ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1937 ΣΤΟ ΒΕΣΙΝΙ. HΡΘΕ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΞΕΝΟΣ;;;;;AMA EΡΘΕΙ ΣΒΗΣΤΕ ΚΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΤΗΛΙΑ....
ΒΕΣΙΝΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΧΑΪΑΣ.
 Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας, ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ: «ΞΕΝΟΣ»
Ήταν αμούστακο παιδί ο Λάμπρος ο κτίστης όταν πήγε σώγαμπρος στο Βεσίνι, αφήνοντας το χωριό του τα Λαγκάδια Γορτυνίας προκειμένου να παντρευτεί την όμορφη του Τάσιου κόρη, την πρωτότοκη Ελένη.
Έχοντας κληρονομήσει από τους συντοπίτες του, τους ξακουστούς Λαγκαδινούς μαστόρους την τέχνη της πέτρας, εξελίχθη σε περιζήτητο και μοναδικό τεχνίτη, τουτ’ έστιν και εύρρωστον οικονομικά.
Αγάπησε λοιπόν την Ελένη και έστησαν το νοικοκυριό τους εκεί, και μάλιστα έγιναν παράδειγμα προς μίμηση.
Ήταν πραγματικά ευτυχισμένος ο Λάμπρος στο γραφικό χωριό του Βεσινιού, απολαμβάνοντας την
εκτίμηση και την αγάπη των Βεσιναίων, ένα μόνο παράπονο είχε, και αυτό κάπου τον στενοχωρούσε. Γιατί ενώ τα χρόνια είχαν περάσει και τα παιδιά του είχαν γυρίσει από φαντάροι, οι χωριανοί τον αποκαλούσαν «ο ξένος», κόντευε να γεράσει και ακόμα ξένο τον ανεβοκατέβαζαν.
Το έλεγε στην γυναίκα του, μα και αυτή δεν εύρισκε τον λόγο, απλώς τον παρηγορούσε λέγοντάς του:
- «Δεν πειράζει Λάμπρο μου, καλύτερα να σε λένε ξένο παρά σώγαμπρο».
-«Μα ρε Ελένη πότε θα γίνω ντόπιος; Ακόμα και ο παπά-Γιάννης ο δάσκαλος του χωριού, ενώ έρχεται από το Σκούπι να λειτουργήσει, και αυτός ξένο με λέει, και ας του δίνω κάθε τόσο το μεγαλύτερο ρεγάλο, πεντάλεπτα του δίνουν οι άλλοι, και εγώ ολόκληρα χάρτινα πενηντάρικα, άσε την Λαμπρή που γιορτάζω κιόλας, του ρίχνω χαρτούρα στο πιατίνι του όταν μας δίνει το Άγιο Φώς, σχεδόν τόσα, όσα οι άλλοι όλοι μαζί του ρίχνουν.»
Και ο καιρός περνούσε, και ο Λάμπρος της Ελένης του Τάσιου σπάνια άκουγε το όνομά του, ούτε καν από τον παπά-Γιάννη, μόνο ανήμερα της Λαμπρής το θυμότανε, σα σήκωνε το ύψωμα για την γιορτή του, πράγμα παράξενο και ανεξήγητο για τον Λάμπρο.
Που και που την πλήρωνε η Ελένη που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον παπά.
-«Μα ρε γυναίκα δεν τον ακούς το βράδυ στην Ανάσταση που ξεχνά το όνομά μου, και το μεσημέρι όταν σηκώνει το ύψωμα το θυμάται; Πριν σβήσουνε τα καντήλια για να ειπή το «Δεύτε λάβετε φως…» φωνάζει προκλητικά,
 - «Ήρθε εκείνος ξένος;»
Και όταν του λένε οι άλλοι γελώντας:
– «Ναι! Παππούλη το έφερε ο βλάχος το τυρί», τότε λέει:
-«Σβήστε κεριά και καντήλια για να πάρτε το Άγιο φώς.
