«Είναι μεγάλη δι' εμέ η συγκίνησις και η χαρά να ευρίσκωμαι αυτήν την στιγμήν ανάμεσά σας και να υφίσταμαι τον αιφνιδιασμόν, όχι του τόνου των εκδηλώσεών σας, που αποτελούν δι' εμέ δύναμιν μη δυναμένην να ανευρεθή εις άλλην κατεύθυνσιν (!), αλλά και του πάθους της συγκεντρώσεως, η οποία είναι, ομολογώ, κατά παρέκκλισιν των οδηγιών μου, έξω των μέτρων που έδωσα εις τους υπευθύνους» (!)
Είναι η αρχή ενός από τους πολλούς παρανοϊκούς λόγους που εκφώνησε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος (ο παραπάνω, προς τις πολιτικές αρχές των Σερρών, στις 7 Μαρτίου 1969), στις ανά τη χουντοκρατούμενη Ελλάδα εμφανίσεις του. Ενός λόγου, ο οποίος περιλαμβάνεται σ' έναν από τους
τόμους (τον 4ο) με τον γενικό τίτλο «Το πιστεύω μας», που εξέδιδε κατά χιλιάδες η Γενική Διεύθυνση Τύπου και πρόσφερε δωρεάν, προς πληρέστερη ενημέρωση των... υπηκόων του, αλλά και ως ένα είδος υποθηκών στις... μέλλουσες γενεές. Και για να εμπεδωθούν καλύτερα, ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου (μακαρίτης πλέον) τους διάβαζε κάθε βράδυ από ραδιοφώνου την ώρα της «Ραδιοφωνικής Βιβλιοθήκης».

Εννοείται ότι της κάθε ομιλίας προηγούνταν δουλικός χαιρετισμός κάποιου διορισμένου ή μη, μικρο-ή μεγαλο-παράγοντα, στους οποίους περιλαμβάνονται, δυστυχώς, κοτζάμ πρυτάνεις και ακαδημαϊκοί (η επέτειος της «επαναστάσεως» εορταζόταν άλλωστε ανελλιπώς από το ανώτατο πνευματικό μας ίδρυμα).

Να μεταφέρω,προς τέρψιν πλέον, μερικά ψήγματα από εκείνους τους λόγους, ανθολογημένα από «Το πιστεύω μας».

Ο... χειρουργός

Κι ας αρχίσω από τη γνωστή προσφιλή θεωρία του αυτόκλητου χειρουργού, που αναπτύχθηκε στην πρώτη κιόλας συνέντευξή του προς τους δημοσιογράφους του ελληνικού και ξένου Τύπου, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, στις 27 Απριλίου 1967:

«Μην ξεχνάτε όμως, κύριοι, ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης, και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως διά της ναρκώσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει πιθανότης αντί της εγχειρήσεως να του χαρίσει την αποκατάστασιν της υγείας, να τον οδηγήση εις θάνατον».

Οσο για τον χρόνο της ανάρρωσης: «Είναι κάτι το οποίον εξαρτάται από την βαρύτητα του ασθενούς, την οποίαν αυτήν την στιγμή δεν θα ημπορούσα να είπω ότι γνωρίζω».

Και για να μη νομίζουν οι δημοσιογράφοι (όσοι εξακολουθούσαν να εργάζονται) ότι είναι ανεξέλεγκτοι, υπάρχει η απροκάλυπτη απειλή, η οποία εκτοξεύτηκε σε άλλη ομιλία του, στις 14 Φεβρουαρίου 1969 (με τον ασθενή πάντα δεμένο στη χειρουργική κλίνη): «Θα περάσετε κι εσείς από ένα κόσκινο, ποιοι θα έχετε το δικαίωμα να είσθε δημοσιογράφοι, βάσει προσόντων».

Παραινέσεις και εντολές

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παντός είδους εκτιμήσεις, παραινέσεις κι εντολές προς τους πάντες, οι περισσότερες από τις οποίες περιλαμβάνονται στον 4ο τόμο του «Πιστεύω μας»:

*Προς τα μέλη της Ιεράς Συνόδου: «Προς Θεού, απαλλάξατε τα νέα παιδιά από την κρίσιν που διέρχονται μεταφερόμενα από την διδασκαλίαν της φυσικής εις την διδασκαλίαν των θρησκευτικών» (!)

