Ήταν μεσημέρι όταν χτύπησέ το τηλέφωνο.
Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο γιός του ζευγαριού που επέστρεφε από τον πόλεμο.
“Ακούστε”, λέει στους γονείς του, “θέλω να μου κάνετε μια χάρη, μια μεγάλη χάρη. Έχω ένα φίλο, πολεμήσαμε μαζί και θέλω να τον φέρω στο σπίτι”.
“Και το ρωτάς;” είπαν με ένα στόμα αυτοί.
“Ναι αλλά έχει ένα πρόβλημα. Έπεσε σε νάρκη σε μια μάχη, και έχει χάσει το ένα χέρι και το ένα
πόδι του. Δεν έχει που να μείνει. Τι λετε;”
“Θα του βρούμε εμείς ένα μέρος,” λέει ο πατέρας.
“Όχι, αυτό δεν γίνεται, θα ήθελα να μείνει μαζί μας”.
“Γιε μου, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρεις τι μας ζητάς. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μας ήταν εμπόδιο στη ζωή μας. Θα πρέπει να τον φροντίζουμε. Έχουμε όμως τις ζωές μας και δεν μπορούμε να αναλάβουμε μαι τέτοια δέσμευσή”.
Σε αυτό το σημείο, ο γιος έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν ξανάκουσαν από αυτόν για καιρό.
Ένα πρωινό, τους τηλεφώνησε η αστυνομία. Θα χρειαστεί να αναγνωρίσουν ένα πτώμα.
“Μάλλον πρέπει να είναι ο γιος σας”, τους είπαν.
Μέσα στη θλίψη, πήγαν εκείνοι στο νεκροτομείο, για την διαδικασία αυτή.
Με μεγάλη τους έκπληξη τότε είδαν ότι ο γιος τους ήταν αυτός που είχε ένα πόδι και ένα χέρι…
πηγη