαι τα βλαστάρια μου τα μεσημέρια, περιμένοντας το σχολικό που θα τα φέρνει ως την εξώπορτα. Να έχουν κατακόκκινα μάγουλα απ’ το παιχνίδι  και να βιάζονται να μου πουν τι έμαθαν στο σχολείο. Να τρώνε με άφατη λαχτάρα τον πουρέ μελιτζάνας και το σουφλέ με σπανάκι που τους ετοίμασα, ξεσηκώνοντας τη συνταγή του πρωινάδικου. Να με γλυκοφιλάνε και να μου λένε «Σ’ ευχαριστούμε μανούλα που φροντίζεις για το πλήρες και δυναμωτικό διατροφικό μας πρόγραμμα!». Κι ύστερα να τρέχουν ανυπόμονα στο πάνω διάζωμα, για να μελετήσουν τα μαθήματά τους.

Κι έναν πιστό χορηγό, συγνώμη σύζυγο εννοούσα, παρακαλώ! Με ατσαλάκωτο κουστούμι και γοητευτικό χαμόγελο.  Να γυρνάει απ’ τη δουλειά το ίδιο ατσαλάκωτος και με διάθεση για παιχνίδι με τα παιδιά. Μπροστά στο αναμμένο τζάκι, κατά προτίμηση. Να με ρωτάει με λαγνεία «Κοντεύει το ραγού λαχανικών αγάπη μου; Δεν σε βλέπω απ’ την πείνα!…». Κι εγώ να στρώνω τραπέζια με κολλαριστά τραπεζομάντηλα, κρυστάλλινα ποτήρια και πορσελάνινα σερβίτσια. Και μια γυάλινη κανάτα με φρεσκοκομμένα λουλούδια, στο κέντρο της ροτόντας. Να τρώμε όλοι μαζί,  πανευτυχείς που ολοκληρώθηκε άλλη μια δημιουργική μέρα.

Κύριε Tηλεορασάνθρωπε μου τυλίγετε και μια πέτρα στο λαιμό; Εσείς που είστε τόσο καλός στο τύλιγμα…
Κοτρώνα κατά προτίμηση.
Για να τη χρησιμοποιήσω όταν θα τελειώσει το πρόγραμμα της τηλεόρασης.
Λίγο πριν προσγειωθώ στο προσωπικό μου σύμπαν.
Στον εφιάλτη της κουζίνας μου, που μετά βίας χωράει λίγα χαμόγελα ανακούφισης, όταν τα ντουλάπια είναι στοιχειωδώς εξοπλισμένα με τρόφιμα.
Στα  παιδιά που γυρίζουν με κυρτωμένους ώμους απ’ το σχολείο. Απ’ το βάρος της σχολικής τσάντας που είναι παραγεμισμένη με υποχρεώσεις και ανορθόγραφες υποσχέσεις για το μέλλον τους.
Στις στοίβες με τους λογαριασμούς και στις εφημερίδες με τις κυκλωμένες αγγελίες.
Στην αγωνία για το χειμώνα που πλησιάζει. Στην πιο γόνιμη εποχή του χρόνου, που κατάντησε κατάρα και απειλή.
Στις ουρές για ένα επίδομα, ένα γεύμα, ένα μεροκάματο, λίγη ζεστασιά κι όση ανθρωπιά κατάφερα να περισώσω. Κι είναι το μόνο σωσίβιο που μου έχει απομείνει πλέον.

Μπορώ να ελπίζω πως θα με συνοδεύσετε σ’ αυτή την  αναγκαστική προσγείωση κι εσείς;
Και πως θα δώσετε προστιθέμενη αξία στο επάγγελμα που υπηρετείτε;
Πως τη δημιουργική σας σκέψη θα την προσαρμόσετε στις σύγχρονες ανάγκες, με πρακτικές εφαρμόσιμες και ιδέες υλοποιήσιμες;
Πως θα γίνετε ένας μικρός πομπός ελπίδας;
Να περάσουμε απ’ την εποχή του πρωινάδικου, στο πρωινό μιας νέας εποχής;
Απ’ το μοντέλο της ξανθιάς πολύτεκνης, στον γήινο ρόλο της μονογονεϊκής οικογένειας;

Και το κερασάκι από πάνω, μην ξεχάσετε παρακαλώ!
Πετροκέρασο κατά προτίμηση!…a
http://www.24grammata.com/?p=43143