*Στους επιστήμονες του «Δημόκριτου»: «Δυστυχώς, κύριοι, δεν επιτρέπεται εξ ανθρωπισμού να λύσωμεν το πρόβλημα διά προσευχής προς τον Υψιστον, ίνα παρέμβη να απαλλάξη τους νεώτερους ημών των πρεσβυτέρων. Θα ήτο απάνθρωπον να αναθέσωμεν και αυτήν την ευθύνην της λύσεως του προβλήματος εις τον Υψιστον» (!)

*Σε στρατιωτικούς της Λέσχης Αξιωματικών Καβάλας: «Θα αναμορφώσωμεν και τον καταστατικόν χάρτην της ανωτάτης παιδείας, διά να αντιμετωπίσωμεν τας λειτουργίας της περισσότερον προσηρμοσμένας προς τας ανάγκας της στιγμής, και πιστεύομεν ότι το ακαδημαϊκόν έτος 1969-1970 θα είναι έτος φωτός, εις τοιούτον σημείον, ώστε η προς τα οπίσω στροφή να φοβίση τον οιονδήποτε, διά να μη ομοιάσει προς τη γυναίκα του Λωτ που έστρεψε την κεφαλήν προς τα οπίσω και έγινε στήλη άλατος» (!)

*Και για όσους δεν είχαν πάρει χαμπάρι περί τίνος πρόκειται - σε ομιλία του προς τα μέλη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων: «Δεν ημπορείτε, κύριοι, έστω και αν δεν σας αρέσει, να μας ανατρέψετε».

*Και πιο κάτω, προς τους ίδιους, τους οποίους παροτρύνει να δραστηριοποιηθούν, όπως ένας ιππέας ιππεύει ένα άλογο, διότι «από το άλογον πέφτει ο καβαλάρης. Πεζός δεν έπεσε κανείς ποτέ από το άλογον» (!)

* Και κάτι άκρως επίκαιρο, που, φαίνεται, προβλημάτιζε και τη δικτατορία. Απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου για το Ασφαλιστικό: «...δεν θα υπάρξει η σημερινή διασπορά των Ταμείων. Θα οργανώσωμεν τους φορείς κατά τρόπον που να καλύπτη κατηγορίας ησφαλισμένων όχι εξ επόψεως μορφής εργασίας, αλλά εξ επόψεως εισοδήματος». *

Mιλάμε για μεγάλους Καραγκιόζηδες,όχι αστεία!!!!!!

Αλλά και άλλο ενα εξαιρετικό άρθρο για τα ..κωμικοτραγικά πρόσωπα Από την Στέλλα Κεμενετζή στην ηλεκτρονική σελίδα του Εθνους

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Καλαματιανό με... φράκο Η καθεστωτική επιβολή του κιτς με τις «πολεμικές αρετές των Ελλήνων», το «πουλί της επταετίας», το μυστρί του Παττακού, τα τσάμικα του Παπαδόπουλου αποπειράθηκε να ανακόψει την πολιτισμική εξέλιξη ενός ολόκληρου λαού και έως έναν βαθμό το κατάφερε... Είναι γνωστή η εμμονή των απριλιανών στις γιορτές και τα πανηγύρια. Τα δύο πρωτοπαλίκαρα έσερναν τον χορό με μεγάλη ζέση φορώντας συχνά μαύρα γυαλιά και καλογυαλισμένα υποδήματα... Χωρίς ιδιαίτερη φαντασία, θέλησαν να ακολουθήσουν τη δοκιμασμένη συνταγή του «άρτος και θεάματα», μιμούμενοι ίσως τις φασιστοειδείς καρικατούρες ενός παλαιότερου κοινής αντίληψης καθεστώτος... Με φράκα και ημίψηλα καπέλα παραβρίσκονταν από τις λειτουργίες στις εκκλησίες μέχρι τις επετείους, τις δεξιώσεις και τις παρελάσεις... Την επίσημη αμφίεση την αποχωρίζονταν μόνο για να εγκαινιάσουν ένα νέο έργο... Ο Παττακός σχεδόν σε καθημερινή βάση με το μυστρί στο χέρι εγκαινίαζε τα νέα μεγαλόπνοα έργα της επταετίας... και πάντα με μια ντελικάτη κίνηση του χεριού έριχνε ο ίδιος πρώτος τη λάσπη...

ΣΗΜΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΝ...
Εβαζαν παντού το πουλί
Το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας συντελέστηκε από τα αρχαία μνημεία, το κάλλος των οποίων κανείς δεν αμφισβητεί, το δημοτικό τραγούδι, την αρχιτεκτονική των κτιρίων που χτίζονταν εκείνη τη χρονική περίοδο μέχρι τα νομίσματα, τα σπιρτόκουτα, την τηλεόραση, το αεροδρόμιο, τα σχολεία αλλά και τον Λυκαβηττό, όπου «κούρνιασε» το γνωστό πουλί της χούντας εν είδει φωτεινής διαφήμισης. Στον Λυκαβηττό, από την πλευρά όπου βρίσκεται το κανόνι, σιμά στο τεράστιο φωτεινό πουλί είχε στηθεί ο φοίνικας της 21ης Απριλίου... Ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις των συνταγματαρχών είχαν τα πασχαλινά αβγά... Δεν έχαναν την ευκαιρία για τσουγκρίσματα μπροστά από τους οβελίες που ψήνονταν στις σούβλες... Από τα δε στρατόπεδα περνούσαν όλοι οι πρωταγωνιστές και δεν παρέλειπαν φυσικά να τσουγκρίσουν το αβγό τους με τον φαντάρο της σκοπιάς, ο οποίος ήταν εγκατεστημένος σε ένα τεράστιο ομοίωμα πασχαλινού αβγού...


ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΑΔΙΟ
Γελοιότητες με περικεφαλαία «Πολεμική αρετή των Ελλήνων»
Η γελοιωδέστερη όλων καλλιτεχνική έκφραση των συνταγματαρχών ήταν οι εκδηλώσεις που ελάμβαναν χώρα στο Παναθηναϊκό Στάδιο προς τιμήν της «πολεμικής αρετής των Ελλήνων»... Εν μέσω χειροκροτημάτων και μπροστά σε μια λύρα, που για χορδές είχε πυρσούς, η Κλειώ Δενάρδου τραγουδούσε το «Που να ν ο ίσκιος σου Θεέ, να ρθω να προσκυνήσω»... Αρχαίες τριήρεις και το πολεμικό «Αβέρωφ», φτιαγμένα από φελιζόλ σύρθηκαν μέσα στο Στάδιο πάνω σε στρατιωτικά οχήματα, ενώ στον λόφο του Αρδηττού αξιωματικοί από όλα τα σώματα καθώς και εύζωνοι περιέβαλλαν μεγαλοπρεπώς το ομοίωμα του πτηνού. Ενα τεράστιο τιμόνι πλοίου είχε στηθεί πάνω σε λουλουδένια βάση, καθώς εισέβαλλαν μικρογραφίες πυραύλων, σκάλες στις οποίες κατέληγαν οι αχτίδες του ηλίου της 21ης Απριλίου, διάφορα ικριώματα και κατασκευές στον ρόλο προπομπών του κυρίως θεάματος, το οποίο ακολουθούσε... Εκατοντάδες νεαροί και νεαρές πάνω σε άλογα και άρματα ντυμένοι αρχαίοι Ελληνες, Ρωμαίοι, Καρχηδόνιοι, Αραβες, Βυζαντινοί, Πέρσες, μακεδονομάχοι με μουστάκια... Δεν έλλειπαν και οι μεταμφιεσμένοι σε κομμουνιστές, Κορεάτες, Ιταλούς, Γερμανούς, οι οποίοι ήταν οι εχθροί της Ελλάδας, που έδωσαν μάχες μπροστά στις κατάμεστες κερκίδες του Σταδίου για να επικρατήσει στο τέλος και να στεφανωθεί η... «πολεμική αρετή των Ελλήνων».
Το απαράμιλλο θέαμα ολοκληρωνόταν με τους πεζοναύτες που έπεφταν από ελικόπτερα με σχοινιά στο κέντρο του Σταδίου και τον συγκινημένο Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος έσπευδε να χαιρετήσει και να συγχαρεί τα πλήθη. Ενα εθνικοπατριωτικό κιτς σε όλο του το μεγαλείο...


ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
«Υμνοι» στη χούντα με εμβατήρια και κλαρίνα
Οι δικτάτορες ήθελαν και τα αποκλειστικά δικά τους τραγούδια και γι αυτό από το φθινόπωρο του 1968 είχαν προκηρύξει διαγωνισμό για τη συγγραφή και τη σύνθεση του ύμνου της 21ης Απριλίου...
Οι προτάσεις πολλές και το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο όφειλαν όλοι οι μαθητές να ψάλλουν, ήταν το εξής:
«Μέσα στ Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη αγκαλιασμένη, δυνατή, μ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο τον στρατιώτη. (δις)
Τραγούδι αγάπης αντηχεί, γελούν όλα τα χείλη και σμίγουν μέσα στην ψυχή, του Εικοσιένα η εποχή κι η Εικοσιμιά τ Απρίλη. (δις)
Μες στις καρδιές μπαίνει ζεστή του Απριλιού η λιακάδα κι έχουν στα στήθια τους κλεισθεί θρησκεία, οικογένεια και πάνω απ όλα Ελλάδα (δις)».
n Ειδικό εμβατήριο ηχογραφήθηκε και για τις ανάγκες της προπαγάνδας υπέρ του χουντικού Συντάγματος:
«Ναι στο Σύνταγμα για μια Ελλάδα αιώνια.
Ναι στο Σύνταγμα γι αγάπη και ομόνοια.
Θα γεμίσεις μ ένα ναι,
Γαλανέ μας ουρανέ».
Σε παραλλαγή γνωστών δημοτικών σκοπών οι συνταγματάρχες μπορούσαν πλέον να χορεύουν τα δικά τους τραγούδια:
Τσάμικο
«Ωρέ η εθνική κυβέρνηση
εθνική κυβέρνηση του έθνους μας σωτήρας
Ωρέ με Γιώργο Παπαδόπουλο με Γιώργο Παπαδόπουλο και Παττακό λεβέντη
Ωρέ εικοσιμιά του Απριλιού εικοσιμιά του Απριλιού εστήσανε το γλέντι».
Καλαματιανό
«Στις εικοσιμιά τ Απρίλη σηκωθήκανε έξι φίλοι του στρατού μας οι φωστήρες και του έθνους οι σωτήρες.
Να μας ζήσει ο στρατός, Σπαντιδάκης, Παττακός, Παπαδόπουλος ο Γιώργος, Κόλλιας ο πρωθυπουργός.
Μακαρέζος, Αγγελής κι όλοι οι επιτελείς.
Να μας ζήσει ο στρατός Σπαντιδάκης Παττακός.
Οι εργάτες και αγρότες που με αίμα και ιδρώτες
Στη σκληρή δουλειά μοχθούνε, τώρα τη στοργή θα βρούνε.
Να μας ζήσει ο στρατός κ.λπ.
Μας ζηλεύουν κι εχθροί μας για τη δόξα τη δική μας και το μέλλον το λαμπρό μας θα χρωστάμε στον στρατό μας.
Να μας ζήσει ο στρατός κ.λπ.».
ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΠΑΛΙΚΑΡΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
«Αϊτός» ο Παττακός, «τιμονιέρης» ο Παπαδόπουλος και η ποίηση στον γύψο...
Με δεδομένο ότι πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να είναι αρεστοί στους συνταγματάρχες, υπήρξε και μία πληθώρα ποιημάτων και διστίχων, τα οποία εξύψωναν το φρόνημά τους... Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1969 εκδόθηκε με πρωτοβουλία των συνταγματαρχών η «Λαϊκή Μούσα», η οποία περιελάμβανε το σύνολο των ποιητικών εξάρσεων.
Αλλωστε, σύμφωνα με την έπαρση των πρωτοστατών... και την ακλόνητη πεποίθησή τους, αυτά τα πονήματα δικαιολογούνταν απόλυτα εφόσον:
«Η Επανάστασις της 21ης Απριλίου έγινε πηγή έμπνευσης και καινούργιων αισθημάτων σε πάρα πολλούς Ελληνες. Η απότομη κατάργησις του παρελθόντος που επέφερε και η αναδημιουργική πνοή που ενεφύσησε εδημιούργησαν αναμφίβολα ικανοποίηση και ένα πλήθος ελπίδων σε χιλιάδες απλούς ανθρώπους. Η Επανάστασις υπήρξε γι αυτούς η αφορμή να εκφράσουν σε ποιητικό λόγο αλλά και σε αυθόρμητες επιστολές ό,τι από καιρό συνειδητά ή ασυνείδητα τους καταπίεζε, ήταν σαν ένα ηφαίστειο που εξερράγη εκτοξεύοντας ψηλά ό,τι καταπιεζόταν από καιρό στις καρδιές».
Μαντινάδα από το Βραχάσι Μεραμβέλλου:
«Χειρουργική επέμβασις επιτυχώς εδόθη και εκ βεβαίου θάνατου ο ασθενής εσώθη.
Συγχαίρουμε τους χειρουργούς και αισιοδοξούμε πως τελική ανάρρωση στον ασθενή θα δούμε».
Η λατρεία των ποιητών στρέφεται κυρίως προς τον Παπαδόπουλο...
«Κύριε Παπαδόπουλε να ζήσης χίλια χρόνια γιατί προσφέρεις στον λαό αγάπη και συμπόνια».
«Ελάτε να ενισχύσουμε τον νέο κυβερνήτη τον Γιώργο Παπαδόπουλο που πήρε το τιμόνι
αναστηθούν παλιοί καιροί και δοξασμένοι χρόνοι».
«Λεβέντη Παπαδόπουλε, αετέ μου Μακαρέζο και παλικάρι Παττακέ με δάφνες φορτωμένο».


