Η Γκρέτα, είπαν πέθανε νέα. Ελάχιστοι γνωρίζουν τη μυστική της ηλικία. Λέγεται και τούτο είναι καθώς περνούν τα χρόνια, κάτι παραπάνω και από φήμη, πως η Γκρέτα δεν είχε λοιπόν καμιά ηλικία. Και λένε πάντα, πως η Γκρέτα μοιάζει στη βροχή που δεν μετρά χρόνια, μήτε έχουν νόημα τέτοιοι αριθμοί. Η Γκρέτα πέρασαν χρόνια προτού μιλήσει. Με κάτι εντατικές, υποβλητικές κινήσεις, ενσάρκωσε το λόγο.

 Και ύστερα, η σπουδαία, αμερικανική εταιρεία, θριάμβευσε στην ανελέητη βιομηχανία των εκράν, με την αποκάλυψη πως «η Γκρέτα μιλά.» Έκτοτε το νεαρό κορίτσι με τα συμμετρικά χείλη και τα τραβηγμένα μάτια, μιας ανατολικής τεχνοτροπίας μάτια, άλλων καταγωγών μάτια, γνώρισε φήμη, έθρεψε έρωτες, έχασε οικείους ανθρώπους. Πάει να πει επιβίωσε καθώς συνηθίζεται σε όλες τις

Η Γκρέτα, συνιστά ένα εξαίρετο κορίτσι, ένα σπουδαίο ταλέντο. Πώς χορεύει μες στους καπνούς η Γκρέτα, πως αφήνει το υφαντό της να ανεμίσει σαν σημαία στη σκηνή και η ίδια, θυσία στο ελεφάντινο άγαλμα. Ερωτική η Γκρέτα, έπασχε πάντα από το χρώμα και έτσι πληγωμένη, πλάι σε λεόντες και άγριους ανθρώπους, μας κοιτά με το αίνιγμα και τη στωική τρυφερότητα μιας αναγνωρισμένης ανωτερότητας.

 Η Γκρέτα είναι στάχτη στα χορτάρια της Στοκχόλμης. Είναι η πέτρινη καλλιγραφία στη γη του Πάλμε και είναι πάλι εκείνη που τρέφει τα χώματα, καθώς οι θλιμμένοι νεκροί του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου.

Γκρέτα εμείς σου οφείλουμε τόσα στοιχεία θαυμασμού. Εμείς Γκρέτα κάθε φορά προσπαθούμε να ακολουθήσουμε το φουστάνι σου, εαρινό φουστάνι, τέτοιας δηλαδή αισθητικής. Εμείς, λοιπόν, προσπαθούμε να ακολουθήσουμε την άκρια του φορέματός σου καθώς αφήνεται για μια στιγμή πέρα στο σύνορο της μοναξιάς. 

Ωραίο, γυναικείο κορμί και βλέμμα ήσυχο, όπως κοιτούν οι νεκροί, τα παιδιά ή πάλι όσοι κατέχουν ένα χαμόγελο ειρήνης. Ωραία Γκρέτα, θα σε βρω στη λεωφόρο της Δόξας, στον αριθμό 601, όπως πολύ σοφά σου παρεχωρήθη. Καρκινικές μέρες τα τελευταία πρωινά σου Γκρέτα, όγκοι από λύπη και μοναξιά και μια ολέθρια απομόνωση Γκρέτα, ξυπνώντας τελικά από τον ύπνο της ζωής το όμορφο εκείνο απόγευμα του 1990, συντριμμένο, αιώνιο νεαρό κορίτσι με την πολύ σιωπή. Η Νέα Υόρκη σε χαιρετά Γκρέτα καθώς απομακρύνεσαι για τις βόρειες χώρες και υπάρχουν άνθρωποι που θα σε θυμούνται γοητευτική και τρυφερή ερωμένη Γκρέτα. 

Η στάχτη σου δεν μπόρεσε ποτέ να σε δαμάσει, ούτε τα αγάλματα και οι πυκνότατοι ιστοί της αράχνης Γκρέτα.

Η Γκρέτα που στολίζει τα λαϊκά δωμάτια των κοριτσιών, η Γκρέτα που αφήνει να φανεί μια εύθυμη ειρωνεία δίχως κακία ή άλλα τέτοια. Η Γκρέτα που στέκει κάτω από λάμπες φθοριούχες και πίσω ομορφαίνει η οδός Αθηνάς. Ας λένε. Δεν υπάρχουν πια κορίτσια όπως η παλιά ψυχή, της βουβής 

ακόμα Γκρέτα.

http://www.24grammata.com/?p=39271