Η Σιμόνα Βιρτζίλι μιλάει για τη στυγερή δολοφονία του συζύγου της, Μανώλη Καντάρη, πριν έναν χρόνο στο Κέντρο

Αποφασίζει να μιλήσει δημοσίως για πρώτη φορά. Ακριβώς έναν χρόνο μετά τη στυγερή δολοφονία του άνδρα της, Μανώλη Καντάρη, λίγα μέτρα από το σπίτι τους, στο Κέντρο της Αθήνας, η χήρα του, Σιμόνα Βιρτζίλι, δείχνει δυνατή και φαίνεται πως μπορεί να πατά ξανά στα πόδια της.
Οπως λέει στα «ΝΕΑ», δεν έχει άλλη επιλογή. «Μ' αυτό το συμβάν, βλέποντας μπροστά μου νεκρό
τον άντρα μου μόλις δύο ώρες πριν γεννήσω, εξάντλησα τα όριά μου. Πλέον δεν έχει μείνει τίποτε ίδιο στη ζωή μου. Επειδή, όμως, υπάρχουν πίσω μου δύο μωρά, ενός και δυόμισι χρόνων, απολύτως εξαρτώμενα τώρα από εμένα, όφειλα να παραμείνω φυσιολογικός άνθρωπος. Τα παιδιά μου είναι τώρα η πηγή της ευτυχίας μου, σ' αυτά στηρίχτηκα και πήρα δύναμη. Καταβάλλω, λοιπόν, καθημερινά τεράστια προσπάθεια για να είμαι όπως πρέπει απέναντί τους...», λέει στα «ΝΕΑ» η πνευμονολόγος κ. Βιρτζίλι.
Η ζωή της ανατράπηκε σε μια στιγμή. Ο άνδρας της δολοφονήθηκε την ώρα που πήγαιναν στο μαιευτήριο για να γεννηθεί η κόρη τους. Για μια βιντεοκάμερα που πουλήθηκε 120 ευρώ στο Μοναστηράκι. Μετά τη δολοφονία του συζύγου της, χρειάστηκε να αφήσει την Αθήνα τον πρώτο καιρό, ώστε να βρει το κουράγιο, να κρατηθεί ψύχραιμη. Στην πορεία, άλλαξε γειτονιά, έφυγε από το ανασφαλές πλέον Κέντρο, όπου «οι Ελληνες έφτασαν να αισθάνονται ως μειονότητα». Μένει ακόμα, πάντως, με το αναπάντητο «γιατί». «Δεν χρειαζόταν να σκοτώσουν τον Μανώλη. Ηταν άδικο, ανώφελο, να το καταλάβω ακόμα δεν μπορώ. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι, μα καλά, ήταν τρεις αυτοί που του επιτέθηκαν. Οσο κι αν αντιστάθηκε, μπορούσαν να τον ακινητοποιήσουν, έστω να τον αφήσουν αναίσθητο…», λέει με παράπονο.
Σκοπεύει πλέον να είναι παρούσα στο δικαστήριο. Θέλει να δει «την έκφραση των δραστών», να ακούσει την παραδειγματική - θέλει να πιστεύει - τιμωρία τους. Οργή, πάντως, δεν ένιωσε στιγμή γι' αυτούς, τους δύο προφυλακισμένους νεαρούς Αφγανούς που, όπως έχουν ομολογήσει, μετείχαν στη δολοφονία. Ούτε και για τον ακόμη καταζητούμενο τρίτο δράστη, τον Πακιστανό, στον οποίο οι άλλοι δύο ρίχνουν την ευθύνη του φόνου. «Ο θυμός δεν με βοηθά. Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη για το τι έχει συμβεί. Με ενόχλησε, πάντως, που διάφοροι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το τραγικό γεγονός, είτε πολιτικά, είτε για να ανεβάσουν την ακροαματικότητά τους. Εγώ δεν θέλω με τίποτα να γίνει βορά για άλλα συμφέροντα η μνήμη του Μανώλη. Ούτε, όμως, και να φανεί ως ήρωας θέλω. Δεν θα άρεσε αυτό, άλλωστε, και στον ίδιο, γιατί ήταν ένας εξαιρετικά αξιοπρεπής οικογενειάρχης. Δούλευε πάρα πολύ σκληρά, ήταν αφιερωμένος στη δουλειά του, αλλά και στα τρία παιδιά του (σ.σ: άλλες δύο κόρες, 18 και 19 ετών, από προηγούμενο γάμο του)», περιγράφει. «Το τέταρτο παιδί του δυστυχώς δεν το πρόλαβε. Κι όμως, περίμενε πώς και πώς την τρίτη κόρη του, την Εμμανουέλλα, που πήρε το όνομά του. Γι' αυτό και είχε μαζί του εκείνο το πρωινό τη βιντεοκάμερα. Για να απαθανατίσει, δηλαδή, το πρώτο "ουά", όπως έλεγε, της κόρης μας.
 Οπως είχε κάνει και με τον γιο μας…».