Και τα δύο έχουν τη νοστιμιά τους, είναι αμαρτωλά και πικάντικα. Μόνο που ο έρωτας μπορεί και να μην κρατήσει τις υποσχέσεις του
. Η γυναίκα το φαγητό της το συζητάει, το σκέφτεται, θυμώνει
μαζί του ή το ερωτεύεται, παλεύει με τη νοστιμιά και τις θερμίδες του, σε μια σχέση μίσους και πάθους που γνωρίζει όλα τα χρώματα εκτός από εκείνο της αδιαφορίας.
Και όλο αυτό θα έμενε στο επίπεδο της προσωπικής παρατήρησης, αν μια πρόσφατη έρευνα του κέντρου αδυνατίσματος Aτκινς, στην οποία συμμετείχαν 1.290 Βρετανίδες, δεν ερχόταν να μας δείξει με αριθμούς αυτό που όλες υποψιαζόμασταν: ένα κέικ σοκολάτα μπορεί να είναι για εμάς σοβαρότερη υπόθεση από το μέλλον της σχέσης με τον Τάκη. Συγκεκριμένα, μία στις δύο Βρετανίδες παραδέχτηκε πως το μυαλό της ταξιδεύει περισσότερο στα cup cakes παρά στο σεξ με το ταίρι της, το 25% δίνει
μεγαλύτερη βαρύτητα σε μια θαυματουργή δίαιτα απ’ ό,τι σε έναν έρωτα, η μία στις τρεις θεωρεί πιο σημαντική τη διατροφή που θα τη μεταμορφώσει σε συλφίδα απ’ ό,τι τη σχέση με το έτερόν της ήμισυ, ενώ η μία στις δέκα αισθάνεται περισσότερες ενοχές αν προδώσει το φιλέτο-σαλάτα μιας δίαιτας παρά το συζυγικό κρεβάτι. Η προοπτική του μαρουλιού για μεσημεριανό, πάλι, είναι ικανή να προκαλέσει βαριά κατάθλιψη σε μια τρυφερή γυναικεία ψυχή που θα μπει στον πειρασμό να «κλέψει» τη δίαιτά της, καθ’ ότι «τι ψυχή έχει μια τηγανητή πατάτα;», όσο και αν το τζιν που δεν κουμπώνει της προκαλεί πιο βαριά κατάθλιψη.

Αραγε οι γυναίκες και οι άντρες αντιλαμβάνονται διαφορετικά τη νοστιμιά μιας σοκολάτας; Η στατιστική δεν έχει απαντήσει ακόμη στο ερώτημα, ωστόσο, στο στόμα μιας γυναίκας ό,τι τρώγεται έχει τη δική του τεράστια σημασία. Το τσιζκέικ είναι η αγαπημένη ποδοσφαιρική ομάδα μιας γυναικείας υπόθεσης, για την οποία θα καταναλώσει πολλές ώρες σκέψης, προβληματισμού και παθιασμένης κουβέντας με τις φιλενάδες της. Απλώς οι Βρετανίδες, ως πιο απελευθερωμένες, αποφάσισαν να ομολογήσουν αυτό που και εμείς βιώνουμε καθημερινά στο θηλυκό μας σύμπαν. Ε, ναι, λοιπόν. Στα χρόνια της κρίσης όλων των αξιών, η διατροφή στοιχειώνει το μυαλό μας περισσότερο από τα καμώματα ενός έρωτα.

Διχασμένη ανάμεσα στην ομορφότερη εικόνα της και στους πειρασμούς της νοστιμιάς που την απειλούν, η γυναίκα είναι καταδικασμένη να συνεχίσει το ταξίδι της Εύας στα πέρατα του χρόνου. «Να φάω το μήλο ή να το προσπεράσω;». Και επειδή, αντίθετα με το σεξ ή τον έρωτα, το φαγητό ανήκει στις απολαύσεις που σου χτυπούν καθημερινά την πόρτα, η ενασχόληση μαζί του μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε αέναο πόλεμο ανάμεσα στην εγκράτεια και στην αποχαλίνωση. Εξάλλου, η παράδοση ανέθεσε σε αυτήν τον ρόλο της τροφού, τον ρόλο της μαγείρισσας και μητέρας των στομαχιών όλης της οικογένειας. Ακόμη και τώρα που ο άντρας έχει μπει από χόμπι στην αρένα της κατσαρόλας, εκείνη κρατά γερά στο ασυνείδητό της μια ιδιαίτερη σχέση με τη συνταγή, με την ηδονή του φαγητού, με τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά του. Και ύστερα, έπειτα από μισό αιώνα ερωτικής απελευθέρωσης στο πεδίο κάθε μορφής μοντέρνου έρωτα, είναι πια σε θέση να κάνει τον απολογισμό της. Οι σχέσεις στα χρόνια της απόλυτης επιλογής δεν ήταν τελικά τα «ρόδινα ακρογιάλια» του Παπαδιαμάντη. Ισως η επιτυχία μιας δίαιτας να είναι όντως πιο σημαντική από άλλη μια απιστία, άλλη μια απογοήτευση ή άλλη μια ηδονή στον χορό του έρωτα – τώρα μάλιστα, που έχει μάθει να περνάει και μόνη της καλά.