Περνά και ξεφυσά φορτωμένος, η βρύση με το πόσιμο νερό δεν είναι μακριά, ένα τσιγάρο δρόμος, σαν εκείνο που του δίναν όταν ανέβαινε με το σκάφανδρο, εκεί το πρωτόμαθε, το άτιμο, αναγκαστικά, αν τα πνευμόνια τραβούσαν κάτω, δίχως ζόρι τον καπνό, τότε δεν υπήρχε πρόβλημα, του έβγαζαν τη βαριά στολή και έτρωγε μια μπουκιά, μέχρι να ξαναγυρίσει η σειρά του και να ξαναπέσει στη θάλασσα, για να τρυγήσει το βυθό, 20-30-40 οργιές, να βγάλει τα σφουγγάρια.
Ο Καλύμνιος Γιάννης Κόκκινος, είναι ένας άγνωστος ανάμεσα μας, ούτε που παίρνεις χαμπάρι το τσαγανό και το πάθος για ζωή.
Κάθεται στον καφενέ, μαζί με τη θαλασσινή παρέα του, κουβεντιάζουν, μιλάνε φωναχτά, για
δυσκολίες και προβλήματα, με μύτες κατακόκκινες, προδότρες του ούζου,  έτσι παγωμένο, ζωντανεύει το θράψαλο μέσα στον ουρανίσκο.

Αυτά συναντούν οι τουρίστες στο διάβα τους και λατρεύουν την Ελλάδα, όσες κουβέντες κι αν σκορπίσουμε, όσα σχέδια και σενάρια κι αν χαράξουμε, αν δεν σώσουμε αυτή την Ελλάδα, την αυθεντική, όλα τα άλλα θα είναι μουσειακά αρχεία και άκυρα μνημόνια.
Περιμένουμε εκατομμύρια ταξιδιώτες, ελπίζουμε να μας φέρουν οικονομίες, το μικρό κομπόδεμα που μαζεύουν όλο το χειμώνα, εμείς για λίγο, θα τους “νοικιάσουμε” τον ήλιο, τη θάλασσα, μαζί με τα βουνά και τα λαγκάδια.
Θα τους βάλουμε στο αίμα λίγο από τον Ελληνικό τρόπο ζωής.

Τι όμως στ’ αλήθεια, είναι αυτό που ψάχνουν οι ταξιδιώτες, πέρα από τη φύση, που κι αυτήν ακόμη σήμερα, συνεχίζουμε τη βιάζουμε και την ταλαιπωρούμε. Γνωρίζουν για τις ελλείψεις στα ιατρεία, βλέπουν τη δυσκολία στις ακτοπλοϊκές μεταφορές, διαβάζουν, πληροφορούνται και καταλαβαίνουν τον Έλληνα, που τα φέρνει βόλτα δύσκολα.
Παρόλα  αυτά στέκονται δίπλα μας, και δεν χάνουν στιγμή, να μην τονώνουν την αυτοεκτίμηση μας, αλλά και την ελπίδα πως οι λαοί είναι αυτοί που θα οδηγήσουν τις εξελίξεις και όχι οι όποιοι εφήμεροι ηγέτες.

Θα με πεις ανόητα αισιόδοξο, μέσα στο τρεχαλητό της παγκοσμιοποίησης, χάνεται, πνίγεται όλος ο πλανήτης. Όμως δεν χρειαζόμαστε ξένους, για να βγάλουμε τα μάτια μας, μπορούμε ωραιότατα ολομόναχοι, κάνουμε χωματερές τις ερημικές παραλίες, αφήσαμε ανεξέλεγκτα τα τοξικά λαγόψαρα, ενώ οι τοπικοί άρχοντες, δεν έχουν λύσεις, ούτε στις βασικές υποδομές, όπως είναι οι βιολογικοί καθαρισμοί, το νερό, μα ακόμα και οι ξεχαρβαλωμένοι δρόμοι.

Η ουσία είναι ο Έλληνας εργαζόμενος, την ώρα που ψάχνει δουλειές με το ντουφέκι, έρχονται  δυό-τρείς εταιρίες, τσιμπάνε από τα καινούρια, πιο φτωχά μέλη της Ε.Ε., ειδικευμένους εργαζόμενους, και τους προωθούν στα νησάκια με το ανάλογο τίμημα, όλα νόμιμα, αλλά τα μεροκάματα είναι για τη χώρα προέλευσης, έχουμε και τους πιο “ξύπνιους”, που προσλαμβάνουν ότι νάναι, φτάνει το χρήμα να αυγατίζει, τώρα με την τραγική ιστορία του σφαγέα ανιματέρ, στην Κρήτη, πήραμε ξανά το μήνυμα, μήπως είναι μια τραγική ευκαιρία για κανόνες σε ένα παιγνίδι που όλοι συμμετέχουμε;

Την επόμενη φορά που θα ονειρευτούμε τα εκατομμύρια των ταξιδιωτών, ας  αναλογιστούμε ο,τι  είμαστε  γυμνοί, με ανάγκη σε βασικές υποδομές, μοιάζουμε με ξέφραγο αμπέλι,  όπως και νάχει το εύκολο χρήμα, και η μαγκιά στο τουριστικό προϊόν, έχει ψοφήσει, μαζί με το πορτοφόλι του νεοέλληνα, που, όταν ήταν φουσκωμένo.
http://www.24grammata.com/?p=39700