– «Που θα μου πάει όμως, του χρόνου θα έρθει ο παπά-Θόδωρος ο Σπυρόπουλος από του Νάσια και θα γλυτώσω από τον ευλογημένο...
Και κατά τις αρχές του 1937 παραιτήθηκε ο γέροντας πλέον παπά-Γιάννης ο Χαχάμης, και ανέλαβε καθήκοντα ο Νασιώτης, ώσπου να χειροτονηθεί τακτικός ιερέας, ο Διακοσπύρος ο Ζαφειρόπουλος.
Ήρθε λοιπόν προσωρινά στο Βεσίνι ο παπά-Θόδωρος, και ο γέροντας πλέον παπά-Γιάννης κατά την ενημέρωση, του είπε για την φιλοτιμία του Λάμπρου, μέχρι και για την Λαμπρή του είπε, για το πόσο διαφορετικός ήταν εκείνος ο ξένος, και πόσο καλά ξηγιότανε όταν άναβε τις λαμπάδες, φράγκα οι Βεσιναίοι, ατόφιο πεντακοσάρικο ο ξένος της Ελένης του Τάσιου.
Μέχρι την Λαμπρή λοιπόν εκείνης της χρονιάς ο Λάμπρος δούλευε στο Δεχούνι, φτιάχνοντας ένα καινούργιο σπίτι και ο παπά-Θόδωρος σαν ερχόταν από του Νάσια δεν τον είχε ιδή, και σχεδόν είχε ξεχάσει τους επαίνους του παπά-Γιάννη.
Σαν ήρθε όμως το βράδυ της Λαμπρής, πριν το σβήσιμο των κεριών, εμνήσθη του ρήματος του πρώην παπά, και κοιτούσε από το ιερό μήπως και καταλάβει ποιο είναι αυτό το «γαλάρι», αν ήρθε δηλαδή και ο Λάμπρος.
Δυστυχώς όμως δεν θυμόταν τα χαρακτηριστικά του, και για να μη χάσει το χαρτζιλίκι του, (εκείνα τα χρόνια οι ιερείς δεν έπαιρναν μισθό και με τα λίγα τυχερά ζούσαν και αυτοί τις οικογένειές τους).
Ρώτησε κατ’ επανάληψη:
 - «Ήρθανε όλοι;, δεν πιστεύω να λείπει καμμιά οικογένεια και με εκθέσετε, πρέπει όμως να αρχίσουμε κάποια στιγμή και το: Ιδού σκοτία και πρωί…»
  Και οι Βεσιναίοι με μία φωνή είπαν γελώντας: - «Ναι, παπούλη, ήρθανε ούλοι, από τον γέρο Χριστιά από του Μπάφι, μέχρι τον Ρουσγουτοπέτρο από το ξεροσακκούλι, ακόμη και ο γέρο-Παμείνος από τα Γούπατα, και ο γέρο Γατσιαντρέας με τους Λαζουραίους και τον Τσουραπόγιαννη από τη Χώτσα, και ο Κούγελος από τις στρόκλες και ο Κοκοσοσπύρος με τους Μητσιαραίους με τον Γιατροθανάση από την Κορύτα του κάτου μαχαλά, και ο Θοδωράκος με τη Νικολαγγέλω της Αννιώς από την λεπτοκαρυά».
