γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος
Τις τελευταίες ημέρες ακούω τη φασαρία για την απεργία των εκπαιδευτικών και σιγοτραγουδώ ολοένα και πιο συχνά τη “συνέλευση των ποντικών”. Πρόκειται για τον γνωστό Αισώπειο μύθο, που μελοποιήθηκε από τους αδελφούς Κατσιμίχα.
Σε άλλες εποχές ίσως να υποστήριζα ότι οι Δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιαίτερα οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί λειτουργοί είναι οι τελευταίοι “που δικαιούνται να ομιλούν”.
Σήμερα, όμως, είναι οι πρώτοι που έχουν υποχρέωση και να ομιλούν και να φωνάζουν. Έχουν υποχρέωση προς τον εαυτό τους, την κοινωνία, τους μαθητές τους, τις μελλοντικές γενιές.
Δεν μπαίνω στον κόπο να σχολιάσω τα αιτήματα τους. Δέχομαι με συνοπτικές διαδικασίες και για την
οικονομία της συζήτησης ότι είναι όλα “άδικα και παράλογα”.
Και, όμως, είμαι στο πλευρό τους τους. Γιατί ποιος άλλος, από το Δημόσιο Λειτουργό, έχει τα εχέγγυα να σηκώσει το ανάστημα του απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα. Από ποιον, τελικά, περιμένουμε να δώσει μια απάντηση σε έλληνες και ξένους, που, δικαιολογημένα,  θεωρούν ότι του Έλληνα ο τράχηλος όλα τα υπομένει; Αν όχι από την πολυπληθέστερη επιστημονική ομοσπονδία δημοσίων λειτουργών. Καταλύθηκε το κράτος πρόνοιας μέσα σε λίγα χρόνια, χάσαμε το μισό μας εισόδημα, χάνουμε τα παιδιά μας στην ξενιτιά και το χειρότερα συνηθίζουμε ως δεδομένη αυτή τη μιζέρια. Δεν πρέπει να διαμαρτυρηθούμε μέχρι εσχάτων, δεν πρέπει να πούμε “Φτάνει πια” και ποιος θα το κάνει αυτό αν όχι ο Δημόσιος Λειτουργός, στον οποίο όλοι εμείς οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουμε δώσει όλα τα εφόδια, για να ασκεί τον αγώνα του δίχως το φόβο της επιβίωσης.
Από ποιον περιμένουν, δηλαδή, να σταματήσει αυτή τη λαίλαπα; Από τον ιδιωτικό υπάλληλο που, ήδη, πλήττεται από την ανεργία, την κατάλυση του ωραρίου και την προαιρετική (από το μέρος της εργοδοσίας) καταβολής των δεδουλευμένων. Η μήπως οι δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν ότι να απολύεται ο ιδιωτικός υπάλληλος είναι μια ανάξια λόγου πράξη, ενώ αντίθετα η δική τους θέση είναι ιερή και όσια και άρα μια “επιστράτευση” είναι ικανοποιητική και αναγκαία συνθήκη για να υπακούσουν, σαν τα καλά ποντικάκια του τραγουδιού
Και ας μην κρυβόμαστε “όλοι γνωρίζουν” ότι, αν υπάρξει ένας ελάχιστος αριθμός απεργών (πάνω από 20%), είναι πρακτικά και νομικά (συμπεριλαμβανομένων και των ευρωπαϊκών δικαστηρίων) να απολυθούν. Συνεπώς, τι έχουν να φοβηθούν; Δεν ντρέπονται να γυρίσουν σαν προσκυνημένοι στα σχολεία τους; Δεν ντρέπονται να αντικρίσουν τους μαθητές τους; Ήταν “τζάμπα μάγκες”, όταν ψήφιζαν “ναι” στην απεργία, ξέροντας ότι δε θα χάσουν ούτε μια μέρα πληρωμένης εργασίας, λόγω επιστράτευσης; Δεν γνωρίζουν ότι, αν θα συνεχίσουν να είναι τα αθόρυβα ποντικάκια (κατά το τραγούδι), μέσα στους επόμενους μήνες θα χάσουν περισσότερα λόγω των περικοπών
Και έρχομαι στο λαϊκίστικο θέμα της υπόθεσης. Αυτό που αναφέρει για “ομηρία των παιδιών” και τα σχετικά. Οι μαθητές ίσως θα κλονιστούν, ίσως και θα χαρούν, επειδή θα έχουν περισσότερο χρόνο για μελέτη (το 1990, οι πανελλήνιες καθυστέρησαν ένα μήνα λόγω, και πάλι, απεργιών και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου). Τα περί βίας και ομηρίας θα ισχύουν, αν τελικά, οι καθηγητές αποδείξουν ότι κάνουν όλη αυτή τη φασαρία, για να εργάζονται μία – δύο ώρες λιγότερο. Αν αποδείξουν ότι έκαναν όλη αυτή τη φασαρία για να ικανοποιηθεί η  φυγοπονία τους. Αν, αντίθετα, αποδείξουν ότι έχουν σκοπό να αναστατώσουν την αυταρχική κρατική μηχανή και να υπενθυμίσουν στην οποιοδήποτε εξουσία ότι απέναντι τους έχουν πολίτες και όχι ποντίκια, αύριο έχουν μια μοναδική ευκαιρία:

είτε να μην παρουσιαστούν στα εξεταστικά κέντρα
είτε να παρουσιαστούν και να απέχουν από τα καθήκοντα τους
Αύριο, 17/05/2013 θα αποδείξουν αν πρέπει οι μαθητές τους να τους αποκαλούν Δάσκαλους ή ποντικάκια…
 ακούστε το τραγούδι “Η συνέλευση των ποντικών” των αδελφών  Κατσιμίχα