Ο γείτονας έπαψε να ξυπνά το χάραμα, άνεργος μήνες, στέκει αξύριστος, μπαίνει στο ρόλο που ταιριάζει.
Στην άκρη του στενού σωρό τα καροτσάκια φορτωμένα με λογής λογής σκουπίδια.
Λαθρομετανάστες φοβισμένοι κάνουν κύκλους σαν δυστυχισμένα κοράκια στα αποφάγια μας.
Καθάρισε πια από την λίγδα η πόλη, φαγώθηκαν σχεδόν όλα. Απ΄έξω, γιατί από
μέσα δείχνει να ζέχνει μπόχα.
Ήταν η αρχή που δεν πέρναμε, δεν θέλαμε να δούμε, μα τώρα γράφουν τα μαύρα σύννεφα σκιές νεκρών στους τοίχους.
Οριακοί κουνούσαν δάχτυλα, έκαναν την τρέλα λέξεις, εμείς χαμογελούσαμε ίσως και με κρυφό καμάρι, που κάποιοι μπαίνουν μπροστά με σημαία τα από καιρό νεκρά, πατρογονικά μας.
Αφήσαμε το μίσος να θεριέψει, να βγάλει μάτια το παράλογο να μας φιλήσει σταυρωτά η τρέλα.
Τώρα που πήρε φόρα άρχισε να χτυπά, έτσι χρυσή στο ήλιο αυτό το ξημέρωμα, η αυγή δείχνει τον χαρακτήρα της και όπως το λέει ο ποιητής, θα τον ψοφήσει τον έρωτα που θρέφουν μερικοί. Αν και τα μάτια της καρδιάς θωπεύουν πάντα μα πάντα το όνειρο που γίνεται εφιάλτης.
Στον κήπο με τα αγάλματα, στην χώρα των μαρμαρωμένων πολιτών, στην πατρίδα μου, η επόμενες ημέρες δείχνουν σαν οι πιο μεγάλες τις χρονιάς.
Εδώ, θα αποφασίσουμε αν όρθιοι, εξεγερμένα και με χαστούκια πορευτούμε ή θα κοιτάξουμε η ελεύθερη πτώση μας, που έχει ξεκινήσει, θα έχει το πλανάρισμα του γλάρου;
την γνώση πως στα δύσκολα όλα τα χέρια μπορούν να κρατηθούν και να κρατήσουν.
Αλήθεια πιο εύκολο είναι να μισείς ή να αγαπάς;
έγραψε ο Μανώλης Δημελλάς
http://www.24grammata.com/?p=30424
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
No Response to "Ο ιδρώτας είναι που μυρίζει για ο φόβος;"
Δημοσίευση σχολίου