-«Τους βλέπω ρε παιδιά αυτούς, και τους Χειμωναίους, και τους Καρυδαίους, και τους Τσεκουλαίους, και τους Κουναίους με τους Μπρακαίους, και τους Ρηγαίους από του στάχτη το αλώνι, και τους Βαρδαίους από την Παλιοφυτιά και τους Ντελέους τους Αρκαδιανούς τους Ποταμίσιους και τους Τσιφαίους από τους Πεπελιάνους και τον Βαρδαναστάση από την Αμερική που κάθεται στου Παρασκευά τη λακκούλα, αλλά δεν βλέπω εκείνον τον ευλογημένο», εννοώντας φυσικά τον Λάμπρο, τον Λάμπρο που καμάρωνε ξέγνοιαστος πια, πιστεύοντας ότι εκείνο το Πάσχα, οι Βεσιναίοι που ήξεραν γιατί ο παπα-Γιάννης τον έψαχνε, (για το γλωσσόκομο)…θα έμεναν χωρίς καλαμπούρι, άλλωστε σαν ετοιμάζονταν το είπε στην Ελένη και τα παιδιά του:
 -«Φέτος θα τους ευχαριστηθώ, θα πάω μπροστά –μπροστά, θα σταθώ σαν παλούκι για να με βλέπει ο παπάς… και θα την πατήσουνε  όλοι, μέχρι και ο Σακκέτος ο ταχυδρόμος μαζί με  τον πρόεδρο και τον γραμματέα που είναι γραμματιζούμενοι». …
Και άλλα τέτοια ωραία έλεγε και γελούσε και μονολογούσε:
- « Α! ρε γέρο Παναγή μπάρμπα, και Ρουζγουτοπέτρο πονηρέ, εφέτος θα την πατήσετε την γατσούλα»….…
   Με το μούρτσιωμα λοιπόν (μούρτσιωμα = σούρουπο) του Μ. Σαββάτου ετοιμάστηκε νωρίς …και πήρε περιχαρής ο Λάμπρος όλη την οικογένεια, έως και το νεογέννητο εγγόνι του μέσα στην άκα (άκα = είδος πάνινου μπεσικιού, μπεσίκι= μικρή φορητή κούνια) και όλο χάρη και καμάρι στάθηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη σχεδόν κόντεψε να μπή στο Ιερό,  εστάθηκε κορδωτός σα γύφτικο σκεπάρνι φάτσα-κάρτα ντουγρού στα μάτια του παπά-Θόδωρου καμαρωτός, γιατί επιτέλους δεν θα άκουγε αυτή τη μισητή ερώτηση και μάλιστα από χείλη ιερέως:
«Ηρθε και εκείνος ο ξένος, άμα έρθει να μου το φωνάξετε να κάνω και εγώ την Ανάσταση».
Και ενώ ήταν έτοιμος να απολαύσει τον θρίαμβό του, του κόπηκαν ..τα ήπατα και στο τσάκ γλύτωσε την συμφόρηση…
 Άκουσε κάτι σαν μπουμπουνητό, λες και σκάσανε όλες μαζί οι σκάστρες, οι στρακατρούκες και τα βαρελότα μέσα στα αυτιά του….
Και τι άκουσε;
-«Άμα έρθει και εκείνος ο ξένος, εκείνος ο ξένος λέω, τότε μόνο θα σβήστε λαμπάδες, κεριά, σπερματσέτα και καντήλια για να δω και εγώ τι θα κάνω…..περνάει και η ώρα και ακόμα δεν τον είδα…..».
…,…Ήταν η χρονιά που ο Λάμπρος πήγε στην Αθήνα με την οικογένειά του, και από τότε δεν ξανάκουσε την λέξη «ο ξένος», μέχρι τουλάχιστον… στα Βαφτίσια του πρώτου του εγγονιού, ……       «Και το όνομα αυτού,  ΞΕΝΟΣ», Να σου ζήσει το εγγόνι Λάμπρο του ευχήθηκε μεγαλοφώνως ο Αθηναίος παπάς…και μέσα από τα χείλη του μουρμούρισε…άβυσσος η του ανθρώπου ψυχή, όνομα να σου πετύχει……
Ναι! και το όνομα αυτού: ΞΕΝΟΣ.
Πρώτο και άρρεν γάρ… …και το όνομα αυτού ..ΞΕΝΟΣ.!  Το όνομα του παππού κληρονομικοεθιμικώ δικαίω…
«Έξις γάρ, δευτέρα φύσις».
πηγη