Χριστουγεννιάτικη έμπνευση:
«Μες στον Απρίλη έφθασαν τρεις μάγοι με τα δώρα.
Ο Γιώργος Παπαδόπουλος κι ο Παττακός στην ώρα.
Ακόλουθα στέκει πιστός ο Νίκος Μακαρέζος που στάθηκε στο ραντεβού και τώρα σαν Εγγλέζος».


Υπάρχουν πολλά ποιήματα με ειδική μνεία στον Παττακό:
«Δυο τρανοί συνταγματάρχες κι ο γενναίος Παττακός ώρμησαν σαν καταρράχτες, όπως ένας κεραυνός».
«Τρανός αϊτός ο Παττακός ψηλά κρατά τη δόξα τον αγκαλιάζει ο λαός απ όλη την Ελλάδα».
«Μέσα εις την κυβέρνηση έχομε ένα κλωνάρι το λένε Στέλιο Παττακό, της Κρήτης το καμάρι».

Αλλά και ο Μακαρέζος έχει τους δικούς του πιστούς:
«Γεια σου αϊτέ της Ρούμελης Νικόλα Μακαρέζο, γεια σου σαϊνι της Γραβιάς κι ελάφι της Λαμίας.
Εσύ και οι συνάδελφοί σου οι τρεις ανδρειωμένοι κανείς δεν σας παρέσυρε για να σας βάλη χέρι».
Απρίλης 1969
«Στα μέσα της ανοίξεως στην τόση ωραιότη ανέτειλε περήφανη τ Απρίλη εικοστή πρώτη.
Και γελαστός ο ήλιος με ξέχωρη λαμπράδα απ άκρη σ' άκρη φώτισε τη δόλια την Ελλάδα.
Τα στρατευμένα της παιδιά τα τίμια βλαστάρια με αρχηγούς περήφανους αληθινά καμάρια,βάλαν το στήθος τους μπροστά αγνοί συνταγματάρχες και εφώναξαν μ αντρειά στην πάντα οι κομματάρχες και τα ρουσφέτια κι οι ψευτιές η κατηφόρα φθάνει καθίσετε στην άκρη σας όλοι οι λαοπλάνοι».
Δεκέμβρης 1968
«Δεν πέρασε πολύς καιρός μου φαίνεται σαν τώρα που εκινήθη ο στρατός και έσωσε τη χώρα.
Τώρα ο Παπαδόπουλος και ο στρατός επίσης, θα επιτύχουν θαύματα ώστε η Ελλάς να ζήση».
http://blogthea.gr